เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 412

บทที่ 411 ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ

บริษัทตระกูลเย่

เมื่อหานมู่จื่อเดินไปที่แผนกต้อนรับและบอกว่าเธอมาจากบริษัทออกแบบ สายตาของพนักงานแผนกต้อนรับก็เปลี่ยนไปทันทีและก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ทำไมพวกคุณถึงไม่รู้จักตายใจสักที เมื่อกี้นี้ก็มาคนหนึ่งแล้ว ผลปรากฏว่าคุณชายเย่ไม่เห็นจะให้ความสนใจ พวกคุณยังจะมาอีกเหรอ”

เดิมทีแผนกต้อนรับได้ยินว่าเป็นบริษัทที่ร่วมมือกันและคิดว่าเป็นเรื่องจริง จึงแจ้งไปให้เย่โม่เซินทราบ

ผลหลังจากคุณชายเย่ลงมา เห็นอย่างได้ชัดเจนว่าเขาไม่แยแสหญิงสาวเลย แม้ว่าจะไม่ได้ยินชัดในสิ่งที่พวกเขาพูด แต่จากใบหน้าของคุณชายเย่ก็สามารถสังเกตสีหน้าที่หมดความอดทนได้

ดังนั้นตอนที่แผนกต้อนรับได้ยินว่าหานมู่จื่อเป็นคนของบริษัทออกแบบ สายตาของแผนกต้อนรับจึงดูหมิ่นอย่างเห็นได้ชัดเจน

หานมู่จื่อไม่ได้โกรธ แต่พูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ประธานเย่เป็นคนที่สั่งให้ฉันมา และตอนนี้ฉันก็ไม่เห็นแม้แต่เงาคน”

แผนกต้อนรับ “จริงเหรอ คุณบอกแล้วฉันจะต้องเชื่อ”

หานมู่จื่อมองเธอด้วยท่าทางที่มั่นคงและพูดว่า “ถ้าไม่อย่างนั้นคุณลองโทรไปถามตอนนี้ดู”

“ถามอะไร รีบออกไปเถอะ”

แผนกต้อนรับไล่เธออย่างไม่เกรงใจ

เมื่อไม่มีทางเลี่ยง หานมู่จื่อจึงต้องเป็นฝ่ายโทรหาเย่โม่เซิน

ขอเพียงแค่เป็นลูกค้าของบริษัท เธอมักจะบันทึกหมายเลขโทรศัพท์มือถือเป็นอย่างดี รวมทั้งของเย่โม่เซินด้วย เพื่อเตรียมพร้อมไว้ใช้เสมอ

ไม่คาดคิดว่าครั้งนี้มันจะเป็นประโยชน์ขึ้นมาจริงๆ

หานมู่จื่อโทรศัพท์ไปหาเย่โม่เซินไม่นาน ทางนั้นก็รับสาย

เธอไม่ได้อ้อมค้อมและพูดด้วยเสียงต่ำอย่างตรงไปตรงมา “นายเย่ฉันชื่อShellyเป็นนักออกแบบของบริษัทจื่อชวน ตอนนี้ฉันอยู่ชั้นล่างแต่ทางบริษัทของคุณห้ามฉันเข้า รบกวนนายเย่มารับฉันด้วย”

เมื่อแผนกต้อนรับได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเธอก็คิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป หล่อนเผด็จการขนาดนั้นเลยเหรอ

ใครมันกล้าที่จะคุยกับคุณชายเย่แบบนั้น หล่อนบ้าไปแล้วหรือไง

หลังจากหานมู่จื่อวางโทรศัพท์ แผนกต้อนรับก็ตัวสั่นและพูดว่า “คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณใช้คุณชายเย่ของพวกเราลงมาเพื่อรับคุณหรือคุณกำลังฝันกลางวันอยู่”

หานมู่จื่อไม่ตอบคำพูดของเธอ เพียงแค่มองไปที่เธอด้วยสายตาจางๆ

บ้าไปแล้วหรือเปล่า

เธอคงบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงเซ็นสัญญากับเย่โม่เซิน

ไม่เช่นนั้นตอนนี้เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

หานมู่จื่อยกข้อมือขึ้นและดูเวลาบนนาฬิกา เธอจะรออยู่ที่นี่เป็นเวลาห้านาที ถ้าเย่โม่เซินยังไม่ลงมา งั้นเธอจะออกไปเอง

พอถึงเวลานั้น ก็คงไม่ถือว่าผิดสัญญาหรอกนะ

อย่างไรเสียเธอก็มาตามคำแนะนำของเขาแล้ว แต่คนที่ไม่เจอเธอก็คือเขาเอง

หานมู่จื่อยืนรออยู่ที่เดิมอย่างสบายๆ

เดิมทีเธอนั้นคิดว่าจะโดนปล่อยให้ยืนรอเก้อ แต่เธอไม่คาดคิดว่าภายในสองนาที อยู่ๆเย่โม่เซินก็มาปรากฏตัวอยู่ในสายตาของเธอ

“พระเจ้าช่วย” แผนกต้อนรับอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาและเอามือปิดปากตัวเอง

แผนกต้อนรับรู้สึกได้ทันทีว่าไม่ใช่หานมู่จื่อที่บ้า แต่เป็นเธอต่างหากที่บ้า

ทั้งๆตอนโทรศัพท์น้ำเสียงก็ไม่ได้ดี ทำไมคุณชายเย่ถึงลงมาด้วยตนเอง

“ตามผมมา”

เย่โม่เซินก้าวไปข้างหน้าสองก้าว และจับข้อมือของเธอโดยตรง แล้วเดินเข้าไปข้างใน

การกระทำเช่นนี้ทำต่อหน้าทุกคนในห้องโถงใหญ่ แผนกต้อนรับต่างก็ตกใจจนตากว้างและคิดว่าตัวเองนั้นมองผิดไป