เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 399

บทที่ 398 Wechatของเธอระเบิดแล้ว

ตระกูลหาน

ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แต่หานชิงยังคงตามคุณหมอมารักษาบาดแผลที่มือของหานมู่จื่อใหม่อีกครั้ง

“เสร็จแล้วครับ บาดแผลบนมือของคุณหนูหานสองสาววันนี้ห้ามโดนน้ำชั่วคราว ทางที่ดีอย่าเพิ่งใช้มือทำงาน ผ่านไปสองสามวันก็จะค่อยๆ ฟื้นตัว ทางที่ดีสองสาววันนี้ควรทานอาหารและเครื่องดื่มที่มีรสอ่อน”

“ขอบคุณมากค่ะ” สีหน้าของหานมู่จื่อไม่กระตือรือร้นแล้วขอให้ลุงจีนไปส่งคุณหมอกลับบ้าน

“คำพูดของคุณหมอเธอได้ยินแล้วใช่ไหม?”

หานมู่จื่อนั่งลงบนโซฟา แล้วพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย:“ได้ยินแล้ว อย่างนั้นคืนนี้ฉันจะอาบน้ำอย่างไร? หรือว่าสองสามวันนี้ไม่ต้องอาบแล้ว?”

หานชิงไตร่ตรองสักพักแล้วพูดต่อ:“ให้เสี่ยวเหยียนกลับมาช่วยเธอ”

“…ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ ความจริงฉันเอามือใส่ถุงก็ได้”

ลมหายใจของหานชิงดำดิ่งลง แล้วจ้องหานมู่จื่อเงียบๆ หานมู่จื่อถูกเขาจ้องแบบนี้ก็อึดอัดเล็กน้อย ทำได้แค่ยิ้ม“เอาเถอะ อย่างนั้นฉันไม่อาบแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อยขอขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อน”

“อืม”

พอหานมู่จื่อกลับถึงห้องตัวเอง ก็พบว่าเสี่ยวหมี่โต้วหลับแล้ว

เธอเดินไปที่ข้างเตียงแล้วมองใบหน้าที่หลับสนิทของเสี่ยวหมี่โต้ว ใบหน้านี้…ช่างเหมือนคนๆ คนนั้นมากจริงๆ เลย

ห้าปีมานี้ หานชิงขอให้เธอกลับบ้านตลอด แต่เธอก็ลังเลไม่ยอมกลับมาตลอด ก็เพราะรู้สึกไม่อยากเจอคนๆ คนนั้นแล้ว

เดิมทีคิดว่า เมืองเป่ยใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้เธอจะกลับมาเธอก็คงไม่มีทางเจอเขาแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่า…เธอเพิ่งจะกลับมาตั้งนาน คาดไม่ถึงว่าจะเจอเขาแล้ว

แล้วยังเป็นการเผชิญหน้าอย่างนั้นอีก…

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนี่เป็นสิ่งที่หานมู่จื่อไม่เคยคิดมาก่อน

เย่โม่เซิน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาของหานมู่จื่อก็จมดิ่งลง เธอลุกขึ้นและเดินช้าๆ ไปที่นอกห้องน้ำ แต่ทันใดนั้นกลับมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก แล้วหมุนตัวไปเปิดประตู

คนรับใช้คนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง มองเธอด้วยความเคารพ

“คุณหนูมู่จื่อ คุณต้องการอาบน้ำใช่ไหมคะ? ฉันช่วยคุณได้ค่ะ”

หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก แต่ก็ยังพยักหน้า: “อย่างนั้นคุณช่วยฉันเปิดน้ำเถอะ เบาหน่อยนะ เสี่ยวหมี่โต้วหลับแล้ว”

คนรับใช้คิดสักพัก แล้วตอบเสียงเบา: “ถ้าอย่างนั้นคุณหนูมู่จื่อไปอาบที่ห้องรับแขกเถอะค่ะ อาบเสร็จแล้วค่อยกลับมา ฉันจะคอยรับใช้อยู่ข้างๆ คุณตรงนั้น”

“ก็ดี ฉันไปหยิบเสื้อผ้าก่อน”

หานมู่จื่อกลับไปหยิบเสื้อผ้าที่ห้อง หลังจากนั้นตามคนรับใช้ไปที่ห้องรับแขก

คนรับใช้ช่วยเปิดน้ำแทนเธอ หานมู่จื่ออาบน้ำเสร็จแล้วภายใต้การช่วยเหลือจากเธอและก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“คุณหนูมู่จื่อ ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วค่ะ”

ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว? ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนกลับแล้วหรือยัง หลังจากหานมู่จื่อกลับห้องไปก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดด้วยความงุ่มง่ามเล็กน้อย แต่นิ้วมือถูกผ้าพันแผลพันไว้รอบนิ้ว นิ้วมือของเธอถูกล็อคไว้และไม่สามารถแกะออกได้

สุดท้าย แม้แต่โทรศัพท์มือถือหานมู่จื่อก็เปิดไม่ออก ทำได้เพียงไปหาหานชิงที่ห้องหนังสือ

ปรากฏว่า ไฟห้องหนังสือยังสว่างอยู่

“พี่ชาย”

“ทำไมวิ่งออกมาแล้วล่ะ? ยังไม่พักผ่อนอีก?” หานชิงขมวดคิ้ว แล้วจ้องเธออย่างไม่สบอารมณ์

“พี่ชาย วันนี้ที่บริษัททำงานล่วงเวลา ฉันยังไม่อยู่ที่บริษัทอีก เสี่ยวเหยียนกลับเองไม่รู้ว่าจะปลอดภัยหรือเปล่า? ช่วย…”