เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 417

บทที่416 ผู้หญิงที่เขาแคร์

เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้ทุกคนตกใจ แล้วเสียงนี้เป็นของใครกัน?

หานมู่จื่อคุ้นเคยกับเสียงนี้ดี แล้วไหนจะเงาของชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ คล้ายกับกำลังต่อต้านคนเป็นกองทัพแทนเธอ

เย่โม่เซิน.....

เขากลับมาได้อย่างไร?

ฉินหยานเดิมทีมีสีหน้าลำบากใจ เพราะเขาเองก็ไม่ชอบนิสัยนี้ของเต้าเต้า ดังนั้นเขาเลยพยายามช่วยหานมู่จื่อพูดอย่างสุดความสามารถแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะโผล่มากะทันหัน ทั้งยังตำหนิเขาด้วยสายตาสุดทน

ในตอนนั้น ฉินหยานสีหน้าก็เปลี่ยนไป

เต้าเต้าที่ได้ยินดังนั้น โกรธจนควันออกหูในทันที แต่วินาทีถัดมาเธอก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมองคนที่พึ่งมา

ชายที่เต็มไปด้วยรังสีความโกรธ นัยน์ตาสีดำคมกริบราวดวงตานกอินทรี ใบหน้าหล่อเหลาที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน แต่ในตอนนี้ แววตาของชายคนนั้นกำลังมองเธออย่างเย้ยหยัน รู้สึกราวกับมีมวลน้ำแข็งหนาวเย็นหล่นใส่ร่างของเธอ

ไม่รู้เพราะอะไร เต้าเต้ารู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลงมากในพริบตา

และผู้หญิงที่เธอด่าไปเมื่อสักครู่ถูกเขาลากไปหลบอยู่ข้างหลัง เทียบกับร่างสูงใหญ่ของผู้ชายแล้ว หญิงสาวในตอนนี้ดูตัวเล็กลงไปเลย เต้าเต้ารู้สึกไม่พอใจทันที ถือสิทธิ์อะไรกัน?

ก็แค่พนักงานตำแหน่งเล็กๆ ทำไมถึงได้มีผู้ชายที่เลิศเลอ มาคอยปกป้องเธอ?

คิดถึงตรงนี้ เต้าเต้าก็พูดด้วยความโกรธ “สุดหล่อคนนี้ ก่อนจะว่าให้คนอื่นกรุณาดูที่เกิดเหตุก่อน เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ชนท้ายรถเราก่อน แล้วยังคิดจะโทรแจ้งตำรวจ โทรศัพท์ตกพื้นก็ยังจะให้ฉันเป็นคนเก็บ มีคนแบบนี้ด้วยเหรอ?”

“หืม?” เย่โม่เซินเลิกคิ้วแล้วหัวเราะเสียงเย็น ก่อนที่เขาจะทันได้พูด ฉินหยานที่เปลี่ยนสีหน้าไปนานแล้วยืนอยู่ข้างเต้าเต้ารีบดึงเต้าเต้ามายืนข้างตัว “ไม่ต้องพูดแล้ว! คนนี้เธอหาเรื่องไม่ได้!”

ได้ยินดังนั้น เต้าเต้ายิ่งโมโหขึ้นไปอีก “เป็นใครกันฉันถึงหาเรื่องไม่ได้? อาหยาน คุณก็เห็นว่าพวกเขารังแกฉัน คุณยังไม่ช่วยฉันอีก! หาเรื่องพวกเราแล้วพวกแกอย่าได้คิดว่าจะได้อยู่ดีในเมืองเป่ย!”

เหอะ บริษัทตระกูลฉินในเมืองเป่ยถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เต้าเต้าที่คิดว่าตัวเองใกล้ชิดต้นไม้ใหญ่อย่างฉินหยานก็รู้สึกย่ามใจ

บวกกับเธอสามารถควบคุมผู้ชายได้อีกด้วย ดังนั้นฉินหยานจึงเชื่อฟังเธอมาโดยตลอด เธอไม่ถูกชะตาคนไหนก็สามารถจัดการคนนั้นได้

“เต้าเต้า！ไม่ต้องพูดแล้ว!” ฉินหยานหน้าเคร่งขรึม ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ เต้าเต้าตกใจเขา ขอบตาแดงระเรื่อ: “อาหยาน คุณเป็นอะไร? หรือฉันพูดอะไรผิด? พวกมันหาเรื่องพวกเราแบบนี้ พวกเราก็ทำให้พวกมันอยู่ในเมืองเป่ยต่อไปไม่ได้สิ คุณเมื่อก่อนรักฉันมาก ทำไมตอนนี้กลับใจร้ายกับฉันแล้ว?”

รังสีอำนาจข่มจากร่างเย่โม่เซินทำให้ฉินหยานเหงื่อกาฬแตกซิก

แม้ว่าบริษัทตระกูลฉินมีตำแหน่งในเมืองเป่ย แต่เทียบไม่ได้กับตระกูลที่เจริญรุ่งเรืองดั่งดวงอาทิตย์กลางท้องฟ้าแล้วยังยืนหยัดมานานอย่างบริษัทตระกูลเย่ พูดได้ว่าต่างกันราวกับเมฆและโคลน ใครก็ไม่กล้ามีเรื่องกับตระกูลเย่

โดยเฉพาะบริษัทตระกูลเย่หลังจากที่เย่โม่เซินรับช่วงต่อมา

ความเฉียบขาด ฝีมือราวกระแสไฟ สายตาที่เฉียบแหลมและร้อนแรงของชายคนนี้ ใครจะกล้ามีเรื่องกับคนประเภทนี้? นั่นไม่ใช่รนหาที่ตายหรอกเหรอ?

ฉินหยานไม่สนใจความคิดของเต้าเต้า รีบไปที่ด้านหน้าเย่โม่เซิน เหงื่อแตกพลั่ก

“คุณชายเย่ เต้าเต้าเธอไม่รู้ความ เมื่อสักครู่ล้วนพูดจาเหลวไหล ท่านอย่าคิดเล็กคิดน้อยเธอเลย”

“เหลวไหล?” เย่โม่เซินยิ้มเย็น “ถ้าไม่ใช่เพราะได้แกหนุนหลัง เธอจะพูดอะไรแบบนี้ได้? ฉินหยานดูเหมือนว่าบริษัทตระกูลฉินคิดจะขัดแย้งกับบริษัทตระกูลเย่”

ได้ยินแบบนั้นฉินหยานตกใจมาก หน้าซีดขาวทันที

“คุณชายเย่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว บริษัทตระกูลฉินจะเป็นศัตรูกับบริษัทตระกูลเย่ได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้นเราไม่เคยมีการติดต่อธุรกิจใดๆ กันมาก่อน แล้ว....ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังท่าน”