เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 393

บทที่392 สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เย่โม่เซินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ร่างที่มีกลิ่นอายทรงพลังก้าวเข้าไปใกล้อีก

หานมู่จื่อไม่สะทกสะท้าน ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ด้วยแววตาและสีหน้าที่สงบนิ่ง

“เป็นอะไรเหรอ?” หลินชิงชิงรู้สึกว่ามีแบบอย่างผิดปกติ จึงถาม

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็มองไปที่หลินชิงชิงแล้วยิ้มออกมา

“คุณหลิน ไว้พวกเราค่อยติดต่อกันทีหลัง ไม่รบกวนพวกคุณแล้วนะคะ”

หลังจากพูดจบ หานมู่จื่อก็พยักหน้าแสดงการกล่าวลาไปทางเย่โม่เซินอีกครั้ง จากนั้นก็เดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะเพื่อที่จะออกไป

หลินชิงชิงเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย: “ไม่อย่างนั้น…คุณอยู่ดื่มเครื่องดื่มก่อนแล้วค่อยไปเถอะ”

“นี่…”

“คุณมาที่นี่เป็นพิเศษ ถ้าไปตอนนี้ฉันคงรู้สึกผิดเกินไปแล้ว อีกอย่าง…เขาก็กลับมาแล้ว คุณนั่งต่อสักพักก็คงไม่มีปัญหา”

หานมู่จื่อบีบกระเป๋าในมือแน่นอยู่สองสามนาที สักพักก็คลายออก เธอสงบนิ่งยิ้มแล้วพูดว่า: “ได้ค่ะ อย่างนั้นฉันคงต้องรบกวนแล้ว”

หานมู่จื่อสั่งน้ำผลไม้มาหนึ่งแก้ว

ร้านอาหารรีบนำน้ำผลไม้มาให้เธออย่างรวดเร็ว หานมู่จื่อรู้ว่าตัวเองเพียงแค่นั่งพอเป็นพิธี ดังนั้นจึงดื่มไปแค่สองสามอึก

เย่โม่เซินที่เตรียมจะกลับอยู่ก่อนแล้วตอนนี้ก็ได้อยู่ต่อ แล้วนั่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามด้วยสีหน้าเย็นชา

สีหน้าของเย่โม่เซินนั่นดูไม่ได้ หลินชิงชิงไม่กล้าพูดอะไรมาก ต่างคนต่างคิดอยู่ในใจ

เพียงแต่มีสายตาของใครบางคนที่จ้องมองเธออย่างดุดัน ถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะเย็นชา แต่สายตานั้นกลับจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอด้วยความร้อนแรงจนแทบจะแผดเผา

จนเกือบจะทะลุใบหน้าของเธอออกมา

เวลาได้ผ่านไปเรื่อย ๆ สองสามนาทีหลังจากนั้น หานมู่จื่อก็ได้ลุกขึ้น

“ขอบคุณที่ต้อนรับเป็นอย่างดีนะคะ เพียงแต่ฉันยังมีงานที่ต้องทำ คงไม่รบกวนทั้งสองท่านแล้ว”

พอจบ เธอก็ลุกขึ้นยิ้มเล็กน้อย: “ให้ฉันจัดการอาหารมื้อนี้เถอะค่ะ”

จากนั้นเธอก็ไม่สนว่าคนทั้งสองจะมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างไร ก็หันหลังเดินไปที่โต๊ะชำระเงินเพื่อจ่ายเงิน

ในตอนที่หานมู่จื่อเตรียมจะยื่นบัตรส่งให้พนักงาน แต่กลับมีบางคนที่ไวกว่าเธอ

“จ่ายบิลนี้”

น้ำเสียงเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

หานมู่จื่อคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก เธอไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร

“คนอย่างฉันเย่โม่เซินไม่คุ้นชินให้ผู้หญิงเลี้ยง”

หานมู่จื่อ: “……”

เธอเงียบไปชั่วขณะ แล้วเก็บบัตรธนาคารกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเงียบ ๆ แล้วหันไปมอง ใบหน้ามีรอยยิ้มอย่างคนแปลกหน้าปรากฏอยู่: “อย่างนั้น ขอบคุณคุณเย่มากนะคะ”

หลินชิงชิงที่เดินมาเห็นฉากนี้เข้า ก็แอบยินดีอยู่ในใจ

ผู้ชายที่อยู่ในสายตาเธอย่อมแตกต่าง ผู้ชายควรที่จะเป็นแบบนี้เหมือนกับเย่โม่เซิน ท่าทางสง่างามมีฐานะอย่างนั้น

พอเดินไปถึงประตู หลินชิงชิงก็เอ่ยปากทันที: “มู่จื่อ ถ้าอย่างนั้นให้พวกเราไปส่งเธอที่บริษัทเถอะ อย่างไรเสียก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็นิ่งไปสักพัก มุมปากอดที่จะกระตุกไม่ได้

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณหลิน ฉันเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว วันนี้ขอบคุณที่ต้อนรับมากนะคะ”

หานมู่จื่อก็ไม่คิดว่าจะต้องให้ใครมาส่งเธอเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว พอเห็นหลินชิงชิงไม่พูดอะไรอีก เธอจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วจากไป โดยไม่สนใจสายตาของอีกฝ่าย

หลินชิงชิงมองเงาที่จากไปของเธอ จากนั้นแอบมองเย่โม่เซินที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ไกล

“ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะไปส่งเธอ?”

ปรากกว่า น้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ก็ดังขึ้นมา

ถึงแม้ว่าหลินชิงชิงจะรู้อยู่แล้วว่าเย่โม่เซินไม่มีทางไปส่งเธอ แต่เขาเอ่ยปากออกมาทันทีแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเสียหน้า โชคดีที่หานมู่จื่อกลับไปแล้ว