เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 381

บทที่ 380 ซื้อใจคน

ใครจะรู้ว่าหลังจากที่อธิบายสถานการณ์แล้ว ผู้หญิงสองคนนี้ต่างก็เยือกเย็นขนาดนี้

ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าตนเองรอนานตั้งหนึ่งชั่วโมงนั้นเหมือนปัญญาอ่อนจริงๆ

“เรื่องนี้เราทราบกันแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ” สุดท้ายหานมู่จื่อก็เอ่ยปากพูดออกมา

จางยู่โกรธมาก ออกเสียงฮึ่มคำหนึ่งแล้วก็ออกไปเลย

หลังจากที่เธอไปแล้ว เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมามองหานมู่จื่อ “มีคนป่วยแล้ว เราจะไปเยี่ยมไหม?”

หานมู่จื่อเม้มปาก: “แกไปตรวจสอบดูข้อมูลของหวังอาน”

เสี่ยวเหยียนได้ยินแล้ว เข้าใจความหมายของหานมู่จื่อทันทีและพยักหน้า: “ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากเลิกงานแล้ว หานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนไปที่โรงพยาบาลพร้อมกัน

ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาล ในมือของเสี่ยวเหยียนถือตะกร้าผลไม้และดอกไม้ เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย: “วันก่อนเลิงเยาเยาเย่อหยิ่งยโสขนาดนั้น ทำไมเรายังต้องไปเยี่ยมเธออีกทำไม?”

หานมู่จื่อยิ้มเบาๆไม่พูดจา

เสี่ยวเหยียน: “มู่จื่อ!”

“เพราะว่า เราจะไปซื้อใจคนไง” หานมู่จื่อหันไปมองเสี่ยวเหยียน “ถ้าเธอไม่ใช่คนที่อยู่ในทีมงานของบริษัทเราล่ะก็ เธอจะเป็นโรคอะไรยังไงก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา แต่ตอนนี้เธอเป็นคนของทีมงานเรา ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลในขณะที่กำลังทำงานอยู่ ฉันเป็นเจ้านายก็ต้องไปแสดงความห่วงใยสักหน่อย มีปัญหาเหรอ?”

ได้ยินแล้ว เสี่ยวเหยียนตะลึง สักพักหลังจากนั้นก็เบะปากพูดอย่างไม่เห็นด้วย: “แสดงความห่วงใยก็คือแสดงความห่วงใย แต่ไม่ใช่ว่าเจ้านายทุกคนจะแสดงความห่วงใยนิ ถ้าพนักงานทุกคนป่วยครั้งหนึ่งก็ต้องไปเยี่ยมหนึ่งครั้ง งั้นเจ้าของธุรกิจระดับประเทศไม่เหนื่อยตายเหรอ?”

“แต่ฉันไม่ใช่เจ้าของธุรกิจระดับประเทศนิ ฉันเป็นแค่เถ้าแก่น้อยที่เพิ่งจะเปิดบริษัท ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเราจะเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปก็ดีอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้เปิดบริษัทแล้ว ก็ต้องมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของบริษัทนี้”

“พูดอย่างนี้ก็ใช่ เห้อ เปิดบริษัทมันยากจัง” เสี่ยวเหยียนบ่นคำหนึ่ง หลังจากนั้นก็ซบไปที่ไหล่ของหานมู่จื่ออย่างกระวนกระวายใจ หานมู่จื่อกลับไม่รู้สึกหนักใจอะไร เมื่อก่อนเธอไม่ใช่ไม่เคยทำงานที่บริษัท ที่จริงแล้วเรื่องพวกนี้เธอจะไม่ทำก็ได้

แต่เธอคิดว่าบางครั้งก็ต้องทำให้คนอุ่นใจบ้าง

นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใด

“โฮลาๆ ฉันน่ารักที่สุด คนน่ารักก็คือฉัน!”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน หานมู่จื่อได้ยินเสียงสายเข้านี้แล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “นี่คือ......”

“ฮาฮา น่ารักไหม!” เสี่ยวเหยียนหยิบมือถือตนเองออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม: “ฉันใช้เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วอัดเสียงโทรเข้านะ มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้เลยนะ”

หานมู่จื่ออดใจไม่ไหวจนยิ้มออกมา

เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ด้วยกันแล้ว กลายเป็นเด็กน้อยที่น่ารักทั้งคู่เลย

“เอ๋ ทำไมเป็นเบอร์โทรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะ?” เสี่ยวเหยียนถามด้วยความสงสัย หานมู่จื่อหันไปมองดูที่โทรศัพท์: “เบอร์โทรในประเทศ น่าจะเป็นเพื่อนแกรึเปล่า?”

“ไม่ใช่มั้ง ฉันยังไม่บอกพวกเธอเลยว่าฉันกลับมาแล้ว”

เสี่ยวเหยียนคิดไปคิดมา กัดนิ้วมือของตนเองสักพัก: “หรือว่า......เราจะมีลูกค้าเข้ามาแล้ว?”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนรีบรับโทรศัพท์: “สวัสดีค่ะ? ฉันคือเสี่ยวเหยียน”

หานมู่จื่อไม่ได้สนใจคำพูดที่เสี่ยวเหยียนพูด แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เพราะเสี่ยวเหยียนจะคุยโทรศัพท์ ดังนั้นจึงใส่หูฟังไปเลย จากนั้นเปิดเพลงฟังให้สบายใจหน่อย

เสียงดนตรีที่อ่อนโยนของเพลงตีกลองเหมือนใยที่นุ่มๆตีอยู่ในใจ ทำให้กายและใจของเธอค่อยๆผ่อนคลายลง

ช่วงนี้ เธอเหนื่อยมาแล้วจริงๆ