เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 430

บทที่ 429 ไม่ใช่ให้ฉันมาเชิญด้วยตัวเอง

จางเสี่ยวเหยียนรู้จักกับหานมู่จื่อมาหลายปีเช่นนี้ จะไม่เข้าใจหานมู่จื่อได้ยังไงกัน

หล่อนจะไม่ทำเรื่องที่ไม่มีความมั่นใจ ดังนั้นให้เธอกับเสี่ยวหมี่โต้วออกมา ก็คือมีเรื่องจริงๆต้องการที่จะสั่งให้พวกเขาออกไปแล้ว

และคนที่ยิ่งใหญ่คนนั้นตรงชั้นล่าง จางเสี่ยวเหยียนก็ได้ติดตามเธอมานานเช่นนี้ เมื่อได้คิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็น่าจะคาดเดาได้ว่าคือใคร

“คุณป้าจางเสี่ยวเหยียน พวกเราไม่กินอาหารมื้อใหญ่แล้วเหรอ?” เสี่ยวหมี่โต้วหมุนลูกตาดำกลมๆ ถามออกมาแล้วประโยคหนึ่ง

“กินวันอื่น วันนี้แม่ของนายมีงานต้องเจรจากะทันหัน ดังนั้นพวกเราต้องจากไปก่อน”

ดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วได้สว่างกะพริบ ดูเหมือนว่ามีแสงอะไรโอนผ่านไปยังไงยังงั้น แต่สุดท้ายแล้วเขายังคงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง หลังจากนั้นก็ได้ปล่อยให้จางเสี่ยวเหยียนนำหมวกใส่ไว้บนหัวของเขา หลังจากนั้นก็ได้จูงมือของเขาขึ้นจากไปด้วยกัน

สายตาทั้งหมดของเย่โม่เซินยังคงได้ตกอยู่ที่บนตัวของพวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

รอถึงตอนที่จางเสี่ยวเหยียนกับเด็กคนนั้นยืนขึ้นมา เย่โม่เซินถึงตระหนักได้ถึงตรงหน้าของหานมู่จื่อคาดไม่ถึงว่าจะมีเด็กเพิ่มมาคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าเขาก็ไม่ได้คิดมาก เพียงแค่คิดว่า......เด็กคนนั้นอาจจะเป็นลูกของเพื่อนร่วมงานของเธอ

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกัน เมื่อตอนนี้เด็กคนนั้นถูกจางเสี่ยวเหยียนพาจากไป คาดไม่ถึงว่าสายตาที่ลึกลับของเย่โม่เซินจะมองตามเข้าไป ตอนนี้ได้เดินไปถึงประตูของร้านอาหาร เด็กผู้ชายที่ได้สวมหมวกไว้คนนั้นได้เงยหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน และได้ปรากฏด้านข้างหน้าออกมาครั้งหน้าแล้ว

เป็นสายตาเดียวทำให้สีหน้าของเย่โม่เซินได้เปลี่ยนทันที

เด็กคนนั้น......

เวลานี้ คนกี่คนที่อยู่ชั้นล่างก็ได้ผลักประตูเข้ามาแล้ว

เสียงที่ดังออกมาทำให้ความคิดของเย่โม่เซินหยุดลง เขาได้สติกลับมา ลูกตาดำทั้งหมดที่เยือกเย็นได้มองคนกี่คนนั้นไว้ ดูเหมือนว่ากำลังสอบถาม

สีหน้าของคนกี่คนได้เปลี่ยนไปเล็กน้อยกี่ส่วน หลังจากนั้นก็ได้เดินขึ้นมาด้านหน้ากี่ก้าว

“คุณ คุณชายเย่......”

พวกเขากี่คนได้กันหน้ามองไปยังด้านล่างทีหนึ่ง ก็ได้พบว่าสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นได้จากไปแล้ว จากนั้นก็ได้รีบพูดอธิบายด้วยความตกใจ: “ไม่ใช่พวกเราบีบให้ไป พวกเราเพียงแค่เชิญเธอขึ้นมานั่งๆเท่านั้น ไม่ได้พูดเรื่องอื่น”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เซินก็ได้ยกคิ้วขึ้นแล้ว “พวกคุณพูดแล้วว่าเป็นฉัน?”

