เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 407

บทที่ 406 ภูเขาน้ำแข็งละลาย

บ้านตระกูลหาน

หานมู่จื่อไม่นานก็กลับมาแล้ว บังเอิญพบกับหานชิงที่กำลังจะออกไปข้างนอก

“ฉันคิดว่าเธอจะอยู่ที่บริษัททั้งวันอีกแล้ว”

เสียงของหานชิงเย็นชา สายตาที่มองเธอก็ไม่มีความสุข

หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก จากนั้นก็เดินมายิ้ม ๆ แล้วพูดว่า : “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงพี่ชาย? ฉันก็รับปากพี่จะอยู่บ้านพักผ่อนแล้ว แค่เมื่อกี้ตอนฉันจะออกมาบังเอิญมีลูกค้าท่านหนึ่ง ฉันเลยขึ้นไปคุยพักหนึ่ง พอตกลงกันได้แล้วก็กลับมาแล้วไง”

“ถ้าตกลงกันไม่ได้ละ? ”

หานมู่จื่อ：“พี่？”

หานชิงรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างจริงจังไปแล้ว ฉันทำได้เพียงแค่เอื้อมมือและบิดคิ้วที่ปวดร้าว : “เธออะ นี่ก็เป็นคนที่มีลูกแล้ว ก็อย่าทำให้พี่เป็นห่วงอีกเลย”

ท่าทางของเขาทำให้หานมู่จื่อสักพักรู้สึกว่าพี่ชายของเธอก็เหนื่อยมาก เขาดำเนินการทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ อยู่ตลอด ไม่ว่าเธอน้องสาวคนนี้ทำอะไร

แต่ว่าตอนนี้หานมู่จื่อพึ่งจะรู้ว่าหานชิงเป็นพี่ชายของเธอนิ เขาอายุก็มากแล้ว แต่กลับยังไม่มี…..

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหลับตา พูดด้วยเสียงเบาๆ : “พี่ ฉันรู้ว่าพี่ใช้ความคิดมากมายเพื่อหาที่อยู่ของฉัน

พี่ยังต้องการชดเชยความคับข้องใจที่ฉันประสบในช่วงหลายปีนั้น แต่เวลาห้าปี พี่ทำอะไรแทนฉันตั้งเยอะ มันเพียงพอแล้ว ในวันต่อ ๆ ไป พี่ก็ต้องคิดแทนตัวเองบ้างแล้วใช่ไหม? ”

ฟังแล้ว หานชิงอึ้ง : “มู่จื่อ？”

“พี่ก็ต้องหาคนมาดูแลแล้ว จะมาเสียเวลาไปเพราะฉันตลอดไม่ได้ พี่มีตัวเลือกในใจไหม? ”

หานชิงพึ่งเข้าใจว่าหานมู่จื่ออยากเป็นแม่สื่อให้ตัวเอง แต่เขามีความคิดอันนี้ที่ไหนกัน? เขาขมวดคิ้ว : “เรื่องนี้ ไม่รีบร้อน บริษัทฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ เธอไปพักผ่อนเถอะ ”

พูดจบหานชิงก็จากไป หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิมมองหลังของเขา

คิดถึงความคิดที่เสี่ยวเหยียนคิดกับหานชิง ก็หัวเราะออกมา ที่จริง….เสี่ยวเหยียนนิสัยใจคอก็เหมาะกับพี่ชายของเธอคนนี้อยู่นะ แต่ว่าสองคนนี้…..หลังจากกลับมาก็อยู่ด้วยกันน้อยมาก

จะทำยังไงดีนะ?

ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็เศร้าแทนหานชิงเกี่ยวกับชีวิตหลังจากนี้

กลับถึงชั้นบน เสี่ยวหมี่โต้วก็มากอด “หม่ามี๊ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วหรอ? ”

หานมู่จื่อมองเด็กในอ้อมอก แล้วพยักหน้า : “อืม วันนี้อยู่กับลูกได้แล้ว”

“ว้าว งั้นหม่ามี๊ พวกเราสามารถไปเล่นเกมได้ไหม? ”

พูดจบเสี่ยวหมี่โต้วเห็นมือของหานมู่จื่อพันด้วยผ้าก๊อซ จากนั้นใบหน้าของเขาก็หดหู่อีกครั้ง : “หรือว่าไว้ก่อน มือของหม่ามี๊บาดเจ็บ วันนี้เปลี่ยนเป็นผมอ่านให้หม่ามี๊ฟังเถอะ! ”

มือของหานมู่จื่อบาดเจ็บ มีแค่แขนที่โอบร่างกายเล็กๆ ของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ : “ลูกรักของหม่ามี๊ พูดอะไรก็อันนั้น ”

เสี่ยวหมี่โต้วหานิทานที่หานมู่จื่อซื้อมา หนึ่งในนั้นเปิดหน้าหนึ่งจากนั้นอ่านนิทานให้หานมู่จื่อฟัง หานมู่จื่อก็นั่งแบบนี้ฟังอยู่ตลอด

ฟังไปๆ ความคิดล่องลอยไปไกล

สักพักใหญ่ ได้ยินเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วเรียกเธอ

“หม่ามี๊ หม่ามี๊? ”

หานมู่จื่อเรียกสติกลับมา มองไปที่เสี่ยวหมี่โต้วในอ้อมอก

“ฉัน…...”

เสี่ยวหมี่โต้วใบหน้าที่เล็กกว่าฝ่ามือ กะพริบตามองที่เธอ : “หม่ามี๊ไม่มีความสุขหรอ? ”

เธอไม่มีความสุขหรอ? หานมู่จื่อสักพักใหญ่ถึงตอบสนองกลับมา ยิ้มๆ แล้วส่ายหน้า

“เปล่านิ ”

“จริงหรือเปล่า? เสี่ยวหมี่โต้ววางหนังสือที่อยู่ในมือ ยืนขึ้นจับหน้าของหานมู่จื่อ : “ถ้าหม่ามี๊ไม่มีความสุขต้องบอกผมนะ! ”