เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 369

บทที่ 368 นี่คือสาเหตุที่คุณประสบอุบัติเหตุหรือ

ห้องผู้ป่วยเงียบลง มีเพียงเสียงพัดลมที่ห้อยลงมาจากเพดานที่ดังขึ้น

ลมพัดผ่านเส้นผมที่ปรกลงหน้าผากของเย่โม่เซิน เขาเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงจู่ๆ ก็จางหายไป

“ไม่มีอะไร”

หรือบางทีเขาอาจจะตาฝาดไป

แค่เพียงพริบตาก็หายไป ไม่แน่อาจเป็นเขาเองที่ดูผิดไป

ส้งอานเห็นดวงตาของเขาจมลึก ก็นึกไปถึงคำพูดเมื่อครู่ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถาม “นี่คือสาเหตุที่แกเกิดเรื่องหรือ?”

เย่โม่เซินไม่เอ่ย เป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

ในเวลานั้นเขาแค่เพียงเหลือบไปมองเท่านั้น จากนั้นจึงเห็นโครงร่างด้านข้างที่คล้ายกับในความทรงจำนั้นอย่างยิ่ง แต่ไม่นานนักก็หายไปในสายตาของเขา

แต่เขากลับตะลึงอยู่นาน ราวกับว่าความคิดและสติของเขาถูกดึงเข้าไปในความทรงจำของตนเอง พอได้สติกลับมารถก็ชนไปแล้ว

ต้องขอบคุณทักษะการขับรถที่ดีของเขา ดังนั้นจึงไม่ได้ชนกับรถคันอื่นๆ

รถของเขาก็ชนเข้ากับรั้วกั้น และเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บบางส่วน

แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร

หลังจากสังเกตอาการในโรงพยาบาล 2-3 วัน หากไม่มีอะไรก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้

ส้งอานถอนหายใจยาว "ดูเหมือนว่า หลายปีมานี้แกยังจำเธอไม่ลืม แต่เด็กคนนั้นไม่ได้ปรากฏตัวมาหลายปีแล้ว แกไปเห็นเธอได้ยังไง? ฉันเดา....แกกำลังหลอนอยู่รึเปล่า?”

ภาพหลอน?

ในใจของเย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตนเอง

“อาจจะ”

จู่ๆ ก็เห็นหลานชายของตนมีท่าทางโศกเศร้าอย่างยิ่ง ส้งอานก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อปลอบใจเขา แม้ว่าห้าปีมานี้อารมณ์ของเขาจะไม่เคยดีขึ้นเลย แต่ท่าทางในตอนนี้เขาดูเหมือนยังคงติดอยู่กับวังวนนั้นไม่ไปไหน

ในฐานะผู้อาวุโส เธอไม่อาจมองเขาซึมเศร้าแบบนี้ไปตลอดได้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ส้งอานก็เอ่ยปาก “เอาแบบนี้แล้วกัน แกจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ รอให้แกออกจากโรงพยาบาล ป้าจะหาคู่ให้ จากนั้นแกก็ไปนัดบอดเถอะ”

ได้ฟัง เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจในทันที "ป้า พูดเรื่องอะไร? "

“ทำไม? หรือว่าแกอยากจะโสดไปแบบนี้ตลอด? ฉันจะบอกให้ แกคิดจะอยู่ตัวคนเดียวไม่มีปัญหา แต่ฉันล่ะ? ตอนนี้ฉันจะมีชีวิตเหลือให้ใช้อีกสักกี่ปี? ฉันกลัวว่าพอถึงตอนที่ฉันไปหาแม่แก เธอจะโทษที่ฉันไม่ดูแลแกให้ดี เพราะสุดท้ายแล้วตอนแรกแม่แกก็เป็นคนฝากฝันแกให้ฉันดูแลเองกับมือ! ”

เอาสิ่งนี้มาพูดอีกแล้ว เย่โม่เซินได้ยินก็ยิ่งไม่พอใจ เขานั่งหน้านิ่งไม่ตอบอะไร

ส้งอานพึ่งรู้สึกว่าเมื่อครู่ตนพูดแรงไป ดังนั้นจึงลดเสียงลง

“สรุปก็คือ เหมาะไม่เหมาะก็ลองไปเจอดูก่อน ตอนนี้แกไม่ได้เป็นเหมือนเย่โม่เซินที่นั่งบนรถเข็นคนนั้นแล้ว อย่าได้มัวแต่ทำตัวถูกข่มเหง รู้ไหม? "

ก่อนหน้านี้ผู้หญิงหลายคนเคยชอบใบหน้าของ เย่โม่เซิน แต่เมื่อเห็นว่าเขาพิการพวกเธอก็รังเกียจ แต่เมื่อนึกถึงสถานะเยื้องหลังของเขาถึงได้ยินยอมที่จะไปมาหาสู่ด้วย

แต่ในหลาย ครั้ง การกระทำและดวงตาของผู้คนนั้นสามารถมองออกได้

พวกเธอรังเกียจที่เขาพิการ

อีกทั้งโลกภายนอกก็บอกว่าเขาไม่ปกติ ผู้หญิงเหล่านั้นจึงยิ่งรังเกียจเขา

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม เย่โม่เซินกลับมายืนได้แล้ว ไม่ต้องนั่งบนรถเข็นอีกต่อไป

หน้าตาดี พื้นฐานครอบครัวดี หุ่นดี และอีกทั้งยังมีหัวทางด้านธุรกิจที่เก่งกาจ

เย่โม่เซินคนนี้ใครกันที่จะไม่ชอบ?

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีผู้หญิงที่มีชื่อเสียงหลายคนเสนอตัวมาถึงหน้าประตู แต่เย่โม่เซินกลับไม่แม้แต่จะชายตามอง ส้งอานมองดูก็รู้ว่าในใจของเขามีความคิดยังไง แต่เธอไม่ได้พูดออกมา?

"ฉันจะบอกกับแกให้ ป้าไม่สนว่าในใจของแกจะคิดยังไง แต่หลายปีมานี้แกรู้สึกเสียดายหรือไม่ ป้าจะบอกแกว่า ต่อให้แกเสียดาย ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะคนที่เอ่ยเรื่องหย่าก็คือแกใช่ไหม? ไม่ให้เธอเข้าไปในตระกูลเย่ก็เป็นแก แต่ให้แกเจอเธออีกครั้ง แกก็ไม่มีคุณสมบัติแล้ว เข้าใจไหม?”