เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 394

บทที่ 393 ต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้

“ไม่เป็นไร” หานมู่จื่อคิดอย่างรอบคอบ หลังจากนั้นส่ายหัวทันที หลุบตาจ้องมองข้อมูลตรงหน้า

ไม่ควรเป็นแบบนี้

เธอควรที่จะจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำ แม้ว่าตอนนี้เธอจะเจอเขา แต่เธอก็ควรปฏิบัติกับเขาเหมือนคนแปลกหน้า

หานมู่จื่อหลับตาลง แต่กลับว่าจิตใจและความคิดของเธอยุ่งเหยิงไปหมด

“เป็นแน่นอน!” เสี่ยวเหยียนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอมาห้าปี ต้องเข้าใจหานมู่จื่ออย่างแน่นอน เสี่ยวเหยียนก็สัมผัสได้ในแวบเดียวว่าหานมู่จื่อมีอารมณ์ความรู้สึกอย่างไร เธอหรี่ตาแล้วเอนตัวเข้าไปใกล้หล่อน: “เธอบอกว่าจะไปหาหลินชิงชิงไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเธอกลับมาเร็วอย่างนี้ล่ะ? บอกฉัน หลินชิงชิงคนนั้นรังแกเธอใช่ไหม?”

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็เงยหน้ามองเสี่ยวเหยียนแวบหนึ่ง เธอมีท่าทางขึงขัง คล้ายกับจะไปมีเรื่อง

หานมู่จื่อรู้สึกมีความสุขในช่วงเวลาที่เป็นทุกข์แล้วยิ้มออกมา: “ถ้าฉันบอกว่าใช่ เธอจะทำอย่างไร?”

ในตอนนั้นเสี่ยวเหยียนก็กำมือแล้วทำเสียงกรอบแกรบ: “ถ้าหลินชิงชิงคนนั้นรังแกเธอล่ะก็ อย่างนั้นฉันก็รีบพุ่งไปทุบตีเธอสักหน่อย อย่างไรฉันก็เป็นผู้หญิง ไม่มีใครกล้าว่าฉันตีผู้หญิงหรอก”

“…ขอร้องล่ะ สังคมนี้อยู่ภายใต้กฎหมาย ตีคนเรื่อยเปื่อยจะต้องถูกลงโทษนะ ”

เสี่ยวเหยียนหัวเราะหึหึ: “แล้วจะทำไม จัดการบุญคุณความแค้นส่วนตัวเองไม่ได้เลยใช่แหมะ? ยิ่งไปกว่านั้นฉันแค่จะตีให้เธอเจ็บ ไม่ได้ทำให้เธอตายเสียหน่อย”

“ไม่แกล้งเธอแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรจริง ๆ ที่ฉันกลับมาเร็วก็เพราะคุณหลินลูกค้าของพวกเรามีธุระอื่นต่อ ดังนั้นฉันเลยกลับมาก่อน”

“แต่ดูสีหน้าเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะ” เสี่ยวเหยียนเอามือเท้าคางแล้วทำท่าครุ่นคิด: “รีบบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ นอกจากเรื่องนี้แล้วยังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกใช่ไหม?”

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากนั้นก็ยิ้มอย่างจนปัญญา: “ทำไมขี้นินทาอย่างนี้ จะมีเรื่องอะไรได้?”

“อย่างนั้นเธอนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนี้นานขนาดนั้นทำไม?”

“เพราะฉันกำลังคิดว่าคุณหลินอยากให้ออกแบบออกมาอย่างไร”

เสี่ยวเหยียนก็ยอมเชื่อเธออย่างไม่เต็มใจ: “อย่างนั้นก็ได้ แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเธอต้องจำไว้นะว่าต้องบอกฉัน อย่าเก็บไว้ในใจคนเดียว”

“อืม”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนออกไป หานมู่จื่อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ความคิดและจิตใจของเด็กคนนี้…มีความรู้สึกไวจริง ๆ

เพียงแต่เธอก็ต้องตำหนิตัวเองเช่นกัน ที่ไม่ปิดบังความรู้สึกของตนเองให้ดี

ขนาดเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ถึงท่าทางที่ผิดปกติสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างนี้ของเธอ อย่างนั้นเย่โมเซินก็ต้องมองออกไม่ใช่เหรอ?

ไม่ได้……

เมื่อห้าปีก่อนเธอสูญเสียศักดิ์ศรีทั้งหมด ขอร้องให้เขาพบหน้าเธอสักครั้ง แม้กระทั่งยอมคุกเข่าเพื่อขอร้อง แต่สุดท้ายสัญญาหย่าร้างฉบับนั้นก็ยังอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอสูญเสียความเหมาะสม สูญเสียความสามารถต่อหน้าเขา

แต่เธอก็ต้องทำต้องจิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำให้ได้

ผู้ชายคนนั้น สำหรับเธอกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว

กริ๊ง——

โทรศัพท์สั่นสักพัก หลินชิงชิงส่งข้อความมา

หลินชิงชิง: {ขอโทษด้วยนะคะ Shelly ที่วันนี้เกิดสถานการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ฉันรู้สึกผิดมากที่ต้องเลื่อนเวลาคุณถ้าอย่างนั้นคืนนี้พวกนัดกันอีกครั้งไหมคะ? ที่ร้านนั้นเหมือนเดิม ฉันเลี้ยงคุณเอง }

คืนนี้? ดวงตาของหานมู่จื่อครุ่นคิดสักพัก นิ้วเรียวขาวเคาะลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว