เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 422

บทที่ 421 เธอโกรธแค้นฉันใช่ไหม

ตรงด้านหน้ามีคนนำทาง แต่ทว่าหลังจากที่ได้พามาแค่ช่วงสั้นๆช่วงหนึ่งเขาก็ได้หยุดลงมาแล้ว หลังจากนั้นก็ได้ส่งเสียงพูดออกมา: “คุณShelly คุณชายเย่บอกให้นำคุณพามาถึงที่นี่ก็ได้แล้ว”

หานมู่จื่อมองไปยังทางตรงด้านหน้าทีหนึ่ง และหลังจากนั้นก็ได้พยักหน้า

“ค่ะ”

รอหลังจากที่คนไปเดินไปแล้ว แววตาของหานมู่จื่อกลับเปลี่ยนไปจนอึมครึมขึ้นมา

เขาคือจงใจงั้นเหรอ? ให้คนนำเธอพามาถึงที่นี่ก็ไป ไม่ใช่ว่าคือต้องการทบทวนความทรงจำเส้นทางนี้ของเธอ?

เมื่อก่อนหานมู่จื่อได้พักอยู่ที่นี่แล้วช่วงเวลาหนึ่ง แม้ว่าจะพูดได้ว่าไม่ได้นานขนาดนั้น แต่ว่า......ที่นี่ก็คือที่ที่เมื่อก่อนเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ ก็เป็นพื้นที่กิจกรรมในทุกวันของเธอ

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หานมู่จื่อมือด้านข้างทั้งคู่ที่ได้ตั้งตรงจึงอดไม่ได้ที่จะกำกำปั้นและได้กัดฟันไว้แน่น

เย่โม่เซิน ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาคือจงใจ!

หานมู่จื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆฟอดหนึ่ง โน้มน้าวตัวเองอยู่ในใจด้วยความตั้งใจให้สงบเยือกเย็นลงมา หลังจากนั้นถึงได้เป็นขั้นเริ่มก้าวเท้าเดินไปทางด้านหน้า

และในเวลานี้ตอนนี้ เย่โม่เซินได้มองหานมู่จื่อที่ได้เดินมาทางด้านหน้าทีละก้าวทีละก้าวไว้ และค่อยแกว่งไวน์แดงที่อยู่ในมือเบาๆ ริมฝีปากบางๆได้ยกขึ้นอย่างช้าๆ

ดูแล้วผู้หญิงคนนี้ จดจำสิ่งๆน้อยๆของที่นี่ได้อย่างคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

ในไม่ช้า หานมู่จื่อก็เดินมาถึงหน้าประตูแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ได้ยกมือขึ้นเคาะประตู

มีน้ำเสียงของลำคอที่ต่ำและลึกของผู้ชายส่งมาจากทางด้านใน

“เข้ามา”

หานมู่จื่อได้ผลักประตูออกเดินเข้าไปด้วยแววตาที่ไร้คลื่น เพียงแวบตาเดียวก็ได้เห็นถึงผู้ชายที่นั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟาอย่างสบาย ประมาณว่าคือเพราะว่าสาเหตุของวันหยุดพักผ่อน ดังนั้นเย่โม่เซินสวมใส่เพียงแค่เสื้อเชิ้ตบางๆตัวหนึ่ง กระดุมก็ได้ติดไปกี่เม็ดอย่างลวกๆตามใจ ที่ด้านล่างก็ได้เข้าชุดกับกางเกงขายาวสีดำรูปแบบง่ายๆตัวหนึ่ง

แสงพระอาทิตย์ตกบนทะเลได้ส่องแสงเปล่งเข้ามาจากหน้าต่าง ส่องสว่างไปแล้วทั่วทั้งห้อง

แสงพระอาทิตย์ยามรุ่งอรุณที่กำลังดี ทำให้ในห้องทั้งห้องได้ผ่านพ้นไปบนสีสันของความเกียจคร้านแล้วอีกชั้นหนึ่ง

