เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 363

บทที่ 362 เป็นเขาหรือเปล่า

เสี่ยวหมี่โต้ว ส่ายหัวอย่างเข้าใจ "หม่ามี๊ผมไม่เหนื่อย ไม่ต้องแบกผม”

หานมู่จื่อรู้สึกสงสารเขาอย่างมาก เธอคุกเขาลงและกอดศีรษะเล็กๆ ของเขาเอาไว้ “อย่างนั้นก็พิงหม่ามี๊เอาไว้สักพัก? ขอโทษนะ หม่ามี๊ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

เธอมีความคิดตำหนิตัวเอง และมักจะอยู่เสมอรู้สึกว่า เสี่ยวหมี่โต้วอยู่กับตัวเองแล้วมักจะต้องได้รับความลำบาก

แม้ว่านี่จะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับ หานมู่จื่อแต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับ เสี่ยวหมี่โต้ว เธอก็เจ็บปวดสงสารเขา บางที...อาจเป็นเพราะตั้งแต่เด็กครอบครัวเธอก็ไม่สมบูรณ์ ดังนั้นเธอจึงอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ

"ไม่เป็นไรครับหม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่เหนื่อย อีกทั้งตอนนี้ยังมีคนเยอะแยะ ครื้นเครงมาก”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไร เธอฝังหน้าลงที่คอของ เสี่ยวหมี่โต้ว และหลับตาลง

เธอรู้ดีว่า เสี่ยวหมี่โต้ว นั้นฉลาดอย่างมากมาโดยตลอด หลายๆ ครั้งเขามักจะไม่โมโหงอแงใส่ตน อีกทั้งยังเปลี่ยนเรื่องราวไม่ดีให้เป็นเรื่องสนุกสนาน อีกทั้งหลายๆ ครั้งกลับเป็นเขาที่ปลอบใจตน ยิ่งเขาเป็นแบบนี้หานมู่จื่อก็ยิ่งเศร้า

เสี่ยวเหยียนมองลงไปที่พวกเขาแล้วก็นั่งยองๆ "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแล้ว ตำรวจบอกว่าไม่มีอะไร รอเรื่องจัดการเสร็จพวกเราก็ไปได้แล้ว หรืออาจจะอ้อมกลับไปได้ เฮ้อ ก็แค่....ดึกดื่นป่านนี้รู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้ว บนรถดูเหมือนจะมีของกิน ฉันไปเอามาให้พวกเธอ?”

หานมู่จื่อได้สติกลับมาและเอ่ยเสียงเบา “ฉันไม่เอา ให้เสี่ยวหมี่โต้วก็พอ"

“เสี่ยวหมี่โต้วรอแปปนึงนะ น้าเสี่ยวเหยียนจะไปเอาขนมมาให้”

“ขอบคุณครับน้าเสี่ยวเหยียน”

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงไปขอกุญแจจากลุงหนานและกลับไปยังรถเพื่อนหยิบของกินออกมา เสี่ยวเหยียนหยิบขนมและน้ำเสร็จก็ปิดประตูรถลง เมื่อเธอหันกลับไปเธอเห็นสายตาของผู้คนกำลังมองอยู่ทางหนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะมองตามไปด้วย

จากนั้นเธอก็เห็นเงาร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหนึ่ง

ร่างของชายหนุ่มถูกซ่อนอยู่ในความมืด กึ่งหลบซ่อนกึ่งเปิดเผย มองดูแล้วสัดส่วนของร่างกายดูออกจะไม่เลว

ส่วนหน้าตา เรื่องจากเขาหันหลังอยู่จึงมองเห็นไม่ชัด

จู่ๆ ชายหนุ่มก็หันข้าง และเผยให้เห็นด้านข้างที่หล่อเหลาท่ามกลางความมืดมิด

แต่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายหนุ่มก็หันไป

อย่างไรก็ตาม ดวงตาคู่นั้น ทำเอาเสี่ยวเหยียนตะลึงไปชั่วครู่

ในสมองของเธอคล้ายจะมีใบหน้าคนรู้จักเก่าปรากฏขึ้น อีกทั้งเขาก็ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้ในตอนนี้

“จะเป็นไปได้ยังไง? ไม่เจอคนๆ นั้นมาตั้งนานแล้ว อีกทั้งตอนนี้เขาก็ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้”

เสี่ยวเหยียนพูดเสียงเบา จากนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าผมของตน

แต่หลังจากความคิดนั้นแวบผ่านเข้ามา ฉันเสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองยังทิศทางของชายหนุ่มอีกครั้ง ในใจรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ถ้าเป็นเขาจริงๆ แล้วพวกเธอจะได้พบกับเขาอีกหรือไม่ แล้วถ้ามู่จื่อบังเอิญพบเขาเข้าจริงๆ แล้วจะทำอย่างไร?”

คิดถึงตรงนี้ หัวใจของเสี่ยวเหยียนก็ตื่นตระหนกขึ้นมา

“น้าเสี่ยวเหยียน กลับมาแล้ว” เสียงเรียกของ เสี่ยวหมี่โต้ว ทำให้สติของเสี่ยวเหยียนกลับมา

เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา จากนั้นจึงพบว่าตนเองมาถึงหน้า หานมู่จื่อและ เสี่ยวหมี่โต้วแล้ว อาจเป็นเพราะเธอมัวแต่เหม่อลอย ดังนั้นหานมู่จื่อจึงมองเธอด้วยความเป็นห่วง "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"

เสี่ยวเหยียนนิ่งไป ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีนี่”

จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปเอาตัวบังสายตาของหานมู่จื่อเอาไว้ และแกล้งยิ้มออกมา “ฉันเอาน้ำมาให้ ดื่มสักหน่อย”

พูดจบเสี่ยวเหยียนก็ยื่นน้ำไปให้หานมู่จื่อขวดหนึ่ง และส่งไปให้ลุงหนานอีกขวดหนึ่ง

ลุงหนานรับมาพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณครับ”