บทที่ 430 ฉันเป็นสามีของเธอ
หานมู่จื่อได้มึนหัววิงเวียน ทำได้เพียงยื่นมือไปยึดคอของเขาไว้ได้ทัน เกรงกลัวว่าตัวเองจะตกลงไป ความเจ็บปวดของกระเพาะที่ส่งเข้ามาทำให้สีเลือดบนใบหน้าเธอก็ได้สูญเสียไปอีกแล้วกี่ส่วน เธอได้กัดริมฝีปากล่างเอาไว้และได้มองเย่โม่เซินที่อยู่ในระยะที่ใกล้มากเอาไว้
“นายทำอะไร?”
แววตาที่เยือกเย็นของเย่โม่เซินได้มองเธอทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้หมุนตัวอุ้มเธอไว้โดยตรง
เพราะว่าเดิน ดังนั้นหน้าอกของเขาก็ได้มีการสั่นไหวส่งเข้ามา หานมู่จื่อคิดต้องการที่จะผลักเขาออก กลับได้ค้นพบว่าตัวเองไม่มีแรงแล้ว ความเจ็บปวดตรงหน้าท้องที่ได้ส่งมาเป็นพักๆ ทำให้เธอแทบจะต้องสลบเข้าไปแล้ว
“เจ็บจนกลายเป็นแบบนี้ โอ้อวดฝีมือลอยๆอะไร?” น้ำเสียงของเย่โม่เซินเมื่อฟังขึ้นมาแล้วก็อึมครึมมาก ก็แม้สีหน้าก็อึมครึมมาก แววตาที่มองหานมู่จื่อก็เต็มไปด้วยความโกรธแล้ว
หานมู่จื่อได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง
อารมณ์โกรธโมโหของเขาที่ร้ายแรงนี้มาจากที่ไหน?
เธอก็ได้ล่วงเกินเขาแล้วตั้งแต่ตอนไหน?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ได้ปิดตาลง และได้ส่งเสียงพูดออกมาอย่างไม่มีแรง: “ฉันเจ็บก็คือเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเย่ คุณวางฉันลงมาเถอะ”
เย่โม่เซินได้ส่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมา: “ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน? ถ้าเช่นนั้นจะต้องทำยังไงเธอถึงจะรู้สึกว่ามีความเกี่ยวข้องกับฉัน?”
หานมู่จื่อ: “……”
คนคนนี้คิดที่จะทำอะไรกันแน่?
จะต้องพัวพันยุ่งเหยิงไม่ชัดเจนเช่นนี้กับตัวเอง เขาถึงจะมีความสุขงั้นเหรอ?
เธอต้องการที่จะสูดลมหายใจลึกๆฟอดหนึ่งเพื่อผ่อนคลายความเจ็บของกระเพาะให้กับตัวเอง แต่ว่าความเจ็บปวดของกระเพาะก็ไม่ได้ผ่อนคลายเลย แต่ทว่ากลับยิ่งแย่แล้ว หานมู่จื่อไม่อยากที่จะพูดด้วยกันกับเขาอีก เพียงแต่เอามือของอ้อมกอดที่อยู่บนคอเขาเก็บกลับมาแล้ว หลังจากนั้นก็ได้เงียบไม่พูดอะไรและผลักหน้าอกของเขาโดยต้องการที่จะลงมาจากการอุ้มอยู่ในอ้อมอกของเขา
เย่โม่เซินเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็ได้พูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี: “ก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว ยังคิดที่จะต่อสู้?”
