เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 388

บทที่ 387 ผู้ชายนัดบอด

“ไปเถอะ” หานมู่จื่อเก็บของเสร็จก็เดินออกจากห้องประชุม

จางยู่ที่อยู่ในห้องประชุมกลับทนไม่ไหวเอ่ยปาก: “นี่เพิ่งจะเปิดบริษัทไม่กี่วันก็เอาคำสั่งซื้อลูกค้ามาได้แล้ว คงเป็นคุณหานช่วยหาคนให้เธอสินะ?”

พูดจบ จางยู่ก็กอดอก แล้วหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา: “รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิงที่พึ่งผู้ชาย เห็นชัดๆ ว่าที่จริงไม่มีเรื่องอะไร แต่ยังออกคำสั่งพวกเราไปมา”

ไม่มีใครคล้อยตามคำพูดของจางยู่ พอจางยู่พูดอยู่คนเดียวก็รู้สึกอึดอัด จึงได้แต่มองทุกคน

“หรือว่าพวกเธอไม่รู้สึกกัน?”

หลี่จุ้นเฟิงยกยิ้มขึ้น: “ถ้าฉันมีทุนเดิม แล้วมีผู้หญิงที่สวยเหมือนเธอแบบนี้มาพึ่งพาฉัน ฉันก็ยอมมอบโลกทั้งใบให้เธอ”

“นาย! นายมันสกปรกไร้ยางอาย! คิดไม่ถึงว่านายยังจะอยากได้ผู้หญิงแบบนี้! ผู้หญิงแบบนี้ไม่รู้ว่าเป็นของเล่นมากี่ครั้งแล้ว ”

ซูกั่วเอ๋อเก็บรวบรวมข้อมูลขึ้นมา ก่อนจะมองจางยู่อย่างจนปัญญาแวบหนึ่ง: “จางยู่ ฉันเห็นว่าเธอไม่มีความสุขตลอดเลย ไม่อย่างนั้น...เธอก็อย่าทำเลย?”

พอจางยู่ได้ยิน ก็ถลึงตาใส่เธอทันที: “เธอหมายความว่าอย่างไร? นี่เธอรีบไล่ฉันเหรอ? ซูกั่วเอ๋อถึงตาเธอพูดตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ซูกั่วเอ๋อใช้สองมือเท้าคาง แล้วถอนหายใจหนัก ๆ

“แน่นอนว่ายังไม่ถึงตาฉันพูด แต่เธอมักจะบ่นต่อหน้าพวกเราทุกคนนี่นา ทุกคนได้รับเงินเดือนล่วงหน้า ตอนนี้เธอพูดมากขนาดนี้ ทำไมเธอไม่ปฏิเสธเงินเดือนตอนแรกเสียล่ะ?”

“ฉัน…”

“ซูกั่วเอ๋อเธอพูดแบบนี้ไม่ถูกแล้ว ตอนแรกที่เลขาซูจิ่วของคุณหานมาหาพวกเรา ไม่ได้บอกว่าเจ้านายของพวกเราจะเป็นคนแบบนี้”เซียวยียีที่นั่งข้างหลินเจิงอยู่ไม่ไกลอดช่วยจางยู่พูดสักประโยคหนึ่งไม่ได้

พอซูกั่วเอ๋อได้ยิน ก็เลิกคิ้วแล้วมองเธอแวบหนึ่ง “ไม่ว่าเจ้านายจะเป็นคนอย่างไร ก็ยังต้องทำงานไม่ใช่เหรอ? รับเงินมาแล้วก็ต้องทำงาน พวกเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

เซียวยียีลุกขึ้นมา: “เธอพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? เธออยากจะบอกว่าพวกเรารับเงินมาแล้วไม่ทำงานใช่ไหม?”

พอได้ยิน ซูกั่วเอ๋อก็ยิ้มบาง ๆ

“ฉันไม่ได้พูดอย่างนี้เซียวยียีไม่ต้องทำท่าอยากจะมีเรื่องก็ได้ แต่ว่าเธอเป็นกุลสตรีนิ?”

พอผู้ประโยคนี้ ซูกั่วเอ๋อก็เหลือบมองหลินเจิงที่อยู่ไม่ไกลจากข้างหลังเธอด้วยแววตาที่สื่อความหมายแวบหนึ่ง

เซียวยียีรีบตอบสนองกลับทันที หลินเจิงยังอยู่ตรงนี้และดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะแสดงออกเกินคำว่ากุลสตรีไปแล้ว

สีหน้าเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แล้วรีบนั่งลงไปใหม่อีกครั้ง

ใครจะคิดว่าตอนนี้หลินเจิงได้เก็บข้อมูลเสร็จเรียบร้อย จากนั้นลุกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วออกจากห้องประชุมไป

“หลินเจิง!” เซียวยียีเห็นแบบนั้นก็อยากจะก้าวตามไปเร็ว ๆ แต่หลินเจิงไม่ได้สนใจเธอเลย เธอนั่งหมดอาลัยตายอยากลงไปที่เดิมแล้วจ้องซูกั่วเอ๋ออย่างดุดันแวบหนึ่ง

“จ้องฉันทำไม??”

“ทั้งหมดนี้เป็นความผิดเธอ หลินเจิงไม่สนใจฉันแล้ว”

พอได้ยิน ซูกั่วเอ๋อก็หัวเราะเยาะ: “เขาไม่เคยสนใจเธอเลยไม่ใช่เหรอ?”

“เธอ!”

“ยียี ไม่ต้องพูดกับเธอแล้ว” จางยู่เก็บของแล้วเดินมาข้าง ๆเซียวยียี: “ผู้หญิงแบบนี้ไม่จำเป็นต้องพูดกับเธอเยอะขนาดนี้ เธอไม่อยากอยู่ฝั่งเดียวกับเราก็ปล่อยเธอไป พวกเราอย่าไปสนใจ”

เซียวยียี เหมือนจะเห็นด้วยกับเธอ ทั้งสองเดินออกจากห้องประชุมด้วยกัน

ภายในห้องประชุมจึงเหลือเพียงหลี่จุ้นเฟิงกับซูกั่วเอ๋อ ส่วนหลี่จุ้นเฟิงก็กำลังมองซูกั่วเอ๋ออย่างสนอกสนใจอย่างมาก

“ผู้หญิงแบบเธอนี่ กลับมีความเก่งกาจไม่เบา พอดูอย่างละเอียด เธอก็หน้าตาไม่เลวนะ สนใจไปทานข้าวเย็นด้วยกันไหม?”

ความรังเกียจฉายผ่านดวงตาของซูกั่วเอ๋อแต่ในไม่ช้าเธอก็คิดอะไรบางอย่างแล้วพยักหน้า:“ได้สิ”

หลี่จุ้นเฟิงมองเธอแล้วยิ้มเล็กน้อย