เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 38

บทที่37 สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทิ้งเอาไว้

เอาเถอะ ถือว่าเธอเข้าข้างตัวเอง

เสิ่นเฉียวเอ่ยปาก: “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวค่ะ”

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เสิ่นเฉียวยืนอยู่พักหนึ่งจากนั้นจึงหมุนตัวและเดินออกไปจากห้องทำงาน

เมื่อออกมาจากห้อง เสิ่นเฉียวจึงนึกขำตัวเอง

ทำไมเธอถึงโง่ได้เพียงนี้ที่คิดว่าเย่โม่เซินทำเรื่องนี้เพื่อเธอ? ใช้สมองอันน้อยนิดยังคิดได้ว่าเป็นไปไม่ได้ เขาเกลียดชังเธอถึงที่สุด เขาจะยอมเสียผลประโยชน์ตนเองเพื่อเธอได้อย่างไรกัน

เสิ่นเฉียวเอ๋ย เสิ่นเฉียว เธอนี่ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย

หลังจากเลิกงานแล้ว เสิ่นเฉียวเพิ่งกลับถึงตระกูลเย่ สาวใช้จึงแจ้งให้ทราบว่านายท่านเรียกเธอไปพบที่ห้องหนังสือ

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เสิ่นเฉียวจับชายเสื้อแน่น

ไม่ไปคงไม่ได้ เสิ่นเฉียวได้แต่พยักหน้าเป็นการบอกว่ารับรู้แล้ว จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องหนังสืออย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

เปรียบเทียบกับความกดดันครั้งก่อนที่มาห้องหนังสือ เสิ่นเฉียวรู้สึกความกดดันครั้งนี้เหมือนกับแบกภูเขาลูกใหญ่อยู่บนบ่า

“นายท่าน” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาบาง

นายท่านเย่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ สายตาแข็งทื่อมองอย่างประหลาดใจ จ้องไปที่เสิ่นเฉียวที่ตัวเล็กและผอมบาง เขาหรี่ตาลง: “ได้ยินว่า... โม่เซินยกเลิกสัญญากับตระกูลลู่แล้ว?”

เป็นความจริง! !

ตอนที่สาวใช้บอกเธอว่านายท่านต้องการพบ เธอก็พอจะเดาจุดประสงค์ที่เรียกเธอไปพบได้อยู่แล้ว

คิดไม่ถึงว่าเธอจะเดาถูก นายท่าน ไม่ได้ไปทำงาน แต่กลับรู้เรื่องนี้ แสดงว่าเขามีสายอยู่ในบริษัทแน่นอน

ดังนั้นโกหกไม่ได้แน่ เสิ่นเฉียวจึงได้พยักหน้าด้วยความจริงใจ

“อืม ฉันก็เพิ่งทราบค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น นายท่านเย่โกรธจนปัดหนังสือบนโต๊ะลงไปกองกับพื้น เกิดเสียงดังโครมใหญ่ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจ อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหลายก้าว

“เจ้าเด็กนี่ทำอะไรไม่ได้ความ! ตระกูลลู่เป็นเนื้อก้อนใหญ่แล้วเกิดจะมายกเลิกความร่วมมือ?”

นายท่านเย่โมโหขนาดนี้ เสิ่นเฉียวยิ่งตระหนักถึงความสำคัญของโครงการนี้

“เสิ่นโย่ว!”

เสิ่นเฉียวตะลึงงัน เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอสลับตัวเจ้าสาวมา

“นายท่าน?”

“ห้ามยกเลิกความร่วมมือกับตระกูลลู่ เธอ...ไปหาลู่สุนฉาง แล้วดูว่าเกิดอะไรขึ้น!”

ไปหาลู่สุนฉาง? เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่ไม่กล้าจะคัดค้าน จึงรับคำ

หลังจากที่ออกมาจากห้องหนังสือแล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกขาดความมั่นใจ คืนวันนั้นพวกเขาได้เผชิญหน้ากับลู่สุนฉาง ต่อให้เธอไปหาเขา ตระกูลลู่ก็คงไม่ยอมร่วมมือกับตระกูลเย่หรอก? ต่อให้ตระกูลลู่ยอม ก็ไม่คิดว่าเย่โม่เซินจะตอบตกลงด้วย

ดังนั้นเธอควรจะบอกเย่โม่เซินเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม

แต่ถ้าบอกไปแล้ว ไม่เพียงแค่บอกเย่โม่เซิน ปู่คุณก็จ้องมองคุณอยู่เหรอ?

สำหรับคนพิการหนึ่งคนแล้ว ถ้าคนในครอบครัวต่อต้านเขาล่ะก็ เช่นนั้นเขา...คงต้องเจ็บปวดมาก?

ยากจริง ๆ

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตนเองถูกพัดตกอยู่ในกระแสความวุ่นวายในครอบครัวทรงอิทธิพล

เมื่อกลับถึงห้อง เสิ่นเฉียว ปิดประตู มองไปยังพื้นที่ของตัวเอง กลับพบว่ามีเตียงหลังเล็กหลังหนึ่ง เธอตกใจคิดว่าเข้าห้องผิดและกำลังจะออกไป จึงได้พบว่าของบนเตียงเป็นของของเธอ

นี่มัน...เรื่องอะไรกัน?

เสิ่นเฉียว ยืนอึ้งอยู่หน้าเตียงของตัวเอง

ความใจดีของเย่โม่เซินปรากฏแล้ว? ดังนั้นเลยให้คนหามาให้?