เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 432

บทที่ 431 ทำไมยังโผล่มาอีก

ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน?

เย่โม่เซินขมวดคิ้วแล้วมองผู้หญิงที่สลบไสลคนนั้น ไม่แปลกใจที่เธอปวดท้องแบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจร่างกายของตัวเองอย่างจริงจัง

หลังจากเสี่ยวเหยียนพูดจบ ถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองปากโป้งอะไรออกไป จึงรีบหุบปาก

หลังจากนั้นถาม: “คุณเย่ คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้พวกคุณอยู่โรงพยาบาลไหน? ฉันจะได้ไปเยี่ยม”

“ไม่สะดวก”

เย่โม่เซินพูดเสร็จก็วางสายไป

เสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงตู๊ดตู๊ดดังมาจากในโทรศัพท์มือถือ: “……”

เชี้ย!

เย่โม่เซินคนเลว!

ถือว่าตัวเองเป็นลูกค้าแล้วจะทำตามอำเภอใจแบบนี้ได้เหรอ? สารเลว! ไม่แปลกใจเลยที่มู่จื่อไม่สนใจเขา!

คนๆ นี้พาลแล้วก็ไม่มีเหตุผลเกินไปแล้ว

แต่ว่า…เสี่ยวเหยียนเม้มปากตัวเอง แล้วทำท่าทางขบคิด ถึงแม้จะบอกว่าเกลียดเย่โม่เซินมาก แต่ตอนที่เขาคุยกับเธอเมื่อครู่เห็นได้ชัดว่ามู่จื่อได้สลบไปแล้วและฟังดูเหมือนเขาจะไม่สบอารมณ์อย่างมาก

เขาคงจะเป็นห่วงมู่จื่อมากใช่ไหม? เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ได้อยู่โรงพยาบาล อย่างนั้นตอนนี้คาดว่าคงจะอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว?

ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ยังไม่วางใจ แล้วส่งข้อความไป

[คุณเย่ ขอถามหน่อยตอนนี้มู่จื่ออยู่โรงพยาบาลใช่หรือเปล่า?]

ขอเพียงแค่เธอรู้เท่านี้ก็พอแล้ว

ติ๊ง——

เย่โม่เซินส่งข้อความกลับมาอย่างรวดเร็ว แค่หนึ่งคำ: ใช่

ถึงแม้ว่าจะเย็นชามาก แต่เสี่ยวเหยียนก็วางใจลงมากหลังจากที่ได้เห็นข้อความนี้ เธอจึงได้เรียบเรียงข้อความอีกแล้วส่งไป

{อย่างนั้นวันนี้คงต้องรบกวนคุณเย่ดูแลมู่จื่อแล้ว ขอแค่เธอไม่เป็นอะไร ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยรีบโทรศัพท์หาฉัน}

เดิมทีเย่โม่เซินไม่คิดจะสนใจเสี่ยวเหยียน แต่พอนึกถึงคำพูดที่คุณหมอเพิ่งจะพูดแล้ว ดังนั้นเขาจึงถ่ายทอดคำพูดของคุณหมอให้เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนเข้าใจทันทีแล้วบอกว่าตนเองจะรีบไปเตรียมตัว

เย่โม่เซินยังถือโอกาสบอกชื่อโรงพยาบาลกับเธอ

ในตอนที่เสี่ยวเหยียนมาถึงโรงพยาบาลก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

ภายในโรงพยาบาลเงียบมาก มีเพียงเสียงเบา ๆ จากเครื่องมือเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนเคาะประตูห้องคนไข้ หลังจากนั้นผลักเข้าไป

สิ่งอำนวยความสะดวกในห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวเก็บเสียงมาก ภายในห้องพักผู้ป่วยมีเพียงเย่โม่เซินกับหานมู่จื่อแค่สองคน

เสี่วเหยียนเดินเข้ามาเงียบๆ พร้อมกับกระติกน้ำร้อน แล้วก็เจอกับสายตาที่เย็นชาของเย่โม่เซินทันที

ทันใดนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกเย็นหลังเล็กน้อย

สายตาของผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ !

เธอนำกระติกน้ำร้อนวางไว้บนโต๊ะหลังจากนั้นพูดเสียงเบา: “ยังไม่ตื่นเหรอ?”

“อืม” เย่โม่เซินส่งเสียงในลำคอคำหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรอีก เขานั่งอยู่ตรงขอบเตียงและมองมู่จื่อที่ยังสลบอยู่ตลอด เสี่ยวเหยียนครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นสูดหายใจแล้วเดินไปแอบดูหานมู่จื่อแวบหนึ่ง

ในตอนนี้สีหน้าของเธอซีดขาวมาก มองแวบเดียวก็รู้ว่าอาการไม่ดีมาก

“เธอเป็นอะไรไป? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”