เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 366

บทที่ 365 รถชน

หานมู่จื่อหลับสนิทอย่างยิ่งและเข้าสู่ความฝันไปพร้อมๆ กับเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่เสี่ยวเหยียนกลับเอาแต่มองไปด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ คนที่สามารถนอนหลับได้เหมือนหมูอย่างเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีสติแจ่มใสอย่างยิ่ง เธอเอาแต่จ้องมองรถที่แซงพวกเขาไป แต่กลับไม่เห็นรถคันที่เห็นนั่นอีก

แต่เธอรู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นรถที่แซงพวกเธอไปหรือตามหลังพวกเธอก็ล้วนทำให้เธอกังวลทั้งสิ้น

ไม่ง่ายนักกว่าจะออกจากทางด่วนและเข้าสู่ถนนในเมือง ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เห็นสัญญาณไปแดงเขียว และแสงจากรถยนต์มากมาย

เมืองใหญ่ก็เป็นเช่นนี้ ต่อให้จะเป็นเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ก็ยังมีผู้คนและแสงไฟสว่างไสวมากมาย ช่วงชีวิตยามค่ำคืนของพวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

ไฟถนนกะพริบทีละดวงๆ นอกหน้าต่าง หลังจากผ่านไฟถนนสีแดงหลายดวง หลังจากที่ได้เห็นรถยนต์ท้องถิ่นมากมายรอบๆ ตัวเธอ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกโล่งใจ

ต่อให้จะอยู่ในเมืองเป่ย แต่รถยนต์มากมายขนาดนี้ คิดจะจดจำได้ก็ยากอย่างยิ่ง. อีกทั้งยังแยกย้ายกระจัดกระจายไปแล้ว ไม่แน่ว่าอาจเปลี่ยนเส้นทางไปแล้วก็ได้

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็โล่งอด จากนั้นเธอจึงค่อยๆ เอนตัวกลับมาและนิ่งไป

เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว หลังจากจ้องมองออกไปตลอดทั้งคืน ดวงตาของเธอคล้ายกับกำลังจะหมดแรง

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง เธอต้องการจะงีบหลับครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “ลุงหนาน ถึงแล้วบอกนะคะ ฉันอยากจะนอนสักครู่”

“อืม”

ลุงหนานตอบรับอย่างอบอุ่น

เสี่ยวเหยียนหลับไปไม่นานมานี้ หานมู่จื่อก็ได้รับโทรศัพท์จาก หานชิงในขณะที่มือถือสั่นเธอก็ยังไม่ได้ตอบสนอง กลับเป็น เสี่ยวหมี่โต้ว ที่รู้สึกตัวก่อน จากนั้นจึงดึงแขนเสื้อของเธอเพื่อปลุกเธอขึ้นมา

หานมู่จื่อมองเขาอย่างสะลึมสะลือ "เสี่ยวหมี่โต้ว? "

“หม่ามี๊ มือถือสั่น” เสี่ยวหมี่โต้ว เอ่ยเตือน

ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็ได้สติกลับมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและเห็นว่าเป็นหานชิงที่โทรมา

“น้าของลูกโทรมา ลูกรับเถอะ”

“อืม”

เสี่ยวหมี่โต้ว รับโทรศัพท์ หานมู่จื่อหลับลึกอย่างยิ่งและตื่นขึ้นมากะทันหัน ดังนั้นสมองจึงยังไงไม่แล่นอยู่บ้าง เธอจึงพิงอยู่ที่เดิมราวกับปลาตาย ไม่นานนักเสี่ยวหมี่โต้ว ก็วางสายลง เขาเอ่ยขึ้น “หม่ามี๊ คุณน้าบอกว่าจะรอเราที่แยกถัดไป"

"หืม? ลูกรู้ได้ยังไง”

“ผมเพิ่งส่งตำแหน่งให้คุณน้า”

เสี่ยวหมี่โต้ว พูดจบก็หันไปบอกลุงหนาน

ลุงหนานพยักหน้า "อืม"

เมื่อถึงสี่แยกถัดไป หานมู่จื่อก็เห็นรถของ หานชิงตามที่คาดไว้ เขายืนอยู่ไม่ไกลจากสี่แยก และกำลังมองมายังทางที่ตนอยู่ อย่างลึกล้ำและห่างไกล

“คุณน้า!” เสี่ยวหมี่โต้ว เรียกเบาๆ

หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวเหยียน เธอยังคงนอนหลับสนิท

เสี่ยวหมี่โต้ว "หม่ามี๊ พวกเราต้องปลุกน้าเสี่ยวเหยียนกันไหม? "

“ไม่ต้อง น้าเสี่ยวเหยียนของลูกเหนื่อยมาตลอดทางแล้ว กว่าจะนอนกลับไม่ง่าย ให้เธอนอนอีกหน่อยเถอะ”

ดังนั้นสองแม่ลูกจึงลงจากรถพร้อมกัน และเดินไปหาหานชิง

“พี่” หานมู่จื่อมองไปยังดวงตาสีเข้มจัดเป็นประกายของหานชิงอย่างอ่อนใจ “จริงๆ เลย ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร? ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังออกมาอีก”

หานชิงมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจากยืนยันว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ จึงค่อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ฉันไม่วางใจ"

หานมู่จื่อ “....ทำไมพี่ไม่ลองใช้ใจคิดๆ ดู หากฉันเกิดเรื่องจริงๆ จะสามารถส่งข้อความบอกพี่อย่างปลอดภัยได้หรือไง?”

หานชิง "ฉันไม่คิดมากขนาดนั้น ไม่มีเรื่องก็ดีแล้ว”