เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 372

บทที่ 371 ไปบริษัทใหม่

วันที่สอง

เพราะจะไปดูที่บริษัทใหม่ ดังนั้นหานมู่จื่อตื่นมาแต่เช้า

ที่สำคัญก็เพราะหานชิงต้องไปทำงาน ส่วนเสี่ยวหมี่โต้วจะต้องออกไปพร้อมกับหานชิงด้วย ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว ปรากฏว่า หลังจากที่เขาตื่น หานมู่จื่อก็นอนไม่หลับอีกแล้ว ดังนั้นจึงตื่นมาด้วย

ทั้งสองแม่ลูกอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย หานมู่จื่อส่งเสี่ยวหมี่โต้วลงไปชั้นล่าง ทุกคนทานอาหารเช้าพร้อมกัน จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็ถูกหานชิงพาออกจากบ้านไป

ก่อนจะไปหานชิงพูดกับหานมู่จื่อว่า : “เวลายังเช้าอยู่ คุณกลับไปนอนอีกหน่อย เดี๋ยวให้เลขาซูกลับมารับคุณตอนสายๆ”

ได้ยินดังนั้นแล้ว หานมู่จื่อลืมตาโต: “ฉันไปนอนได้อีก? คงจะไม่ใช่ว่าฉันเพิ่งนอนลงไป เลขาซูก็มารับฉันแล้วล่ะ?”

เห็นเธอทำหน้าเช่นนี้ หานชิงอดใจไม่ได้จึงยิ้มๆ: “ไม่หรอก ตอนเช้าเธอยังมีงานอื่นต้องทำ สบายใจได้”

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ หานมู่จื่อจึงเข้าใจ ดูเหมือนว่าเช้านี้ซูจิ่วจะยุ่งมาก

งั้นเธอก็กลับไปนอนอย่างสบายใจได้แล้ว

“ค่ะ”

หานมู่จื่อกลับไปถึงชั้นบน เตรียมกลับไปนอนต่อให้อิ่ม แต่ตอนที่ผ่านหน้าประตูห้องหนึ่งนั้น ประตูกลับเปิดออกกะทันหัน ในนั้นมีมือหนึ่งยื่นไปคว้าเธอ

หานมู่จื่อตอนแรกตกใจมาก พอดูให้ชัดเจนแล้วเป็นเสี่ยวเหยียนแล้วก็ทำท่าทางตกใจ: “เสี่ยวเหยียน?”

“แกยังรู้ว่าเป็นฉันอยู่เหรอ รู้สึกว่าสองสามวันนี้ แกลืมฉันไปแล้วนะ ฮึ่ม!”

เสี่ยวเหยียนกอดแขนตนเองไว้และบ่นไปด้วย ทรงผมของเธอยุ่งๆ ทั้งคนดูแล้วสภาพแย่มาก

“อะไร? ก็แกบอกว่าตนเองไม่สบายจะพักฟื้นร่างกายอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ? ฉันจะมารบกวนแกได้ยังไง?”

“แก! แกรู้อยู่แล้วว่านั่นเป็นแค่ข้ออ้าง ยังจะมาแกล้งว่าฉันอีก!”

หานมู่จื่อยักคิ้วและยิ้ม: “สบายใจได้เลย ฉันจะลืมแกได้ยังไง? วันนี้จะไปที่บริษัท แกรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงมาทานอาหารเช้าชั้นล่าง”

“ลงมาทานอาหารเช้า? งั้น......”

“พี่ชายฉันไปทำงานแล้ว วางใจได้”

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนซึ้งใจจนเข้ามากอดแขนของหานมู่จื่อไว้: “มู่จื่อ แกดีกับฉันมากจริงๆเลยอ่า! งั้นฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย!”

“ไม่ต้องรีบหรอก แกอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปทานอาหารเช้าก่อน สายๆเราค่อยไปบริษัท ฉันจะกลับไปนอนต่ออีกหน่อย”

พูดจบ หานมู่จื่อยื่นมือมาอุบปากตนเอง จากนั้นหาวอย่างง่วงนอนและออกจากห้องwx

จนตอนที่เธอตื่นมานั้น ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เธอมองดูโทรศัพท์ คิดอยู่ในใจว่าทำไมเวลานี้แล้ว ซูจิ่วยังไม่มา

ดังนั้นลงไปดูชั้นล่างว่าเธอมาแล้วหรือยัง ปรากฏว่าเพิ่งจะลงไปก็เห็นซูจิ่วและเสี่ยวเหยียนนั่งเม้าท์กันอย่างสนุกบนโซฟา ได้ยินเสียงเดินแล้ว เธอสองคนจึงเงยหน้าขึ้นมาดู

“คุณเลขาซู คุณมาเมื่อไหร่คะ? ทำไม... ...ไม่ให้พวกเขาเรียกฉันตื่นล่ะ?”

ซูจิ่วยิ้มนิดๆและตอบด้วยเสียงเบาๆ: “คุณมู่จื่อ ฉันก็เพิ่งจะมาถึงสิบนาทีค่ะ เพิ่งจะนั่งได้สักครู่เดียว”

“เหรอคะ?” หานมู่จื่อมองหน้าเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนพยักหน้า: “ประมาณนี้แหล่ะ แต่ว่าถึงแกจะนอนอีกครึ่งชั่วโมงหรืออีกหนึ่งชั่วโมง คุณเลขาซูก็ไม่โกรธแกหรอก”

หานมู่จื่อ: “... ...”

เธอรู้สึกอายนิดๆแล้วก็แกล้งไอสักสองสามที จากนั้นมองดูเวลา: “ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้วนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเราทานข้าวมื้อเที่ยงด้วยกันก่อน แล้วค่อยไปดูบริษัทใหม่ดีไหม?”

“ฉันก็กำลังคิดเช่นนี้อยู่เหมือนกัน” ซูจิ่วยิ้มและพยักหน้า เสี่ยวเหยียนก็พยักหน้าด้วยอยู่แล้ว

หลังจากที่ทุกคนขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว เสี่ยวเหยียนกอดกระเป๋าตนเองไว้และถามว่า: “ใช่สิ เราจะไปบริษัทใหม่ที่ไหนกันล่ะ?”

“ทำไม? คุณมู่จื่อไม่ได้บอกคุณหรือคะ พวกคุณกำลังจะมีบริษัทเป็นของตนเองแล้ว?”