เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 39

บทที่38 ในที่สุดก็มีเบาะแส

หานเส่โยวเสียงดังจนทะลุโทรศัพท์มือถือออกมา ซึ่งถือว่าดังมากในห้องที่เงียบสงบแบบนี้

ด้วยความเกรงใจ ดังนั้นเสิ่นเฉียวรีบเอามือปิดลำโพงโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงหันไปมองทางห้องน้ำแวบหนึ่ง พบว่าไม่มีใคร มีเพียงเสียงซ่าของน้ำเท่านั้น

เธอคุยโทรศัพท์อยู่ตรงนี้ พวกเขาคงไม่ได้ยินหรอก?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสิ่นเฉียว กระแอมเบาหนึ่งทีและแนบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหูอีกครั้ง จากนั้นจึงพยักหน้า: “อืม เมื่อกี้ที่ฉันส่งข้อความให้เธอเห็นรึเปล่า?”

“เห็นแล้ว เธอบอกว่าเจอกระดุมเม็ดหนึ่ง น่าจะเป็นของผู้ชายคนนั้น ใช่ไหม?”

“อืม เธอเจอเบาะแสอะไรบ้างไหม?”

“ไม่เลย เธอไม่ให้ข้อมูลอะไรฉันเลยนี่ ให้ฉันหาคนก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เฉียวเฉียวในเมื่อเธอมีของของผู้ชายคนนั้น งั้นกระดุมนั่นเป็นยังไง เดี๋ยวเธอถ่ายรูปแล้วส่งมาให้ฉันนะ”

“ได้”

หานเส่โยวถอนหายใจ: “เธอเป็นยังไงบ้าง? นายเย่โม่เซินนั่นไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจแล้วใช่ไหม?”

“ไม่มี พวกเราทำข้อตกลงกันแล้ว ฉันมีเวลาหกเดือนอยู่ในตระกูลเย่ หลังจากครึ่งปีฉันจะไป”

“ผู้ชายคนนี้เข้าใจยาก ครึ่งปีท้องเธอก็คงใหญ่จนเห็นชัดแล้วล่ะ แต่ยังดีที่เป็นฤดูหนาวพอดี เธอเป็นคนตัวผอม ถึงเวลานั้นสวมเสื้อตัวหลวม ๆ ก็คงคลุมไปได้”

“อืม”

“เอาล่ะ เธอส่งรูปมาให้ฉันก่อนเถอะ”

หลังจากวางสาย เสิ่นเฉียวเปิดกล้องโทรศัพท์ จากนั้นจึงวางกระดุมเม็ดสีทองวางไว้บนฝ่ามือ จากนั้นถึงถ่ายรูปไว้จำนวนหนึ่ง เมื่อส่งรูปไปก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังพอดี

เสิ่นเฉียว ตกใจมือสั่นจนกระดุมหล่นลงพื้น จากนั้นจึงกลิ้งไปหยุดอยู่ใต้เตียงของเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวทำได้เพียงตกตะลึงและเบิกตาโพลง มองดูกระดุมนั้นกลิ้งไปต่อหน้าเธอ แต่กลับไม่กล้าลุกขึ้นไปเก็บมัน

เธอหันกลับมา เห็นเซียวซู่เข็นเย่โม่เซินออกมาจากห้องน้ำพอดี

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่นและหน้าซีดเผือด

หลังจากเย่โม่เซินออกมาและหันไปมองเธอโดยไม่ตั้งใจ เจอเธอสีหน้าซีดขาว อีกทั้งยังกำโทรศัพท์แน่นเหมือนโจรขโมยของที่ร้อนตัว จากนั้นจึงหรี่ตาเรียวยาวและมองเธอย่างเป็นภัย

เมื่อโดนมองโดยดวงตาดำคู่นั้น เสิ่นเฉียวกระวนกระวายใจจนเหงื่อออกบนหน้าผาก

เธอไม่สามารถปิดบังความคิดของตนเอง ดังนั้นมันจึงโชว์อยู่บนใบหน้า เชาวน์ปัญญาของเย่โม่เซินก็ช่างแม่นยำ ดูแป๊บเดียวก็รู้ว่ามีเงื่อนงำ

เพียงแค่ ขี้เกียจจะไปสนใจเธอ

“คุณชายเย่ งั้นผมขอตัว”

“อือ”

หลังจากที่เซียวซู่ไปแล้ว เย่โม่เซินบังคับวีลแชร์ไปที่ข้างหน้าต่าง และมีนิตยสารการเงินในมือ

เสิ่นเฉียวได้เห็นภาพนี้แล้วจิตใจล่องลอย

เย่โม่เซินที่อาบน้ำแล้วและสวมชุดลำลองสีน้ำเงินเข้ม สีเข้มยิ่งทำให้เขาดูเงียบสงบ ขณะเดียวกันก็ทำให้เขาดูเยือกเย็นไม่น่าเข้าใกล้ เวลาก้มหน้าด้านข้างเห็นกรามเป็นสัน อีกทั้งริมฝีปากบางกระจับ เหมือนภาพร่างที่ตั้งใจของจิตรกร อีกทั้งดวงตาดำขลับคู่นั้น

“น่าดูไหม?”

มองดูดวงตาล่องลอยและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสิ่นเฉียวได้สติกลับมา เห็นเย่โม่เซินค่อย ๆ เงยหน้ามา ดวงตาดำขลับคู่นั้นประสานสายตากับเธอกลางอากาศ

มองดูคนอื่นใจลอยแล้วถูกจับได้ ก็ถือว่าน่าอายไม่น้อย

เสิ่นเฉียวกระแอมเบา ๆ หนึ่งที หน้าแดงและหลบสายตา

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้สติกลับคืนมา แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาคิดถึงเรื่องแบบนี้ เธอควรจะคิดถึงเรื่องกระดุมนั่นที่กลิ้งเข้าไปอยู่ใต้เตียงแล้ว แล้วเธอจะเอามันกลับมาอย่างไร?

เสิ่นเฉียวไม่กล้าไปอาบน้ำ กลัวว่าเย่โม่เซินจะเจอเข้า

อันที่จริงต่อให้เจอ ก็ไม่กลัวเขา

เสิ่นเฉียวเพียงแค่เกรงใจ!