เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 420

บทที่419 สายโทรเข้าของเย่โม่เซิน

ขับรถต่อไปอีกหลายสิบนาที รถก็ได้จอดลงบริเวณหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง

นี่คือโรงเรียนของตระกูลผู้ดีในเมืองเป่ย

นับเป็นโรงเรียนอนุบาลเอกชน ที่ไม่เพียงคุณภาพการสอนดีเท่านั้น สภาพแวดล้อมและอาหารก็ล้วนพิถีพิถัน คนมีเงินในเมืองเป่ยส่วนมากล้วนส่งลูกหลานมาเรียนที่นี่

หานมู่จื่อชอบที่นี่เพราะโรงเรียนนี้อยู่ใกล้กับบริษัทของพวกเธอ และเธอมาดูในวันนั้น สภาพแวดล้อมก็โอเคดี เหล่าคุณครูก็พูดกันอย่างนิ่มนวล

เพราะแจ้งไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นแม้จะเป็นเสาร์อาทิตย์ก็ยังมีคนมาต้อนรับพวกเขา

เสี่ยวหมี่โต้วมือซ้ายจูงหานมู่จื่อ มือขวาจูงเสี่ยวเหยียน ราวกับมีนางสนมมากมาย

หานซิงเดินอยู่ด้านข้างหานมู่จื่อ

เหล่าครูที่มาต้อนรับมองความสวยงามของครอบครัวนี้ ช่างน่าทึ่งจริงๆ เลย

นี่คือครอบครัวเดียวกัน? หน้าตาดีกันทุกคนเลย

“เสี่ยวหมี่โต้ว ทักทายคุณครูทุกคนก่อน”

“สวัสดีครับคุณครู” เสี่ยวหมี่โต้วต่อหน้าหานมู่จื่อนั้นเป็นเด็กดี เธอพูดอะไรเขาก็ทำตามนั้น คุณครูเห็นเขาหน้าตาน่ารัก แล้วยังมีมารยาท ย่อตัวนั่งยองแล้วมองเขาอย่างชอบใจ “สวัสดีครับ เด็กน้อย หนูชื่ออะไร?”

เสี่ยวหมี่โต้วตอบอย่างฉลาดเฉียบแหลม “สวัสดีคุณครูคนสวย ผมสกุลหาน ชื่อหานยี่ซู”

คนตระกูลหาน?

คุณครูแววตาฉายแววอิจฉาชื่นชม หลังจากทักทายเสร็จ: “คุณครูพาหนูสร้างความคุ้นเคยกับที่นี่ดีไหม? ที่นี่ยังมีเพื่อนที่พักที่โรงเรียน หนูอยากไปเล่นกับพวกเขาไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ตอบ ที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบเล่นกับคนแปลกหน้า

หานมู่จื่อนิ่งไปพักหนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยเสียงเบา “เสี่ยวหมี่โต้ว ไปเถอะ”

เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้ามองหม่ามี๊ตัวเองครั้งหนึ่ง แล้วจึงพยักหน้าไปกับคุณครู

เสี่ยวเหยียนที่เห็นเสี่ยวหมี่โต้วแยกออกไป ยิ่งรีบพูด “ฉันเป็นห่วงเขา ฉันจะไปกับเขาด้วย”

จากนั้นเธอจึงรีบเดินไปข้างหน้า เห็นท่าทางรีบเดินของเธอแล้ว หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะขำ เธอเป็นห่วงเสี่ยวหมี่โต้วที่ไหน เห็นชัดเลยว่าไม่อยากเดินกับหานซิง

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงส่งเสียงถาม: “พี่ พี่คิด.....อย่างไรกับเสี่ยวเหยียน?”

หานซิงไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร คิดว่าเธอแค่ถามถึงตัวเสี่ยวเหยียน จึงพยักหน้าไป “ก็ไม่เลว”

ไม่เลว?

หานซิงน้อยนักที่จะชมคนอื่น ได้ยินเขาบอกว่าเสี่ยวเหยียนไม่เลว เธอคิดว่าอาจจะมีโอกาสทันที เธอจึงขยับเข้าไปใกล้ๆ ถามเสียงเบา: “ไม่เลวจริงเหรอ? งั้น.....พี่จะรับพิจารณาผู้หญิงคนนี้ไหม?”

หานซิงนิ่งไป กว่าจะเข้าใจความหมายของเธอ เขาหรี่ตาลงมองหานมู่จื่อที่ยืนอยู่ข้างเขา

น้องสาวเขาคนนี้ลำบากมามาก โดยเฉพาะตอนที่อยู่กับตระกูลเสิ่น แล้วยังถูกตระกูลเสิ่นบังคับให้แต่งงานกับตระกูลเย่ โดยรวมแล้วชะตากรรมของเธอเมื่อก่อนพูดได้เลยว่าเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ดังนั้นหานซิงจึงโทษตัวเองเป็นอย่างมาก เลยทำสารพัดอย่างเพื่อชดเชยให้เธอ

เขาตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยสนใจเรื่องความรักของตัวเอง หนึ่งคือเขาอยากความสำคัญแค่กับมู่จื่อและลูกชายของเธอ สองคือเขาไม่สนใจเรื่องรักใคร่จริงๆ และยังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกพิเศษด้วยได้

ดังนั้น หานซิงคิดว่าถ้าตัวเองจะโสดตลอดชีวิตก็ไม่เลว

แต่เห็นได้ชัดว่าน้องสาวเขาคนนี้ กระตุกความคิดอย่างอื่นของเขา

“ทำไม? คิดอะไรไม่ดีอยู่?” หานซิงมองท่าทางคาดหวังของเธอ อดไม่ได้ที่จะเขกหัวเธอไปหนึ่งที

“โอ๊ย” หานมู่จื่อยกมือขึ้นกุมหัวเพราะความเจ็บ ต่อหน้าพี่ชายที่รักเธอทั้งใจ หานมู่จื่อมักแสดงท่าทางเป็นเด็กหญิงตัวน้อย “ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงพี่เรื่องแต่งงานเรื่องใหญ่เหรอ? คนข้างนอกล้วนพูด กันว่า ที่พี่ไม่แต่งงานก็เพราะต้องดูแลน้องสาวอย่างฉัน ถ้าพี่โสดตลอดชีวิตจริง ก็เป็นความผิดของฉันอีกสิ”

“อะไรกัน?” หานซิงมองเธอแล้วหัวเราะ: “ฉันหานซิงจะดูแลน้องสาวแล้วมันทำไม? ถึงแม้คนอื่นจะกล้าพูด แต่ถ้าเธอไม่ฟังก็ไม่เป็นไรแล้ว”

“ฉันก็ไม่ได้ฟัง พี่คิดว่าความรับผิดชอบชั่วดีฉันจะทนรับการประณามนี้ได้เหรอ จริงเลย....ต่อให้เป็นคนอื่นก็เถอะ ฉันหวังว่าพี่จะมีความสุขเป็นของตัวเอง”

พูดถึงเรื่องนี้ หานซิงก็นึกถึงอีกเรื่องหนึ่ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “พูดถึงเรื่องนี้ ฉันนึกถึงคนที่บอกว่าจะแนะนำให้เธอ เขา.....”