เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 394
สรุปบท บทที่ 393 ต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
บทที่ 393 ต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้ – ตอนที่ต้องอ่านของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
ตอนนี้ของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยาย จีนทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 393 ต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
บทที่ 393 ต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้
“ไม่เป็นไร” หานมู่จื่อคิดอย่างรอบคอบ หลังจากนั้นส่ายหัวทันที หลุบตาจ้องมองข้อมูลตรงหน้า
ไม่ควรเป็นแบบนี้
เธอควรที่จะจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำ แม้ว่าตอนนี้เธอจะเจอเขา แต่เธอก็ควรปฏิบัติกับเขาเหมือนคนแปลกหน้า
หานมู่จื่อหลับตาลง แต่กลับว่าจิตใจและความคิดของเธอยุ่งเหยิงไปหมด
“เป็นแน่นอน!” เสี่ยวเหยียนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอมาห้าปี ต้องเข้าใจหานมู่จื่ออย่างแน่นอน เสี่ยวเหยียนก็สัมผัสได้ในแวบเดียวว่าหานมู่จื่อมีอารมณ์ความรู้สึกอย่างไร เธอหรี่ตาแล้วเอนตัวเข้าไปใกล้หล่อน: “เธอบอกว่าจะไปหาหลินชิงชิงไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเธอกลับมาเร็วอย่างนี้ล่ะ? บอกฉัน หลินชิงชิงคนนั้นรังแกเธอใช่ไหม?”
พอได้ยิน หานมู่จื่อก็เงยหน้ามองเสี่ยวเหยียนแวบหนึ่ง เธอมีท่าทางขึงขัง คล้ายกับจะไปมีเรื่อง
หานมู่จื่อรู้สึกมีความสุขในช่วงเวลาที่เป็นทุกข์แล้วยิ้มออกมา: “ถ้าฉันบอกว่าใช่ เธอจะทำอย่างไร?”
ในตอนนั้นเสี่ยวเหยียนก็กำมือแล้วทำเสียงกรอบแกรบ: “ถ้าหลินชิงชิงคนนั้นรังแกเธอล่ะก็ อย่างนั้นฉันก็รีบพุ่งไปทุบตีเธอสักหน่อย อย่างไรฉันก็เป็นผู้หญิง ไม่มีใครกล้าว่าฉันตีผู้หญิงหรอก”
“…ขอร้องล่ะ สังคมนี้อยู่ภายใต้กฎหมาย ตีคนเรื่อยเปื่อยจะต้องถูกลงโทษนะ ”
เสี่ยวเหยียนหัวเราะหึหึ: “แล้วจะทำไม จัดการบุญคุณความแค้นส่วนตัวเองไม่ได้เลยใช่แหมะ? ยิ่งไปกว่านั้นฉันแค่จะตีให้เธอเจ็บ ไม่ได้ทำให้เธอตายเสียหน่อย”
“ไม่แกล้งเธอแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรจริง ๆ ที่ฉันกลับมาเร็วก็เพราะคุณหลินลูกค้าของพวกเรามีธุระอื่นต่อ ดังนั้นฉันเลยกลับมาก่อน”
“แต่ดูสีหน้าเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะ” เสี่ยวเหยียนเอามือเท้าคางแล้วทำท่าครุ่นคิด: “รีบบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ นอกจากเรื่องนี้แล้วยังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกใช่ไหม?”
พอได้ยิน หานมู่จื่อก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากนั้นก็ยิ้มอย่างจนปัญญา: “ทำไมขี้นินทาอย่างนี้ จะมีเรื่องอะไรได้?”
“อย่างนั้นเธอนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนี้นานขนาดนั้นทำไม?”
“เพราะฉันกำลังคิดว่าคุณหลินอยากให้ออกแบบออกมาอย่างไร”
เสี่ยวเหยียนก็ยอมเชื่อเธออย่างไม่เต็มใจ: “อย่างนั้นก็ได้ แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเธอต้องจำไว้นะว่าต้องบอกฉัน อย่าเก็บไว้ในใจคนเดียว”
“อืม”
หลังจากที่เสี่ยวเหยียนออกไป หานมู่จื่อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ความคิดและจิตใจของเด็กคนนี้…มีความรู้สึกไวจริง ๆ
เพียงแต่เธอก็ต้องตำหนิตัวเองเช่นกัน ที่ไม่ปิดบังความรู้สึกของตนเองให้ดี
ขนาดเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ถึงท่าทางที่ผิดปกติสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างนี้ของเธอ อย่างนั้นเย่โมเซินก็ต้องมองออกไม่ใช่เหรอ?
