เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 426

บทที่ 425 บ้าไปแล้วเหรอ

บนโลกใบนี้ยังมีใครที่สามารถทำให้เย่โม่เซินรู้สึกเหมือนเป็นบ้าอยู่ในใจเช่นนี้ได้ บุคลิกลักษณะกิริยาท่าทางที่มีความเป็นพิเศษล่ะ?

เขาได้ติดตามเย่โม่เซินมานานหลายปีเช่นนี้ ก็รู้ว่านิสัยของเย่โม่เซินได้มีความเย็นชาตลอดมา แต่กลับมีเพียงความเห็นอกเห็นใจ ความรักและเอ็นดูมากเกินไป ความรักความสงสาร อื่นๆ ที่ได้พัวพันกันอย่างยุ่งเหยิงของอารมณ์ความรู้สึกประเภทต่างๆที่ได้รวมตัวกันต่อผู้หญิงคนนั้นคนเดียวเท่านั้น

ดังนั้นนอกจากเธอแล้ว เซียวซู่ก็คาดเดาคนอื่นไม่ออกอีกแล้วจริงๆ

เพียงแต่น่าเสียดายที่เธอได้หายสาบสูญไปเป็นเวลานานเกินไปแล้ว เซียวซู่จะคิดยังไงก็คิดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่าเธอจะได้ปรากฏตัวอีก

และหลังจากที่ได้ปรากฏตัวแล้ว ก็ได้มีผลกระทบต่อใจของเย่โม่เซินได้ง่ายเช่นนี้อีก

หานมู่จื่อไม่ได้พูดต่อจากคำพูดเขา ลูกตาดำเพียงแค่มองเขาไว้อย่างจืดจาง

“ต้องการขึ้นไปนั่งสักครู่ไหม?”

เธอถาม

เซียวซู่ได้ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก หลังจากนั้นก็ได้นำกุญแจกับโทรศัพท์ในมือส่งขึ้นไปทางด้านหน้า: “เรื่องก็ได้จัดการภายใต้การกำชับของคุณชายเย่เสร็จแล้ว โทรศัพท์ก็ซ้อมเสร็จแล้ว นี่คือกุญแจรถของคุณ”

หานมู่จื่อก้มหัว มองโทรศัพท์เครื่องหนึ่งกับกุญแจรถที่นอนอยู่ในฝ่ามือของเขาไว้

เธอได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่งจากนั้นก็ได้ยื่นมือหยิบโทรศัพท์กับกุญแจเข้ามาทั้งหมดแล้ว

ดังนั้นที่วันนี้เขาเข้ามาก็คือมาส่งสิ่งพวกนี้งั้นเหรอ?

หานมู่จื่อคิดว่าน่าจะไม่ได้ง่ายดายเช่นนี้

“คุณShelly”

เซียวซู่ได้ส่งเสียงเรียกเธอออกมาหนึ่งประโยคอย่างกะทันหัน หานมู่จื่อได้เงยหัวขึ้นมา เห็นถึงอารมณ์แปลกหน้าหนึ่งที่เพิ่มมากขึ้นจากภายใต้สายตาของเซียวซู่ น้ำเสียงของเขาเมื่อฟังขึ้นมาแล้วก็ไม่มีความอบอุ่นอะไร

“ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณเป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง อีกทั้งยังได้เปิดบริษัทของตัวเองแล้ว ที่ผ่านมาคุณShellyเป็นคนที่ฉันเซียวซู่เลื่อมใสศรัทธามาก คุณได้อยู่ข้างกายคุณชายเย่ฉันก็วางใจ แต่ว่า......เวลาห้าปีได้เกิดเรื่องขึ้นมากเกินไปแล้ว หากว่าสามารถทำได้ละก็......ฉันหวังว่าคุณShellyอย่าทำร้ายคุณชายเย่อีก”

หานมู่จื่อ: “……”

ทำร้ายเย่โม่เซิน?

เธอทำร้ายเย่โม่เซินตอนไหนแล้ว? ปีนั้นคนที่ถูกทำร้ายหรือว่าไม่ใช่เธองั้นเหรอ?

เป็นใครที่นำเธอปิดกั้นไว้อยู่ที่ด้านนอกของวิลล่าไห่เจียง เป็นใครที่บังคับด้วยกฎหมายไม่อนุญาตให้เธอเข้าสู้ประตูใหญ่ของบริษัทตระกูลเย่แม้แต่ก้าวเดียว?

ก็เป็นใคร......ที่ได้เอาเอกสารสัญญาการหย่าขาดมาทิ้งอยู่ตรงหน้าของเธอ ให้เธอไม่ได้ปรากฏออกมาอีกตลอดไป?

ตอนที่ความทรงจำพวกนี้ได้กะพริบผ่านออกมาจากในหัว ภายใต้สายตาของหานมู่จื่อเห็นได้ชัดแล้วว่ามีความโกรธหนึ่งเพิ่มขึ้นมาแล้ว แต่ว่าในไม่ช้าเธอก็นำอารมณ์ที่ไหลเชี่ยวมากพวกนี้กดกลับไปแล้ว รอจนถึงตอนที่ลูกตาดำได้ฟื้นคืนสภาพกลับมาสงบจิตใจ เธอถึงได้ยกหัวขึ้นมาช้าๆ จากนั้นมองตรงไปยังลูกตาดำของเซียวซู่

“นายพูดเล่นแล้ว คุณเย่โม่เซินเป็นเพียงลูกค้าของฉัน มาพูดว่าทำร้ายทำไม”

เซียวซู่ได้ชะงักงัน

“เธอ......”

หานมู่จื่อได้ยิ้มเล็กน้อย: “เรื่องของครั้งนี้ขอบคุณ ฉันติดค้างน้ำใจของนายครั้งหนึ่ง ครั้งหน้าหากมีเวลาว่างจะเชิญนายมากินข้าว หรือว่าหากมีเรื่องที่ต้องการการช่วยเหลือก็สามารถเรียกฉันได้ นี่คือชื่อของฉัน”

เมื่อพูดจบหานมู่จื่อก็ได้นำนามบัตรของตัวเองส่งเข้าไปแล้ว เซียวซู่ได้ชะงักงันไปกี่วินาทีถึงได้รับนามบัตรเข้ามา

“เรื่องที่นายกังวลใจ จะไม่เกิดขึ้น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้น”

“ฉันเข้าใจแล้ว วันนี้เป็นฉันที่ล่วงเกินแล้ว ฉันยังมีเรื่องอีก ไปก่อนแล้ว”

“ได้ ไม่ส่ง” หานมู่จื่อก็ได้พยักหน้าไปมาอย่างจืดจาง หลังจากนั้นสายตาก็ได้ส่งเซียวซู่จากไป

รอหลังจากที่เซียวซู่จากไป จางเสี่ยวเหยียนที่อยู่ในมุมถึงได้ไถลออกมา

“เรื่องอะไรกัน เห็นพวกเธอคุยกันอย่างไม่มีความสุข เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วไหม?”

ได้ยินถึงเสียงของจางเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อถึงได้มีสติกลับมา จากนั้นก็ส่ายหัว: “ไม่มีอะไร กลับไปเถอะ”

จางเสี่ยวเหยียนมองภาพด้านหลังของหานมู่จื่อไว้ มักรู้สึกว่ามีความผิดปกติอยู่บ้าง

ทั้งสองคนนี้ได้พูดอะไรแล้วล่ะ? ทำไมรู้สึกแปลกๆ