หานมู่จื่อ: “ปล่อยฉัน”
น้ำเสียงของเธอแม้ว่าจะอ่อนแอ แต่กลับมีความแน่วแน่กับความใจเย็นทะลุออกมา
“เหอะ” เย่โม่เซินได้หัวเราะเย็นชาออกมาเสียงหนึ่ง ก็ไม่ได้เชื่อปล่อยเธอ แต่ทว่าได้พาเธอเดินไปถึงหน้ารถของตัวเองแล้ว หลังจากนั้นก็ได้เปิดประตูรถออกนำเธอวางเข้าสู่เบาะที่นั่งข้างขับรถแล้ว หลังจากนั้นก็ได้โค้งเอวคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ
ฉวยโอกาสช่องว่างตอนที่เขาหมุนรอบไปยังที่นั่งคนขับ หานมู่จื่อได้ยกมือคิดต้องการที่จะปลดเข็มขัดนิรภัยและลงรถ แต่กลับพบว่าตัวเองเจ็บจนแม้แต่มือก็ยกไม่ขึ้นมาแล้ว
เมื่อก่อนเธอก็เคยเจ็บกระเพาะแล้ว ก็เคยมีโรคกระเพาะ
เพียงแต่ว่าภายหลังเธอได้รักษามาเป็นช่วงเวลาหนึ่งจนหายดีแล้ว
คิดไม่ถึง......ครั้งนี้ก็ได้กำเริบอีกแล้ว อีกทั้งกำเริบได้รุนแรงกว่าในอดีตแต่ละครั้ง
จิตใต้สำนึกตรงหน้าก็ได้เปลี่ยนไปจนคลุมเครือมาก
เย่โม่เซินได้หมุนพวงมาลัยรถยนต์ ด้านหนึ่งไปมองเธอไว้ เห็นเธอที่มีสีหน้าขาวซีดหน้าผากได้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเย็นๆ ก็ยิ่งรีบเร่งเหยียบไปที่คันเร่งแล้ว
รอถึงตอนที่ไปถึงโรงพยาบาล เย่โม่เซินก็ได้ยื่นมือไปคลายเข็มขัดนิรภัยแทนเธอ จากนั้นด้านหนึ่งก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เข้าไปหาหมอ อีกเดี๋ยวหากว่ายังต่อสู้อีก ฉันจะ......”
พูดได้ครึ่งหนึ่ง เย่โม่เซินก็ได้พบว่าคนตรงหน้าได้สลบไปแล้ว สีหน้าจองเขาก็ได้เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นและได้รีบลงรถนำเธออุ้มขึ้นมาพุ่งเข้าไปในโรงพยาบาล
หลังจากนั้นสิบห้านาที ในที่สุดเย่โม่เซินก็นำหานมู่จื่อมอบให้กับคนจัดการแล้ว จากนั้นลูกตาดำก็ได้ชายตาขึ้นมองเย่โม่เซินทีหนึ่ง
“คุณคือแฟนหนุ่มของเธอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เย่โม่เซินก็ได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ส่ายหัว: “ไม่ใช่”
ทันทีหลังจากนั้นก็ได้พูดเสริมมาประโยคหนึ่งอย่างรวดเร็วมาก: “ฉันเป็นสามีของเธอ”
ตอนที่เย่โม่เซินได้พูดประโยคนี้ สายตาทั้งหมดก็ได้ติดไปอยู่ที่บนใบหน้าของหานมู่จื่ออย่างแน่นหนามาโดยตลอด
หานมู่จื่อที่มีริมฝีปากที่ขาวซีดได้นอนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเล็กๆทั้งใบหน้าก็ไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่น้อย ดวงใจของเขาก็ได้เหมือนกับมดที่อยู่บนหม้อร้อนๆ ใจร้อนจนไม่รู้ว่าควรทำยังไงถึงจะดี
“ในเมื่อเป็นสามี ถ้าเช่นนั้นก็ควรดูแลภรรยาของตัวเองให้ดีถึงจะถูก โรคกระเพาะของเธอมีความรุนแรงมาก คุณไม่รู้เหรอ?”
เย่โม่เซินได้ชะงักงัน “โรคกระเพาะ?”
“คุณคือเป็นสามีของคนอื่นยังไงกันแน่ โรคกระเพาะของภรรยาของคุณรุนแรงจนเป็นแบบนี้ ตอนนี้ถึงเพิ่งมาโรงพยาบาล อาหารของเธอไม่มีกฎเกณฑ์อย่างมากเลยใช่ไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่