“แน่นอนว่าไม่มี” คนกี่คนได้โบกมือพร้อมพูด: “พวกเราเพียงแค่พูดกับเธอว่าด้านบนมีคนที่ยิ่งใหญ่”

คนกี่คนได้เอาคำพูดที่เป็นความจริงนี้รายงาน รวมทั้งคำพูดประโยคนั้นที่หานมู่จื่อได้พูดอยู่ที่ชั้นล่างว่าให้เขาไปเชิญด้วยตัวเอง

ตอนที่คนกี่คนนี้ได้พูดคำพูดพวกนี้กับเย่โม่เซิน อีกด้านหนึ่งก็ยังคงติดตามสังเกตการณ์แสดงออกของเย่โม่เซินอย่างละเอียด ในใจได้นับคำนวณไว้ ตัดสินใจว่าหากว่าบนใบหน้าของเย่โม่เซินได้มีสีหน้าที่ไม่พอใจลอยขึ้น พวกเขาก็ต้องให้หานมู่จื่อเห็นถึงความร้ายกาจดูสักหน่อย

แต่บนใบหน้าของเย่โม่เซินไม่ได้มีการแสดงออกอะไร และได้มีท่าทางที่เยือกเย็นที่ได้รักษาไว้แต่ต้นมาตลอด

พวกเราก็คิดไม่ออกว่าในใจของเย่โม่เซินคือได้คิดยังไงกันแน่ไปชั่วขณะ

หนึ่งในนั้นก็มีคนหนึ่งที่คิดจะหยั่งเชิงดูสักหน่อย ด้วยเหตุนี้จึงได้พูดออกมาด้วยความโกรธ: “ผู้หญิงคนนี้ก็เกินไปแล้วจริงๆ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร คาดไม่ถึงว่าจะให้คุณชายเย่ลงไปเชิญด้วยตัวเอง คุณชายเย่ คุณอย่าใจร้อน ตอนนี้ฉันก็จะให้คนของฉันไปเอาเธอพาขึ้นมา”

เมื่อพูดจบ คนนั้นก็ต้องการโบกมือให้คนของตัวเองออกไป

เส้นสายตาที่เหมือนกับคันธนูของเย่โม่เซินได้กวาดเข้ามา: “ใครให้นายตัดสินใจด้วยตัวเอง?”

“......คุณชายเย่?”

วินาทีถัดไป เย่โม่เซินก็ได้หมุนหัวมองทะลุตกไปยังหน้าต่างเพื่อมองหานมู่จื่อที่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นไว้ ริมฝีปากบางๆก็ได้ยกขึ้นเล็กน้อยแล้ว ให้เขาลงไปเชิญด้วยตัวเองงั้นเหรอ?

ดูแล้ว......ผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะเดาได้ว่าเขาเป็นใครมาตั้งนานแล้ว

*

หานมู่จื่อได้นั่งอยู่ตรงที่เดิมแล้วครู่หนึ่ง เธอได้มองเวลาที่เดินผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาทีไว้ จากนั้นก็ได้คำนวณไว้ว่าจางเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วก็น่าจะนั่งอยู่บนรถจากไปแล้ว ก็ได้ถือโอกาสลุกขึ้นมาเตรียมตัวที่จะจากไป

ตอนที่ลุกขึ้น หานมู่จื่อก็รู้สึกตรงหน้าได้วิงเวียนหน้ามืด เกือบจะปักล้มไปทางด้านหน้า โชคดีที่เธอยื่นมือประคองเก้าอี้ไว้แล้ว ถึงไม่ได้ล้มลงไป

หานมู่จื่อได้แกว่งหัวไปมา นานมากแล้วที่ไม่ได้เป็นเหมือนวันนี้แบบนี้ อาจจะเป็นเวลาชั่วคราวที่รับไม่ไหว

เธอจะต้องรีบไปจากที่นี่ หลังจากนั้นก็ไปหาที่กินของสักหน่อย