เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 419

บทที่418 ปรงไม่สามารถออกดอก

หลังจากหานมู่จื่อกลับมาถึงบริษัท ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน

เพราะว่าวันนี้เธอเปลืองเวลากับข้างนอกไปเยอะ หลังเลิกงานแล้วเธอไม่ได้ขับรถ ตั้งใจจะเรียกรถกลับกับเสี่ยวเหยียนสองคน

แถมเสี่ยวเหยียนเมื่อได้ยินเรื่องที่เธอขับรถชนท้ายเบิกตากว้างในทันที “ชนท้าย? เธอไปทำยังไง?”

หานมู่จื่อปวดหัวนิดๆ หัวเราะแห้ง: “คิดว่าน่าจะยังไม่คล่อง”

“ไม่คล่องกับผีสิ เธอคิดว่าฉันพึ่งรู้จักเธอวันนี้เหรอ? เธอขับรถระวังจะตายต้องมีเรื่องอะไรกวนใจเธอแน่”

ฟังจบ หานมู่จื่อนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะพูดอย่างไร เสี่ยวเหยียนรู้จักเธอดี

มิตรภาพห้าปีทำให้พวกเธอรู้จักนิสัยและทักษะกันเป็นอย่างดี

หานมู่จื่อที่ไม่มีทางหายตัวหนีได้ ทำได้แค่หัวเราะแห้ง

“เธอบอกฉันมาตามความจริง หรือไอ้เย่โม่เซินนั่นทำอะไรเธอหรือเปล่า?”

พูดถึงเย่โม่เซิน หานมู่จื่อยิ่งนึกถึงที่เขาพูดกับเธอเมื่อตอนบ่าย เขาบอกว่าแต่งงานแล้ว แต่ทำไมเขาถึงท่าทางแปลกๆ กับเธอ จนกระทั่ง.....

“ไม่มี” คิดถึงตรงนี้ เธอปฏิเสธทันที

“ไม่มี? แล้วทำไมเธอถึงขับรถไปชนท้ายได้?”

“ตอนนั้น.....ฉันมัวคิดถึงเรื่องแบบน่ะ หลินซิงหั่วจะเข้าร่วมงานแถลงข่าวในอีกไม่กี่วันนี้ใช่ไหม?”

หานมู่จื่อรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา และเสี่ยวเหยียนเด็กโง่คนนี้ ได้ยินหานมู่จื่อพูดถึงเรื่องงานแถลงข่าวของซิงหั่ว นัยน์ตาสองข้างเป็นประกายวิบวับทันที “ใช่ ชุดก็ใกล้เสร็จแล้ว ถึงเวลาทางนั้นจะส่งชุดมาให้ที่บริษัทพวกเรา แล้วพวกเราค่อยส่งให้หลินซิงหั่ว มู่จื่อ นี่คือผลงานการออกแบบชิ้นแรกของบริษัทพวกเรา”

“ใช่แล้ว ผลงานออกแบบชิ้นแรก มีมูลค่ามากให้เก็บรักษาไว้ จำไว้ว่าถึงเวลาให้ทำเครื่องหมายชื่อคนออกแบบว่าเลิงเยาเยา แล้วค่อยถ่ายภาพเก็บไว้ให้เธอ”

ฟังจบ เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะเบะปาก “แม้ว่าผลงานจะเป็นการออกแบบของเธอ แต่ว่าได้เธอช่วยชี้แนะ อีกอย่างเธอตอนนี้อยู่ภายใต้บริษัทเรา เขียนชื่อเธอได้แต่ต้องเพิ่มคำนำหน้าด้วย”

หานมู่จื่อหัวเราะอย่างจนใจ “เธอทำไมคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้?”

“เหอะ คิดเล็กคิดน้อยที่ไหน เห็นๆ อยู่ว่าเอาเกียรติยศให้กับบริษัทพวกเรา!”

“ก็ได้ ถึงเวลาค่อยเรียกเลิงเยาเยามาคุย”

“อืม”

สองคนคุยไปเดินขึ้นรถประจำทางไป

หานมู่จื่อไม่ได้เบียดบนรถประจำทางมาหลายปีแล้ว ให้เธอพูด สวมรองเท้าส้นสูงขึ้นรถประจำทางนั้นไม่สะดวกจริงเลย โดยเฉพาะรุ่นที่ส้นสูงปรี๊ดนี่

ดังนั้นหานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนเมื่อกลับถึงตระกูลหานแล้ว สภาพของทั้งสองคนจึงดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย

ทั้งสองคนต่างมองอีกฝ่ายแล้วสบตากันหัวเราะออกมา

*

วันที่สองเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี ดังนั้นหานมู่จื่อนอนหลับยาว

หายากที่จะอากาศดี แถมเธอยังมีเวลาว่าง ดังนั้นหานมู่จื่อตั้งใจจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปดูโรงเรียนนั้นสักหน่อย ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วชอบละก็ให้เขาลองไปปรับตัวกับที่นั่นสักหนึ่งสัปดาห์ก่อนว่าจะเป็นอย่างไร

“หม่ามี๊หม่ามี๊ ผมวันนี้ต้องไปโรงเรียนจริงเหรอ?”

“ใช่แล้ว” ตอนที่หานมู่จื่อที่จัดแจงเสื้อผ้าให้เสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วทนไม่ไหวเงยหน้าขึ้นถาม

“แล้ววันนี้หม่ามี๊คงไม่ทิ้งผมไว้ที่โรงเรียนใช่ไหม?” พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วแสดงท่าทางน่าสงสารกอดแขนของหานมู่จื่อ ใบหน้าเศร้าสร้อย

ฟังจบ หานมู่จื่อนิ่งอึ้งไป หัวเราะเสียงเบาทันที “ไม่หรอก วันนี้พาหนูไปดูว่าชอบหรือไม่ชอบโรงเรียนนั้น ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วชอบ ก็ไปเรียนสัปดาห์หนึ่งให้คุ้นเคยก่อน ดีหรือเปล่า?”

เสี่ยวหมี่โต้วแสดงชัดว่าไม่อยากไป ความรู้ในโรงเรียนอนุบาลพวกนั้น เขาเรียนรู้เองหมดแล้ว แม้แต่เสี่ยวหมี่โต้วเองยังรู้สึกว่าเขาไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้