เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 367

บทที่ 366 ไม่กล้ามองตรงๆ

“ตื่นได้แล้ว เสี่ยวเหยียน รีบตื่น” หานมู่จื่อก้มตัวลงและตบที่แก้มแดงก่ำของเสี่ยวเหยียนเบาๆ พยายามปลุกเธอ

ใครจะรู้ คราวนี้เสี่ยวเหยียนก็ยังคงหัวเราะเบาๆ และยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“ฉันช่วยพาเธอขึ้นไปชั้นบน” ในขณะที่หานมู่จื่อกำลังอ่อนใจ น้ำเสียงของหานชิงก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง

หานมู่จื่อมองย้อนกลับไป "พี่ได้หรือ? "

“อืม วันนี้เธอเองก็เหนื่อยแล้ว รีบพาเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นไปชั้นบนพักผ่อน ที่นี่ให้ฉันจัดการ”

หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวเหยียน และพยักหน้า "ตกลง อย่างนั้นฉันจะไปชั้นบนก่อน"

“ป้าเหลียน”

เมื่อได้พบป้าเหลียนอีกครั้งหานมู่จื่อก็มีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น ป้าเหลียนยังคงนุ่มนวลอบอุ่นเช่นเดิม และมองมายังเธอด้วยรอยยิ้มใจดี "คุณหนูมากับฉัน”

หลังจาก หานมู่จื่อและ เสี่ยวหมี่โต้ว จากไป หานชิงก็มองไปที่เสี่ยวเหยียนที่นั่งอยู่ข้างใน

ที่นั่งของเธออยู่ห่างจากประตูเล็กน้อย เขาทำได้เพียงแค่เอนตัวลงครึ่งหนึ่งและเรียกด้วยเสียงเบาๆ "ตื่นตื่น"

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ยินเลยสักนิด เธอยังคงหลับตาจมอยู่กับฝันอันยิ่งใหญ่

หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นเธอเป็นแบบนี้ดูท่าคืนนี้คงไม่ตื่นแล้วแน่

ช่างเถอะ เห็นแก่หน้ามู่จื่อ พอเธอขึ้นไปชั้นบนก็แล้วกัน

เมื่อคิดได้ดังนี้ หานชิงจึงต้องอ้อมไปยังอีกด้านของรถและเปิดประตูออก จากนั้นจึงก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา มือที่ยังไม่ทันถูกตัวเสี่ยวเหยียนก็ค้างอยู่กลางอากาศ

เขาไม่ชอบสัมผัสตัวผู้หญิง

ฮั่นชิงลุกขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงมองไปรอบๆ นอกจากลุงหนานแล้วก็ไม่มีใครช่วยได้อีก

หรือว่าเขาจะขอให้ลุงหนานอุ้มเสี่ยวเหยียนไป? ไม่ต้องพูดถึงว่าร่างกายของลุงหนานจะรับไหวหรือไม่ แต่แค่การให้คนชราอย่างเขาอุ้มผู้หญิงขึ้นชั้นบนไปก็ไม่เหมาะแล้ว

เมื่อคิดว่าเขาได้ตกลงกับมู่จื่อไปแล้ว หานชิงก็ได้แต่ลองเรียกเสี่ยวเหยีนอีกหลายครั้ง ก่อนจะพบว่าเธอหลับราวกับตาย สุดท้ายหานชิงจึงไร้หนทางและได้แต่ยื่นมือออกไปอุ้มเธอ

เสี่ยวเหยียนซึ่งกำลังนอนหลับเหมือนหมูเมื่อถูกเขาอุ้มขึ้นมาเธอก็เอื้อมมือไปกอดคอของเขาเอาไว้ มือเล็กที่อ่อนนุ่มไร้กระดูกของเธอแนบอยู่ที่คอของหานชิงจนเขาอดขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

"อืม....ฮิฮิฮิฮิ”

หานชิงก้มลงไปมองเธอ จากนั้นจึงพบว่าเธอกำลังหัวเราะราวกับคนโง่ ท่าทางและน้ำเสียงฟังแล้วโง่งมอย่างยิ่ง

ริมฝีปากบางของหานชิงเม้มขึ้น จากนั้นสองขายาวของเขาก็รีบก้าวขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

ห้องรับแขกของตระกูลหานมักจะมีการทำความสะอาดเป็นระยะๆ อยู่แล้ว ดังนั้นหานชิงจึงพาเสี่ยวเหยียนไปที่ห้องพักแขกโดยตรง จากนั้นจึงวางเธอลงบนเตียงใหญ่ ในขณะที่กำลังคิดจะชักมือกลับมา กลับพบว่ามือของเสี่ยวเหยียนโอบรอบคอของเขาไว้แน่นไม่ยอมคลายออก

"ปล่อย!” หานชิงตำหนิเสียงเย็น จากนั้นก็พยายามดึงมือของเธอลง

เสี่ยวเหยียนไม่ยอมปล่อย แต่กลับโอบรอบคอเขาแน่นกว่าเดิม หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตอบสนองก็เห็นว่าเสี่ยวเหยียนที่นอนอยู่บนเตียงจู่ ๆ ก็ยื่นปากขึ้นมาและโน้มตัวเข้ามาใกล้ตนเอง

ใบหน้าของหานชิงเปลี่ยนไปทันที ในตอนที่เขากำลังคิดจะหยุดเธอเอาไว้ เสี่ยวเหยียนก็ลืมตาขึ้น

ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นสบตากับเขาอย่างไร้การป้องกัน สายตาง่วงงุนของแฝงด้วยความโง่งมเล็กน้อย อีกทั้ง...ยังมีสิ่งอื่นที่พิงมาด้วย

ใบหน้าของหานชิงเยียบเย็น ดวงตาคมปลาบจ้องมองเธอ

อาจเป็นเพราะรังสีจากตัวของเขา การกระทำของเสี่ยวเหยียนหยุดลงทันที จากนั้น....มันหยุดลงหลังจากที่เกือบจะแตะเข้าให้กับ หานชิง

ในช่วงเวลานั้น เธอคล้ายกับโดยไฟช็อตก็มิปาน ดังนั้นจึงยังหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม แม้กระทั่งท่าทางก็ยังค้างเติ่งไม่เคลื่อนไหว

เสี่ยวเหยียนมองไปที่ หานชิงที่อยู่ใกล้หน้าของเธออย่างยิ่ง ทั้งคู่ใกล้กันจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียว

เธอ....เธอกำลังฝันหรือ?

แต่ว่า...เธอจำได้ว่าในความฝัน เทพบุตรเป็นฝ่ายจูบเธอนี่ อีกทั้งยังจูบได้หนักหน่วงมาก จนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

แต่เธอรู้ว่า ในความเป็นจริงหานชิงไม่มีวันทำแบบนั้นกับเธอแน่ๆ เพราะความเป็นจริงแล้วหานชิงเป็นพวกคลั่งน้องสาว อีกทั้งต่อให้เขาจะหาผู้หญิงสักคน เขาก็ไม่มีทางมาหาตนเองแน่