เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 418

บทที่417 นี่คือคุณติดหนี้ผม

“ให้เธอเก็บโทรศัพท์มาคืนฉันก็พอ แล้วปล่อยพวกเขาไปเถอะ” หานมู่จื่อเดินอ้อมออกมาจากด้านหลังเย่โม่เซิน พูดเสียงเบา

หานมู่จื่อมองใบหน้าของเต้าเต้า ดวงตาของสาวน้อยแดงก่ำ ราวกับว่าได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมาก ทั้งที่เมื่อสักครู่คนที่ด่าคนอื่นก็เธอ อวดดีบ้าอำนาจก็เธอ แต่ตอนนี้ทำไมเหมือนกลายเป็นเธอคือคนที่ถูกรังแกแทน?

หานมู่จื่อมองเธอแล้วพูด “ชนรถพวกเธอเป็นความผิดของฉัน ฉันขอโทษมาตลอด พูดถึงเรื่องชดใช้ก็แล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ก้าวร้าวกัดฉันไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมให้ความร่วมมือ ฉันจะโทรเรียกตำรวจเธอก็พุ่งเข้ามาปัดโทรศัพท์ฉัน เรื่องนี้เธอผิด แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่ต้องการอะไรมาก เธอไปเก็บโทรศัพท์มาคืนฉันก็พอแล้ว”

เธอไม่ขอโทษก็ได้ แต่ต้องไปเก็บโทรศัพท์มาให้เธอ

จุดนี้ หานมู่จื่อจะไม่ประนีประนอมให้

ทางออกเสนอให้แล้วก็แค่ยอมรับมา แต่เต้าเต้ากลับเบิกตาตะโกนสวนไป “ถือสิทธิ์อะไรให้ฉันเก็บโทรศัพท์ให้ เธอชนรถฉัน ฉันกัดเธอไม่ปล่อยแล้วจะทำไม? ฉันปัดโทรศัพท์เธอตกแล้วอย่างไร เธอทำผิดเองไม่ใช่ว่าควรต้องยอมรับมันเหรอ?”

สถานที่เกิดเหตุเงียบไปชั่วขณะ

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่พอใจ

หานมู่จื่อยื่นมือออกไปรั้งเขาไว้ “ฉันจัดการเอง”

“คุณ?” เย่โม่เซินหรี่ตา เอ่ยด้วยเสียงอันตราย “ทางที่ดีคุณไม่ควรฝืนอดทน ไม่อย่างนั้น....ผมเกรงว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วลงมือกับบริษัทตระกูลฉิน”

หานมู่จื่อมองเขาอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้? ไม่ว่าต้องการทำให้เธออับอายเหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงช่วยเธอ?

แม้จะยังคิดไม่ออก หานมู่จื่อไม่เปลืองเวลาคิดอีกต่อไป แล้วเดินไปข้างหน้าฉินหยานกับเต้าเต้า

“ในเมื่อเธอไม่ยอมไปเก็บโทรศัพท์ ไม่ยอมขอโทษ งั้นความเสียหายรถคันนี้ฉันเองก็ไม่รับผิดชอบ”

นี่คือเธอยอมถอยให้มากที่สุดแล้ว โทรศัพท์เธอเก็บเอง แต่ค่าเสียหายของรถเธอก็จะไม่จ่าย

“เธอ!”

เต้าเต้าหน้าเปลี่ยนสี ก้าวมาข้างหน้าผลักเธอเต็มแรง: “เธอมีสิทธิ์อะไรจะไม่รับผิดชอบ?”

แรงของเธอเยอะมาก ทำให้หานมู่จื่อถึงกับโซเซมาข้างหน้า

ในตอนที่ทุกคนคิดว่าเธอจะล้มลง เงาของคนหนึ่งรองรับหานมู่จื่อไว้ได้

ฝ่ามือใหญ่ของเขาดึงคนตรงหน้าเข้ามาในอ้อมแขน มองที่ฉินหยานแล้วเอ่ยเสียงเย็น “ฉินหยาน วันนี้ฉันจำได้แล้ว กลับไปแล้วล้างคอให้สะอาดรอฉันได้เลย”

พูดจบ เขาไม่ได้ให้คนอื่นมีโอกาสได้พูดอะไรอีก ซ้อนตัวหานมู่จื่อขึ้นอุ้มทันที

หานมู่จื่อ： “……ปล่อยฉันลง！”

“เซียวซู่!” เย่โม่เซินเรียกเสียงเย็น เซียวซู่ที่แอบมองและหลบอยู่ในฝูงชนถึงกับสะดุ้ง

แม่เจ้า!

เขาคิดว่าตนเองหลบเนียนแล้วแท้ๆ ทำไมยังโดนจับได้อีก?

“ยังไม่รีบไสหัวออกมาจัดการอีก”

น้ำเสียงของเย่โม่เซินประหนึ่งบาดทะลุไม้ไผ่มาทางไหนก็ราบไปทางนั้น เซียวซู่รู้สึกถึงความโกรธของคุณชายเย่แล้ว ไม่กล้าซ่อนอยู่ในฝูงชนต่อจึงรีบออกมา

“คุณชายเย่”

ที่จริงแล้วเขากำลังมาถึงได้ไม่นาน บวกกับจุดที่เขายืนอยู่มองไม่เห็นใบหน้าของหานมู่จื่อ

เขาเพียงแค่อยากรู้ ว่าเป็นผู้หญิงคนไหนที่เย่โม่เซินหลงใหลในระยะนี้

เดินไปถึงด้านหน้าเย่โม่เซินแล้ว ในที่สุดเซียวซู่ก็เห็นผู้หญิงในอ้อมแขนของเย่โม่เซินอย่างชัดเจน เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาจนตาเบิกกว้าง

“มัวอึ้งอะไร? เรื่องนี้ยกให้นายจัดการต่อ”

น้ำเสียงเย็นเยียบของเย่โม่เซินดึงให้สติของเซียวซู่กลับมา เขาพยักหน้า “ครับ ผมจะจัดการให้ดี”

ทางนี้ เย่โม่เซินพาอีกคนเดินออกไปทันที ไม่สนว่าหานมู่จื่อจะตกลงหรือไม่

หานมู่จื่อถูกเขายัดลงในรถ เมื่อเขาก้มลงคาดเข็มขัดนิรภัยให้ เธอถึงรู้สึกตัว

เมื่อเธอคิดจะเอ่ยปากพูด ทว่าเย่โม่เซินชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง: “ถ้าคุณอยากบอกว่าจะกลับไปละก็ คงไม่ได้”

พูดจบ เขาก็ปิดประตูดังปัง แล้วเดินอ้อมมาอีกด้านเพื่อขับรถ

หานมู่จื่อ： “……”