ภายใต้สายตาของหานมู่จื่อได้แอบกะพริบถึงความประหลาดใจของความสวยงามไปแวบหนึ่ง

ต้องพูดว่าอวัยวะทั้งหน้าบนหน้าของเย่โม่เซินยังมีนิสัยเฉพาะตัวบนตัวคือไม่มีทางที่จะจับผิดได้เลย

ในไม่ช้า เธอก็ได้กลับคืนสู่อารมณ์เดิมได้แล้ว หลังจากนั้นก็ได้นำกระเป๋าของตัวเองเปิดออก

“คุณเย่โม่เซิน”

“ทานอาหารเช้าไปแล้วหรือยัง?”

เย่โม่เซินได้ทำให้คำพูดของเธอหยุด สายตาทั้งหมดได้ตกไปอยู่บนโต๊ะที่อยู่ทางด้านหน้าของเขา: “กินก่อนสักหน่อย?”

ล้อเล่น เธอก็ไม่ใช่ว่าเข้ามาเพื่อกินข้าว

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย และได้นำกระเป๋าเปิดออก หยิบสายวัดตัวที่ตัวเองได้พกติดตัวออกมา “คุณเย่โม่เซิน อีกเดี๋ยวฉันยังมีเรื่องอื่นที่ต้องไปทำ ดังนั้นพวกเราก็มาจัดการแก้ไขปัญญาภายในระยะเวลาอันสั้นเถอะ”

การพูดความหมายของประโยคนี้ก็คือหวังว่าเย่โม่เซินจะลุกยืนขึ้นมา แต่เย่โม่เซินที่เดิมทีได้นั่งอยู่ตรงจุดนั้นก็ไม่ได้ขยับตัวเลยทั้งสิ้น

“คุณเย่โม่เซิน?” หานมู่จื่อได้ขมวดคิ้วที่งดงามไว้และก็ได้ตะโกนขึ้นมาหนึ่งเสียง

เย่โม่เซินได้ยกริมฝีปากขึ้น: “จัดการแก้ไขปัญญาภายในระยะเวลาอันสั้น? คุณShellyรีบร้อนเช่นนี้คือรีบเร่งไปเดท?”

“......ไม่ใช่”

“ถ้าเช่นนั้นก็นั่งลงมากินอาหารเช้าเป็นเพื่อนฉัน”

หานมู่จื่อ: “คุณเย่โม่เซิน”

“ทำไม?” แววตาปีศาจที่ก่อกวนเรื่องราวของเย่โม่เซินก็ได้ยกขึ้นตกไปอยู่บนใบหน้าของเธอตรงๆ: “เวลากินอาหารเช้าก็ไม่มี? มิเช่นนั้นฉันไปจัดการเรื่องที่เธอต้องการไปทำเป็นเพื่อนเธอ?”

ให้เขาตามไปที่โรงเรียนเพื่อไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว เธอบ้าแล้วถึงจะตอบตกลงได้

สุดท้ายหานมู่จื่อทำได้เพียงประนีประนอม นำสายวัดตัวเก็บกลับไปแล้ว หลังจากนั้นก็ได้นั่งลงมาตรงข้ามกับเย่โม่เซิน

อาหารเช้ากลับคือได้เตรียมพร้อมอยู่เต็มโต๊ะ เหมือนกับคือรู้ว่าเธอต้องการที่จะเข้ามายังไงยังงั้น

เพียงแต่ว่าหานมู่จื่อได้กินข้าวเช้าจากในบ้านมาแล้ว แต่เธอรู้ว่าเรื่องที่เย่โม่เซินคนนี้ต้องการจะทำก็จะต้องทำให้ได้ ดังนั้นเธอก็ขี้เกียจจะไปโต้เถียงแล้ว และได้หยิบแซนด์วิชชิ้นหนึ่งกัดคำเล็กๆไว้