เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 425

บทที่ 424 ฉันก็คาดเดาได้ว่าเป็นเธอมาตั้งนานแล้ว

ก็ผ่านไปอย่างราบรื่นแบบนี้แล้วจนถึงวันจันทร์ หลังจากที่หานมู่จื่อส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปถึงโรงเรียน ถึงได้โดยสารโบกรถของหานชิงรีบไปทางบริษัทแล้ว

ที่จริงเวลาของเธอกับหนุ่มน้อยไม่ค่อยตรงกัน เวลาเรียนของหนุ่มน้อยคือตอนเช้าเจ็ดโมงครึ่งต้องไปถึงโรงเรียน และบริษัทของพวกเธอคือแปดโมงถึงจะทำงาน ทุกวันตอนที่มาเธอก็ประมาณว่าต้องมาถึงเร็วขึ้นประมาณครึ่งชั่วโมง

เพียงแต่ว่าสำหรับหานมู่จื่อแล้วละก็ ครึ่งชั่วโมงก็ไม่นับว่ามาก อย่างไรเสียตัวเธอเองคือเจ้านาย ทำงานมากขึ้นครึ่งชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไร

หลังจากที่ได้ลงรถ หานชิงก็ได้ยื่นหัวออกมา: “รถของเธอ......”

“ใช่แล้วพี่ ฉันลืมบอกพี่แล้ว สองวันก่อนรถของฉันได้ชนท้ายแล้ว ดังนั้น......อีกเดี๋ยวฉันค่อยถามดู หากว่ารถได้ทำเสร็จแล้วฉันจะส่งข่าวให้พี่”

เมื่อได้ยินถึงชนท้ายสองคำนี้ คิ้วของหานชิงก็ได้ขมวดขึ้นมาแล้วอย่างฉับพลัน หลังจากนั้นสายตาทั้งหมดก็ได้สังเกตไปทุกด้านบนตัวของเธออย่างละเอียด จากนั้นก็ได้ถามด้วยความไม่สบายใจ: “สองวันก่อน? ทำไมเธอไม่บอกฉัน?”

“ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร อีกทั้งเป็นฉันที่ไปชนท้ายคนอื่น ไม่ใช่คนอื่นมาชนท้ายฉัน ดังนั้นพี่ไม่ต้องเป็นห่วง”

“จัดการเรียบร้อยแล้ว?”

“อืม” หานมู่จื่อได้อืมออกมาเสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้พยักหน้า

หานชิงนี้ถึงได้วางใจลงมา: “ถ้าเช่นนั้นก็ได้ ฉันไปก่อนแล้ว”

“พี่ ตอนบ่ายพี่ไม่ต้องเข้ามารับพวกเรา วันนี้รถก็น่าจะซ่อมเสร็จแล้ว”

หานชิงได้พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก และก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และได้จากไปอย่างรวดเร็วมาก

รอหลังจากที่เขาไป หานมู่จื่อกับจางเสี่ยวเหยียนได้เดินเข้าไปด้านในบริษัทด้วยกัน เพราะว่าตอนนี้ยังเป็นตอนเช้า ดังนั้นในบริษัทจึงได้เงียบสงัดเป็นพิเศษ มีเพียงพนักงานรักษาความสะอาดกับพนักงานป้องกันรักษาที่มาแล้ว ดังนั้นยังคงไม่ได้เห็นถึงคนอื่น

“ฮู้ เช้าตรู่ก็ง่วงจะตายแล้ว เดิมทีก็สามารถนอนได้นานกว่านี้ครึ่งชั่วโมง” จางเสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะทำปากจู๋พูดบ่นโทษขึ้นมาแล้วประโยคหนึ่ง ถัดไปหลังจากนั้นเธอก็ได้หาวไปแล้วกี่ครั้ง

ท่าทางที่เธอได้หาวติดต่อกันทำให้ในชั่วพริบตาหานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองได้มีความง่วงเพิ่มมากขึ้นแล้วบ้าง ทำให้จางเสี่ยวเหยียนตื่นขึ้นมาแต่เช้าด้วยกันกับตัวเองเธอก็มีความอดใจไม่ไหวอยู่บ้าง จากนั้นทำได้เพียงพูด: “พวกเราซื้ออพาร์ทเมนต์หลังหนึ่งใกล้ๆกับโรงเรียนเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จางเสี่ยวเหยียนก็ได้ถลึงตาโตแล้วในช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นก็ได้เข้ามากอดแขนของเธอเอาไว้: “จริงๆเหรอ? แต่ว่าอพาร์ทเมนต์ใกล้ๆโรงเรียนน่าจะแพงมากเลยนะ”

หานมู่จื่อหัวเราะแล้วหัวเราะอีก: “เงินออมของฉันก็น่าจะเพียงพอ”

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราซื้อเสร็จจะกลายเป็นคนจนไหม?”

