เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 393
สรุปบท บทที่392 สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
สรุปเนื้อหา บทที่392 สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว – เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู
บท บทที่392 สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สือหวู อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่392 สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เย่โม่เซินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ร่างที่มีกลิ่นอายทรงพลังก้าวเข้าไปใกล้อีก
หานมู่จื่อไม่สะทกสะท้าน ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ด้วยแววตาและสีหน้าที่สงบนิ่ง
“เป็นอะไรเหรอ?” หลินชิงชิงรู้สึกว่ามีแบบอย่างผิดปกติ จึงถาม
พอได้ยิน หานมู่จื่อก็มองไปที่หลินชิงชิงแล้วยิ้มออกมา
“คุณหลิน ไว้พวกเราค่อยติดต่อกันทีหลัง ไม่รบกวนพวกคุณแล้วนะคะ”
หลังจากพูดจบ หานมู่จื่อก็พยักหน้าแสดงการกล่าวลาไปทางเย่โม่เซินอีกครั้ง จากนั้นก็เดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะเพื่อที่จะออกไป
หลินชิงชิงเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย: “ไม่อย่างนั้น…คุณอยู่ดื่มเครื่องดื่มก่อนแล้วค่อยไปเถอะ”
“นี่…”
“คุณมาที่นี่เป็นพิเศษ ถ้าไปตอนนี้ฉันคงรู้สึกผิดเกินไปแล้ว อีกอย่าง…เขาก็กลับมาแล้ว คุณนั่งต่อสักพักก็คงไม่มีปัญหา”
หานมู่จื่อบีบกระเป๋าในมือแน่นอยู่สองสามนาที สักพักก็คลายออก เธอสงบนิ่งยิ้มแล้วพูดว่า: “ได้ค่ะ อย่างนั้นฉันคงต้องรบกวนแล้ว”
หานมู่จื่อสั่งน้ำผลไม้มาหนึ่งแก้ว
ร้านอาหารรีบนำน้ำผลไม้มาให้เธออย่างรวดเร็ว หานมู่จื่อรู้ว่าตัวเองเพียงแค่นั่งพอเป็นพิธี ดังนั้นจึงดื่มไปแค่สองสามอึก
เย่โม่เซินที่เตรียมจะกลับอยู่ก่อนแล้วตอนนี้ก็ได้อยู่ต่อ แล้วนั่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามด้วยสีหน้าเย็นชา
สีหน้าของเย่โม่เซินนั่นดูไม่ได้ หลินชิงชิงไม่กล้าพูดอะไรมาก ต่างคนต่างคิดอยู่ในใจ
เพียงแต่มีสายตาของใครบางคนที่จ้องมองเธออย่างดุดัน ถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะเย็นชา แต่สายตานั้นกลับจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอด้วยความร้อนแรงจนแทบจะแผดเผา
จนเกือบจะทะลุใบหน้าของเธอออกมา
เวลาได้ผ่านไปเรื่อย ๆ สองสามนาทีหลังจากนั้น หานมู่จื่อก็ได้ลุกขึ้น
“ขอบคุณที่ต้อนรับเป็นอย่างดีนะคะ เพียงแต่ฉันยังมีงานที่ต้องทำ คงไม่รบกวนทั้งสองท่านแล้ว”
พอจบ เธอก็ลุกขึ้นยิ้มเล็กน้อย: “ให้ฉันจัดการอาหารมื้อนี้เถอะค่ะ”
จากนั้นเธอก็ไม่สนว่าคนทั้งสองจะมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างไร ก็หันหลังเดินไปที่โต๊ะชำระเงินเพื่อจ่ายเงิน
ในตอนที่หานมู่จื่อเตรียมจะยื่นบัตรส่งให้พนักงาน แต่กลับมีบางคนที่ไวกว่าเธอ
“จ่ายบิลนี้”
น้ำเสียงเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ
หานมู่จื่อคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก เธอไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร
“คนอย่างฉันเย่โม่เซินไม่คุ้นชินให้ผู้หญิงเลี้ยง”
หานมู่จื่อ: “……”
เธอเงียบไปชั่วขณะ แล้วเก็บบัตรธนาคารกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเงียบ ๆ แล้วหันไปมอง ใบหน้ามีรอยยิ้มอย่างคนแปลกหน้าปรากฏอยู่: “อย่างนั้น ขอบคุณคุณเย่มากนะคะ”
หลินชิงชิงที่เดินมาเห็นฉากนี้เข้า ก็แอบยินดีอยู่ในใจ
