เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 361

ตอนที่ 360 กลับไปที่เมืองเป่ย

เมื่อได้ยินดังนี้ หานมู่จื่อและ เสี่ยวเหยียนก็สบตากัน

ในขณะที่เสี่ยวเหยียนคิดจะพยักหน้า แต่หานมู่จื่อกลับหยุดการกระทำของเสี่ยวเหยียนเอาไว้ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ จากนั้นจึงเอ่ยอธิบายอย่างนุ่มนวล "ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ ช่วงนี้เกรงว่าฉันจะไม่มีเวลารับงานอื่นๆ”

“อย่างนั้น...ทิ้งนามบัตรเอาไว้ได้ไหม? วันหลังฉันค่อยติดต่อกลับไปเมื่อคุณว่าง? "

อีกฝ่ายรู้จักรุกรู้จักถอยหานมู่จื่อเองก็ไม่พูดอะไรอีก เธอทำแค่เหลือบตาไปมองที่เสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนรีบหยิบนามบัตรของตนออกมาทันทีและยื่นไปให้ "สวัสดีค่ะผู้ช่วยผู้กำกับ ฉันเป็นผู้ช่วยของดีไซเนอร์ Shelly ชื่อ เสี่ยวเหยียน"

“อืมอืม อย่างนั้นฉันจะเก็บนามบัตรเอาไว้ พวกคุณจะไปแล้วหรือ?”

“อืม”

หลังจากบอกลาผู้ช่วยผู้กำกับ หานมู่จื่อและ เสี่ยวเหยียนก็ออกไปจากกองถ่ายด้วยกัน คาดไม่ถึงว่าคนขับเมื่อครู่ยังคงรออยู่ที่นั่นเมื่อพวกเธอออกมา เมื่อเห็นพวกเธอเขาก็กล่าวทักทาย

หานมู่จื่อนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปพร้อมกับเสี่ยวเหยียน

“คุณลุง ยังไม่ไปอีกหรือคะ?”

“เฮ้อ ฉันอยากจะรออยู่ที่นี่เพื่อดูว่าจะมีนักแสดงคนไหนจากไปฉันจะได้พาพวกเธอไป คิดไม่ถึงว่ารอไปไม่กี่นาทีแล้วพวกเธอก็ออกมาพอดี”

หานมู่จื่อครุ่นคิด จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “พวกเรากำลังจะกลับไป หากสะดวกคุณลุงก็ไปส่งพวกเราเถอะ”

“ไม่มีปัญหา”

ดังนั้นพวกเธอจึงขึ้นรถไป เสี่ยวเหยียนรีบกอดแขนเธอเอาไว้ทันทีที่ขึ้นรถ "เฮ้อ งานวันนี้หลุดลอยไปแล้ว โบนัสสิ้นปีของฉันก็หายไปเป็นจำนวนมาก ผู้หญิงคนนั้นหยิ่งยโสมากไปจริงๆ ที่ผ่านมาดาราทุกคนที่เราเห็นบนหน้าจอล้วนดูอ่อนโยนและสุภาพไม่คาดคิดเลยว่าลับหลังแล้วจะมีนิสัยแบบนี้ เธอไม่กลัวโดยเปิดโปงเลยหรือไงนะ?”

หานมู่จื่อเหลือบมองเธอ "ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลองไปเปิดโปงดูสิ? ลองดูว่าเพื่อนชาวเน็ตจะเชื่อคำพูดของเธอหรือไอดอลในดวงใจของพวกเขา? ขอแค่เธอไม่จมน้ำลายของชาวเน็ตตายก็ถือว่าดีแล้ว"

เมื่อได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เอ่ยอย่างโมโห "เฮ้อ โลกที่มองใบหน้าแบบนี้ ช่างน่าสิ้นหวังจริงๆ! แต่ว่า สิ่งที่ผู้ช่วยผู้กำกับพูดเมื่อกี้ไม่เลวเลย เธอไม่ลองไปเป็นนักแสดงดู ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามอย่างเธอจะต้องทำเอาวงการดาราเลือดสาดแน่ ถึงเวลานั้นเธอค่อยเหยียบย่ำหล่อน ดูสิว่าหล่อนยังจะกล้าหยิ่งหรือไม่ "

หานมู่จื่อ” ......ขอบคุณ แต่น่าเสียดายที่ฉันแก่เกินไป ความสามารถด้านนี้ได้แต่ปล่อยให้เธอแล้ว"

เสี่ยวเหยียน “เธอคิดว่าฉันไม่คิดหรือไง แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่มีใบหน้ารูปไข่”

พูดจบเธอก็กอดอกด้วยความโมโหและบ่น "แค่เทียบกันฉันก็โมโหแล้ว ก็ว่าฉันไม่มีสมองก็แล้วไป แต่นี่ฉันยังไม่มีหน้าตางดงามอีก ถ้าฉันมีมันสักหน่อย ตอนนี้...คงไม่ต้องมาเป็นผู้ช่วยเธอหรอก”

“เป็นผู้ช่วยของฉัน เธอเสียใจงั้นหรือ?” หานมู่จื่อเหลือบมองไปที่เธอ

เสี่ยวเหยียนรู้สึกเย็นวาบที่หลัง เธอหัวเราะแห้งๆ และเอ่ย “ไม่เสียใจ นี่ออกจะดี”

“แต่ฉันคิดว่าผู้ช่วยผู้กำกับนั่นไม่น่าจะยอมแพ้แน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ถามหานามบัตรจากฉันหรอก ฉันว่า จากนี้เธอไม่ต้องเป็นดีไซเนอร์แล้ว เป็นนักแสดงก็ไม่เลว”

หานมู่จื่อ “ไม่มีวัน”

“ทำไมล่ะ?”

“เธอลองดูอายุของนักแสดงพวกนั้น แต่ละคนล้วนยังเด็กทั้งนั้น ฉันอายุมากกว่าพวกเธอเป็นสิบปี เวลานี้เพิ่งเข้าสู่วงการไม่ถูกเยาะเย้ยแย่หรือไง?”

เสี่ยวเหยียน “ที่พูดก็ถูก เธอเป็นผู้หญิงชราในวัยสามสิบแล้ว เพียงแต่...ใบหน้าของเธอมันหลอกลวงพวกเขา! ฉันรู้ว่ามีหลายคนที่เปลี่ยนอายุในวงการบันเทิง เธอเองก็สามารถโกงอายุตนเองให้เด็กลงได้”

“อย่าคิดไปเรื่อยเปื่อย หากเธอคิดจะเป็นนักแสดง เธอก็ไปลองแนะนำตัวกับผู้ช่วยผู้กำกับดู”

เสี่ยวเหยียนกอดอกและส่ายหัวทันที

“ไม่เอา! ฉันไม่อยากเข้าไปอยู่ในวงการบันเทิงที่วุ่นวายแบบนั้น อีกทั้งฉันจะไม่มีวันแสดงทำตัวเพื่อผลประโยชน์แบบนั้นได้! ดังนั้น ฉันจะไม่เข้าสู่วงการบันเทิง! "

เธอพูดอย่างยืนหยัดในความชอบธรรม หานมู่จื่อผลักเธอออกไป "เธอไม่อยากเข้า แต่มาแนะนำให้ฉันเข้าไป? "

"นั่นไม่เหมือนกันนี่ เธอหน้าตาดีขนาดนี้ อีกทั้งยังมีคนต้องการดึงเข้าไป เธอเข้าไปฉันก็จะได้เป็นผู้จัดการ”