หานมู่จื่อมองเธอแล้วทีหนึ่ง: “เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”

จางเสี่ยวเหยียนได้ทำปากจู๋: “ซื้อเถอะ ถึงอย่างไรเสียก็เป็นของเธอ ไม่ได้เป็นของฉัน ซื้อเสร็จฉันก็อาศัยอยู่ด้วยกันกับเธอเท่านั้น อย่างมากก็แค่หลังจากนี้ตอนที่พวกเรากินของก็ประหยัดสักหน่อย”

“ฉันว่าเธอคือมีความโง่อยู่หน่อยใช่ไหม? หรือว่าพวกเราทำเป็นแค่เพียงใช้เงิน? หาเงินไม่เป็นเหรอ? กลับประเทศมาพัฒนา มีที่มากมายก็ล้วนต้องใช้เงินดูแล ดังนั้นฉันถึงพูด พวกเราต้องตั้งใจทำให้บริษัทดี ไม่เช่นนั้น......เมื่อถึงเวลาค่าใช้จ่ายพวกนี้ของพวกเราก็ประมาณการได้ว่าจะต้องไม่มีอันจะกินแล้ว”

จางเสี่ยวเหยียน: “……”

ทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาทำงาน ดังนั้นจางเสี่ยวเหยียนจึงได้วิ่งไปถึงหน้าคอมพิวเตอร์เปิดเว็บไซต์แพลตฟอร์มการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ขึ้นมาดูอย่างตรงไปตรงมาแล้ว

“จำเป็นต้องหาบ้านที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนเหรอ? หรือว่าหาที่ใกล้กับบริษัทของพวกเรา?”

“ได้ทั้งหมด” หานมู่จื่อคิดแล้วคิดอีก ทันทีหลังจากนั้นก็ได้หัวเราะอย่างจืดจาง: “ถึงอย่างไรเสียไม่ว่าคือใกล้กับเคียงกับบริษัทหรือว่าใกล้เคียงกับโรงเรียน ก็ล้วนมีระยะห่างที่ใกล้มาก”

ประมาณว่าก็เป็นเพราะว่าเหตุผลที่เมื่อก่อนได้ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศมาหลายปี ดังนั้นประสิทธิภาพในการจัดการเรื่องของจางเสี่ยวเหยียนจึงสูงอย่างยิ่ง และก็บวกกับทั้งสองคนก็ล้วนไม่ใช่คนที่จู้จี้จุกจิกมากเป็นพิเศษประเภทนั้น ดังนั้นในไม่ช้าก็ได้เห็นหลังหนึ่งตรงบริเวณเขตเล็กๆ หลังจากนั้นคนสองคนก็ได้ทำการนัดไว้เรียบร้อยแล้ว รอตอนเลิกงานตอนเที่ยงค่อยตรงเข้าไปดู

ตอนที่รอจนถึงเวลาทำงาน ทุกคนได้ทยอยกันมาที่บริษัทอย่างต่อเนื่อง หานมู่จื่อก็วาดรูปแผนขึ้นมาอย่างเป็นทางการจริงจัง เธอได้มีแรงบันดาลใจแล้วในการวาดภาพออกแบบให้กับหลินชิงชิงดังนั้นวันนี้จึงคิดที่จะฉวยโอกาสในเวลานี้รีบเร่งวาดฉบับร่างอันหนึ่งออกมา หลังจากนั้นก็ได้ส่งมอบให้กับหลินชิงชิงดูว่าพอใจหรือไม่

ตอนที่เธอวาดรูปก็ไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวนเธอ ดังนั้นจึงได้กำชับจางเสี่ยวเหยียนไว้เป็นพิเศษแล้วว่าถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญเป็นพิเศษก็ไม่ต้องมาหาเธอ รอจนถึงเวลาเธอก็จะออกไปด้วยตัวเอง

ประตูของห้องทำงานได้ปิดสนิทมาโดยตลอด ทันใดนั้นก็ถูกเคาะจนมีเสียงดัง

ความรู้สึกนึกคิดของหานมู่จื่อได้ถูกทำให้หยุด ช่วยไม่ได้ที่เธอจะขมวดคิ้วที่ละเอียดขึ้นมาแล้ว “ใคร?”