เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 362

ตอนที่ 361 ใกล้แต่ตาเห็น

เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยิน เธอก็ขมวดคิ้วทันที "จะต้องเอ่ยความจริงขนาดนั้นเลยหรือไง? ต่อให้ฉันรู้ตัวดีว่าตนเองต้องแก่ แต่ก็ไม่ต้องรอให้นายมารังเกียจกันหรอก? เสี่ยวหมี่โต้ว นายเล่นแบบนี้ กินปลาตุ๋นน้ำแดงที่ฉันทำแล้วมารื้อโต๊ะทิ้งกันซึ่งหน้า หรือว่าต่อไปไม่อยากให้น้าเสี่ยวเหยียนทำอาหารให้กินแล้วในอนาคต?”

เมื่อรู้สึกว่ามื้อข้าวในอนาคตถูกคุกคาม เสี่ยวหมี่โต้ว จึงรีบกลับคำทันที “น้าเสี่ยวเหยียนผมผิดไปแล้ว ต่อให้น้าเสี่ยวเหยียนจะแก่แล้วก็ยังเป็นคนงาม”

ประโยคนี้มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับเสี่ยวเหยียน เธอพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ยกโทษให้นาย ครั้งหน้าจะทำปลาตุ๋นน้ำแดงให้กินอีก”

เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า เสี่ยวหมี่โต้ว พูดประโยคนั้นพร้อมกับเอามือปิดหน้าอกของตนเองเอาไว้ ท่าทางราวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีสูญหายไป

หานมู่จื่อมองเห็นก็ยื่นมือออกไปหยิกแก้ม เสี่ยวหมี่โต้ว แล้วกระซิบว่า "ซุกซน"

คืนนั้น ทั้งสามคนเก็บข้าวของ จากนั้นจึงขึ้นรถที่หานชิงส่งมารับ และมุ่งหน้าไปยังเมืองเป่ย

เสี่ยวเหยียนเป็นผู้ช่วยของหานมู่จื่อ แน่นอนว่าย่อมตามเธอไปด้วยโดยธรรมชาติ ถึงแม้จะไร้เหตุผลไปบ้าง แต่ใครจะสนใจกัน

ยังไงก็ตามความคิดของเสี่ยวเหยียนก็คือ เธออยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์ที่นี่ออกจะเงียบเหงาเกินไป เธอตามไปด้วย อย่างแย่ ถึงเวลานั้นเธอก็ทำอาหารที่ เสี่ยวหมี่โต้ว ชอบกิน ถือว่าเธอไปทำอาหารก็ได้แล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็คิดอย่างมีความสุข

*

อีกด้านหนึ่ง เย่โม่เซินเองก็กำลังจะกลับไปเมืองเป่ยเช่นกัน

ส้งอานออกมาส่งเขา “จะไม่อยู่ต่ออีกสักสองวันจริงๆ หรือ? ขับรถมาตั้งนานขนาดนี้ คุณอยู่แค่สองวัน? "

เย่โม่เซินได้ยิน ก็มองเธออย่างไม่พอใจ

“ฉันยังมีงาน”

“งานสำคัญหรือว่าป้าของนายสำคัญ? เฮ้อ ช่างเป็นเด็กอกตัญญู ไปเถอะไปเถอะ ขับรถระวังด้วย”

“อืม”

“จริงๆ เลยนะ ตอนนี้คนหนุ่มสาวแบบพวกนายมักจะไม่ค่อยเชื่อฟัง ขับรถดึกๆ ดื่นๆ วิสัยทัศน์ไม่ได้ดีอะไรนัก แต่กลับรอจนถึงเช้าค่อยไปไม่ได้”

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเม้มแน่น จากนั้นจึงตรงเข้าไปในรถโดยไม่สนใจคำพูดของส้งอาน

ครู่ต่อมาเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว "กลางคืนรถไม่ติด ราบรื่นดี"

“ไปแล้ว”

ส้งอานยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถที่ค่อยๆ ห่างออกไป ไฟถนนค่อยๆ ทอดร่างของเธอ สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านผ้าพันคอผ้าไหมที่พาดอยู่บนไหล่ ส้งอานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน โม่เซินถึงจะเปิดใจที่ปิดแน่นสนิทของตนเองและรับผู้หญิงคนอื่นเข้าไปได้

เสิ่นเฉียว....

ชื่อนี้หายไปจากชีวิตของเขาเป็นเวลานานกว่าห้าปีและไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลย

ส้งอานไม่รู้ว่าเธอไปไหน แต่สำหรับเธอแล้ว ตอนนั้นเธอชอบเด็กคนนั้นมาก แต่ว่า...เด็กทั้งสองคนกลับไม่มีวาสนาร่วมกัน

ช่างเถอะ ให้ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามโชคชะตาเถอะ

เธออายุปูนนี้แล้ว ไม่มีแรงจะไปร้องขออะไรแล้วจริงๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ส้งอานก็กระชับผ้าพันคอไหม จากนั้นจึงหันหลังกลับขึ้นไปชั้นบน

แต่เดิมคิดว่าการขับรถตอนกลางคืนจะราบรื่น แต่กลับไม่คาดคิดว่าพอถึงเที่ยงคืน จะเกิดเหตุระเบิดขึ้นบนทางด่วน จนกีดขวางถนนข้างหน้าไปโดยสิ้นเชิง

หานมู่จื่อและพรรคพวกอยู่ห่างจากจุดระเบิดค่อนข้างไกล เได้ยินเพียงเสียงระเบิดเท่านั้น หลังจากนั้นรถด้านหน้าทั้งหมดก็หยุดลง เสี่ยวเหยียนกำลังนอนพิงกับพนักเก้าอี้ และตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียง

หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็เห็นไฟระเบิดต่อหน้าต่อตา เธอมองอย่างตกตะลึง จากนั้นจึงดึง เสี่ยวหมี่โต้ว เข้ามากอดไว้โดยไม่รู้ตัว