เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 413

บทที่ 412 ได้โปรดให้อภัย

เมื่อเย่โม่เซินได้เอ่ยคำพูดเช่นนี้ ดวงตาสีเข้มของเขาก็เปลี่ยนไป ดวงตาของเขาดูเหมือนจะบ้าคลั่งและจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างแน่นหนา สุดท้ายก็มองลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

เขาไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์อารมณ์ตัวเองได้ ยามเมื่อเขาต้องการที่จะก้มศีรษะลง

ความอัปยศอดสูของหานมู่จื่อในใจนั้นยิ่งร้ายแรงยิ่งกว่า เธอกัดฟันหลับตาแล้วพูดว่า “นายเย่ฉันเคยพูดแล้วไม่ใช่เหรอ”

การกระทำของเย่โม่เซินหยุดชะงัก พร้อมกับดวงตาที่สับสนเล็กน้อย “ฮะ”

ต่อจากนั้นดวงตาที่ไม่ได้สติ พร้อมกับในตาที่มืดสลัวหดตัวลงในชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าส่วนลึกของเย่โม่เซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หานมู่จื่อรวบขากลับและถอยหลังไปสองสามก้าว

“หากมีคราวหน้าอีก คงไม่ได้ง่ายขนาดนี้” หานมู่จื่อปัดมือของเธอ หลังจากนั้นก็เอามือมากอดอกเอาไว้ มองไปที่เย่โม่เซินที่โดนฝ่าเท้าของเธอ ขนาดบนหน้าผากของเขาก็ยังมีรอยช้ำที่ยื่นออกมา “ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว”

เย่โม่เซินหน้าเปลี่ยนเสีย หน้าผากมีเหงื่อออกเล็กน้อย

ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนี้มือหนักจริงๆ

นึกไม่ถึง

ความเจ็บปวดที่มาจากไหนสักแห่งทำให้เย่โม่เซินเกือบจะสูญเสียกำลัง เขาเงยหน้ามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอแค่ยืนยิ้มมองเขาอยู่ตรงนั้น คล้ายกับภาคภูมิใจในความจนตรอกของเขา

“นายเย่ดูเหมือนจะดูทุกข์นะคะ เกรงว่าวันนี้เราคงคุยเรื่องงานกันไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นฉันค่อยกลับมาใหม่อีกวัน”

หานมู่จื่อพูดจบและหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับมองไปรอบๆ

“น่าเสียดายจริง วันนี้ฉันคิดว่าฉันจะได้ไปเยี่ยมเยียนสำนักงานของบริษัทตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ยสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสแล้ว ฉันคงต้องขอตัวก่อน” พูดจบ หานมู่จื่อก็แสดงรอยยิ้มเล็กน้อยไปในทางเย่โม่เซิน หลังจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

เธอยืนอยู่หน้าลิฟต์เพื่อกดลิฟต์ ดวงตามองดูลิฟต์ที่ไต่ขึ้นมาทีละชั้น หานมู่จื่อดีใจที่ในที่สุดเธอก็ได้ออกจากที่นี่สักที

ผลปรากฏว่า เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้านหลังของตัวเธอเอง เธอเพียงแค่อยากหันหลังกลับไปมองดูว่าใช่เย่โม่เซินที่เดินมาหรือเปล่า วินาทีต่อมาคนทั้งคนก็ลอยขึ้นกลางอากาศ หลังจากนั้นเธอก็โดนเย่โม่เซินอุ้มขึ้นบ่าไป

“อะ” ถึงแม้ว่าตอนนี้หานมู่จื่อจะดูเหมือนใจเย็น แต่ก็ยังคงหวาดกลัวกับการกระทำที่โดนในครั้งนี้ พร้อมกับอุทานออกมา

เมื่อได้สติ หานมู่จื่อก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอสวมชุดกระโปรง ตอนนี้เธอถูกเขาแบกไว้บนบ่าแบบนี้ เธอคงถูกมองไม่เหลือแล้วแน่ เมื่อนึกถึงสิ่งนี้สีหน้าบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงอันรวดเร็วว่า “ปล่อยฉันลง เย่โม่เซิน คุณปล่อยฉันลง”

เป็นเธอที่ดูถูกผู้ชายตรงหน้าหรือเปล่า ตอนแรกที่คิดว่าฝ่าเท้าที่เตะออกไปอาจทำให้เขาปวดไปอีกนาน แต่ไม่ได้คิดว่า......เขายังจะมีแรงที่จะอุ้มเธอได้อีกและเขาก็ยังเดินได้รวดเร็วขนาดนี้

ปัง

เย่โม่เซินใช้เท้าเตะเปิดประตูห้องทำงาน แล้วอุ้มหานมู่จื่อเดินเข้าไป

เซียวซู่่ทำงานอยู่ห้องข้างๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงนี้ก็คิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขารีบวิ่งออกไปดู แต่น่าเสียดายที่เขาออกมาช้าเกินไป เขาเห็นเพียงประตูห้องทำงานปิดเอาไว้

เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อต้องการถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังออกมาจากข้างใน

“คุณปล่อยฉันลงเดียวนี้ เย่โม่เซิน คุณจะทำอะไร”

อะไรวะ

เซียวซู่่ตอนนี้ทั้งร่างกายต่างรู้สึกไม่ดีเลย

เขาเพิ่งจะ.....ได้ยินอะไรสักอย่าง

ห้าปีที่หักห้ามใจของเย่โม่เซิน นึกไม่ถึงว่าจะหาผู้หญิง แล้วยังพาผู้หญิงคนนี้มาที่ห้องทำงานอีก

ความรู้สึกตอนนี้เหมือนตัวเองอยู่ในความฝัน เซียวซู่่ขยี้ตาและมองไปยังห้องทำงานที่ปิดสนิท

หรือว่าเมื่อสักครู่เขาเกิดภาพหลอน แต่เสียงที่ดังออกมาจากห้องทำงาน ยังคงทำให้เซียวซู่่กลับมามีสติอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเขากำลังฝัน แต่เย่โม่เซินพาผู้หญิงมาที่ห้องทำงานจริงๆ

จู่ๆเซียวซู่่ก็รู้สึกอยากรู้ขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนในWechatของเย่โม่เซินหรือเปล่า