ผู้ชายที่อยู่ในสายตาเธอย่อมแตกต่าง ผู้ชายควรที่จะเป็นแบบนี้เหมือนกับเย่โม่เซิน ท่าทางสง่างามมีฐานะอย่างนั้น
พอเดินไปถึงประตู หลินชิงชิงก็เอ่ยปากทันที: “มู่จื่อ ถ้าอย่างนั้นให้พวกเราไปส่งเธอที่บริษัทเถอะ อย่างไรเสียก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”
พอได้ยิน หานมู่จื่อก็นิ่งไปสักพัก มุมปากอดที่จะกระตุกไม่ได้
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณหลิน ฉันเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว วันนี้ขอบคุณที่ต้อนรับมากนะคะ”
หานมู่จื่อก็ไม่คิดว่าจะต้องให้ใครมาส่งเธอเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว พอเห็นหลินชิงชิงไม่พูดอะไรอีก เธอจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วจากไป โดยไม่สนใจสายตาของอีกฝ่าย
หลินชิงชิงมองเงาที่จากไปของเธอ จากนั้นแอบมองเย่โม่เซินที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ไกล
“ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะไปส่งเธอ?”
ปรากกว่า น้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ก็ดังขึ้นมา
ถึงแม้ว่าหลินชิงชิงจะรู้อยู่แล้วว่าเย่โม่เซินไม่มีทางไปส่งเธอ แต่เขาเอ่ยปากออกมาทันทีแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเสียหน้า โชคดีที่หานมู่จื่อกลับไปแล้ว
สายตาของเธอเฝ้าติดตามร่างสูงใหญ่ที่สนเย็นชานั้น จนกระทั่งเขาหายไปจากมุมถนน หลินชิงชิงกลับมามองลงไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอ ดีใจแล้วกอดมันไว้ในอ้อมแขนของเธอราวกับสมบัติมีค่า
ดีจังเลย เธอเข้าใกล้เทพบุตรอีกก้าวแล้ว
คุณป้าส้งพูดไว้ไม่ผิด เย่โม่เซินเป็นคนหน้าตาเย็นชาแต่จิตใจอบอุ่น
เธอแทบจะจินตนาการถึงตอนที่ทั้งสองคนอยู่ร่วมกันในอนาคตไม่ไหวแล้ว
หลินชิงชิงกอดโทรศัพท์มือถือของเธอแล้วเดินออกไปอย่างพึงพอใจ
หลังจากหานมู่จื่อกลับมาที่บริษัทก็เข้าไปในห้องทำงาน จากนั้นก็นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะ
เสี่ยวเหยียนที่เห็นเธอกลับมาก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ไหนบอกว่าจะไปพบลูกค้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ? แต่เธอก็ไม่ได้เข้าไปถาม อย่างไรเสียหานมู่จื่อเธอก็จัดการเรื่องของตนเองได้
แต่ในตอนที่เสี่ยวเหยียนลุกขึ้นไปเติมกาแฟให้ตัวเองนั้น ไม่คาดคิดว่าจะเห็นหานมู่จื่อยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิมอยู่อย่างนั้น เธอจึงรู้สึกแปลกใจขึ้นมาแล้ว
เกิดอะไรขึ้น?
เสี่ยวเหยียนหรี่ตา ชงกาแฟแล้วนำเข้าไปส่ง
ตุบ!
เสียงสั่นของถ้วยกาแฟที่วางลงบนโต๊ะทำให้หานมู่จื่อได้สติกลับมา เธอลืมตามองเสี่ยวเหยียนที่กำลังจ้องเธอด้วยความประหลาดใจอยู่ตรงหน้าเธอพอดี
พอเห็นเธอเงยหน้าขึ้น เสี่ยวเหยียนก็กอดอก: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...”
พอได้ยิน หานมู่จื่อก็นิ่งไปสักพัก
สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหรอ?
พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็อดที่จะยิ้มให้กลับตัวเองไม่ได้
แต่ไหนแต่ไรมา ผ่านมานานหลายปีขนาดนี้เธอก็คิดว่าตนเองจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำแล้ว แต่พอมาวันนี้กลับพบว่า…
สิ่งเหล่านี้ ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าคุณอยากจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้เลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่