เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 37

บทที่36 แกล้งเป็นห่วง

สาวใช้ตกตะลึง

“คุณชายสองคะ? เมื่อกี้ฉันพูดความจริงนะคะ คุณนายน้อยเธอให้ท่าคุณชายใหญ่จริง ๆ คุณไม่เชื่อฉันเหรอคะ?”

เย่โม่เซินจ้องมองเธอด้วยแววตามืดมน ส่ายหน้า: “นอกจากเธอ แล้วมีใครเห็นอีก?”

สาวใช้คิดว่าเย่โม่เซินเชื่อเธอเข้าให้แล้ว: “ตอนนั้นมีฉันแค่คนเดียวค่ะ แต่ว่าคุณชายสองฉันสาบานนะคะ ฉันเห็นกับตาจริง ๆ”

ได้ฟังดังนั้น เย่โม่เซินยิ้มเหน็บแนมขึ้นมา: “ถึงจะพูดแบบนั้น แต่แค่เธอคนเดียวที่เห็น ไม่มีใครเป็นพยานให้เธอได้”

สาวใช้จึงเกิดความสงสัยว่าเย่โม่เซินคิดอย่างไร “คุณชายสองคะ ฉัน...”

“อิจฉา? เลยสร้างเรื่อง?”

เย่โม่เซินแววตามืดหม่น ราวกับมองได้ทะลุปรุโปร่งส่องเข้าไปในจิตใจของเธอ และเห็นจิตใจอันอัปลักษณ์ของเธอ สาวใช้ท่าทางเหมือนกันโดนจับไต๋ได้จนหมดเปลือกและตื่นตกใจเล็กน้อย

“คุณชายสอง ฉันไม่ได้หลอกคุณนะคะ คุณต้องเชื่อฉันนะคะ”

“อ่อ?” เย่โม่เซินยิ้มเยาะ: “คนอย่างฉัน เย่โม่เซินไม่เชื่อภรรยาตัวเอง แต่ให้เชื่อคนใช้อย่างเธอน่ะเหรอ?”

“ฉัน...”

สาวใช้มองดูรอยยิ้มกระหายเลือดที่มุมปากของเขา และเกิดความรู้สึกเสียใจ เดิมทีเธอคิดว่าเย่โม่เซิน ไม่สนใจเสิ่นเฉียว มองเสิ่นเฉียวเป็นสิ่งไม่มีค่า ดังนั้นเธอจึงกล้าลงมือกับเสิ่นเฉียว เดิมทีเธอคิดว่าลงมือกับเสิ่นเฉียวแล้วเย่โม่เซินจะเข้าข้าง

แต่ใครจะรู้ว่าเย่โม่เซินจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

“เธอเป็นคนทำเสื้อเปรอะ” ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ มันไม่ใช่การสอบถาม

สาวใช้ตกตะลึง ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

“คุณชายสอง ฉัน...”

“ตระกูลเย่ไม่ต้องการคนใช้ที่คิดไม่ซื่ออย่างเธอ” เย่โม่เซินเงยหน้ามองราวกับจะมองให้ตาย “ถ้าหากฉันได้ยินเธอพูดจาเพ้อเจ้อที่ไหน เธอรู้จะว่าจะจบยังไง”

ติ๊ง——

เวลาพอดีกับที่ลิฟต์มา เย่โม่เซินบังคับวีลแชร์ด้วยตัวเองแล้วจากไป ขาอ่อนแรงล้มทั้งยืนอยู่บนพื้น

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เสิ่นเฉียวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เห็นเสื้อสูทผู้ชายที่วางไว้อีกด้าน

เธอใคร่ครวญหยิบเสื้อขึ้นมาเตรียมให้คนนำไปคืนเย่หลิ่นหาน แต่เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาก็พบว่าเธอทำมันเปื้อน จะให้คืนตอนนี้ถือว่าไม่เหมาะ

เสิ่นเฉียวจึงควานหาถุงกระดาษมาใส่ รอมีเวลาว่างจะนำไปส่งไปซักแห้งแล้วค่อยส่งคืนเจ้าของ

เมื่อจัดการเสร็จแล้ว เสิ่นเฉียวจึงออกจากห้อง

ช่วงนี้เธอมักจะนั่งรถเมล์ไปทำงานเป็นประจำ เมื่อถึงที่ทำงาน เธอจะทำความสะอาดห้องทำงาน จากนั้นค่อยกลับไปที่นั่งตนเอง

เมื่อถึงเวลาเย่โม่เซินและเซียวซู่ก็จะปรากฏตัวตรงตามเวลา เมื่อได้ยินเสียง เสิ่นเฉียวมองไปทางเย่โม่เซิน

เขามีสีหน้าเย็นชา ยังคงเมินเฉยต่อเธอ

เสิ่นเฉียวเก็บสายตาจับปากกาในมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าความรู้สึกของเธอผิดไปหรือเปล่า....

แต่เหมือนเย่โม่เซินจะโกรธเธอ แต่เพราะอะไรล่ะ?

เพราะเรื่องในห้องก่อนหน้านี้ หรือเพราะเย่หลิ่นหาน?

ในใจสับสนวุ่นวาย เสิ่นเฉียวไม่สนใจอีกต่อไป ตั้งใจทำงาน

ระหว่างนั้นเธอไปส่งเอกสารหนึ่งครั้ง เสิร์ฟกาแฟสองครั้ง เย่โม่เซินไม่สนเธอสักครั้ง

ในระหว่างที่เสิ่นเฉียวไปทานอาหารกลางวันที่แคนทีนนั้น ได้ยินคนพูด

“นี่ พวกเธอได้ยินรึเปล่า? เหมือนตระกูลเย่จะยกเลิกความร่วมมือกับตระกูลลู่ล่ะ”

“จริงเหรอ? การร่วมมือครั้งสำคัญขนาดนี้ ทำไมจู่ ๆ ก็จะยกเลิกล่ะ?”

“ได้ยินว่าเป็นการตัดสินใจของคุณชายเย่ อนุมัติในการประชุมเมื่อเช้านี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นเฉียวหยุดสิ่งที่ทำในมือ อนุมัติในการประชุมเมื่อเช้านี้? เมื่อเช้านี้มีประชุมตอนไหนกัน? ทำไมเธอถึงไม่รู้?

“การตัดสินใจของคุณชายเย่? นายท่านเย่เห็นด้วยเหรอ?”