ไม่ได้……
เมื่อห้าปีก่อนเธอสูญเสียศักดิ์ศรีทั้งหมด ขอร้องให้เขาพบหน้าเธอสักครั้ง แม้กระทั่งยอมคุกเข่าเพื่อขอร้อง แต่สุดท้ายสัญญาหย่าร้างฉบับนั้นก็ยังอยู่ตรงหน้าเธอ
เธอสูญเสียความเหมาะสม สูญเสียความสามารถต่อหน้าเขา
แต่เธอก็ต้องทำต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้
ผู้ชายคนนั้น สำหรับเธอกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว
กริ๊ง——
โทรศัพท์สั่นสักพัก หลินชิงชิงส่งข้อความมา
หลินชิงชิง: {ขอโทษด้วยนะคะ Shelly ที่วันนี้เกิดสถานการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ฉันรู้สึกผิดมากที่ต้องเลื่อนเวลาคุณถ้าอย่างนั้นคืนนี้พวกนัดกันอีกครั้งไหมคะ? ที่ร้านนั้นเหมือนเดิม ฉันเลี้ยงคุณเอง }
คืนนี้? ดวงตาของหานมู่จื่อครุ่นคิดสักพัก นิ้วเรียวขาวเคาะลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว
“ไปเถอะ”
หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนออกจากบริษัทด้วยกัน เดิมทีหานมู่จื่ออยากจะขับรถไปด้วยตัวเอง แต่เธอไม่รู้จักที่อยู่ของหลินเจิง ดังนั้นทั้งสองคนจึงทำได้เพียงเรียกรถแท็กซี่ไป
เพิ่งจะขึ้นรถได้ไม่นาน คนขับก็อดเหลือบมองข้างหลังไม่ได้ จากนั้นถาม: “ผู้หญิงอย่างพวกคุณสองคนจะไปอะไรในพื้นที่ยากจน?”
“พื้นที่ยากจน?” เสี่ยวเหยียนถามอย่างสงสัย
คนขับรถมองเธอแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า: “พวกคุณไม่รู้เหรอ? นั่นเป็นเขตพื้นที่ยากจนที่มีชื่อเสียง ผู้คนที่นั่นท่าทางดุร้าย แถมยังมีแต่พวกผีห่าซาตานทั้งหลาย ถ้าหากพวกคุณไม่ใช่คนที่นั่นผมแนะนำว่าพวกคุณอย่าไปที่นั่นเลยดีกว่า ผู้หญิงแค่สองคน มันอันตรายมากเลยนะ ”
พอได้ยินแบบนั้น เสี่ยวเหยียนก็อดมองหานมู่จื่อแวบหนึ่งไม่ได้
หานมู่จื่อยิ้มบาง ๆ “คนขับรถคะ พวกเราไปตามหาคน ยังจะไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
“อืม เรื่องนั้นขึ้นอยู่กับดวงแล้ว ผมก็ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นั่น เพียงแต่เคยได้ยินคนที่เคยผ่านไปเล่าว่ามีแต่คนที่นั่นดุร้ายมาก”
จู่ ๆ เสี่ยวเหยียนก็เริ่มกังวล กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า: “ไม่อย่างนั้น…พวกเราหาคนไปด้วยดีไหม?”
“ไม่ทันแล้ว ถ้าหาคนเกรงว่าจะต้องเสียเวลาอีก หานมู่จื่อหลุบตาลงอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ถามว่า “คนขับรถคะ คุณบอกว่าพื้นที่ยากจนกำลังอยู่ระหว่างการรื้อถอนใช่ไหม?”
“เรื่องนี้เหรอ…ดูเหมือนจะไม่ใช่นะ” คนขับรถจับพวงมาลัยข้างเดียว: “เดิมทีเมืองเป่ยที่เจริญรุ่งเรืองของพวกเราก็ไม่ควรมีพื้นที่ยากจนแบบนี้ แต่มุมนั้นฝืนเกินไปแล้ว แถมคนก็ยังดุร้าย หัวแข็งไม่ยอมให้รื้อพื้นที่ส่วนนั้น ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกัน ก็เลยเป็นอยู่อย่างนี้”
พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็เหมือนจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว
“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณ”
ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้ด้วยว่า เธอสามารถไปกับเสี่ยวเหยียนได้ โดยไม่ต้องเรียกใคร
ถ้าเรียกคนล่ะก็ คาดว่า...มีโอกาสมากที่พวกเธอจะถูกโยนออกมา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่