เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 44

บทที่ 43 คนแทรกกลางไม่ใช่คน

“ฉันแค่มีเรื่องที่ต้องไปจัดการนิดหน่อยเลยต้องออกไปก็เท่านั้น”ถึงจังหวะสำคัญเสิ่นเฉียวถึงบอกตัวเองว่าห้ามพูดออกไป！นั่นเป็นคำสั่งของนายท่านเย่ ถ้าเธอพูดออกไปก็เท่ากับว่าขายนายท่านเย่นี่จะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองหลานปู่แย่ลงไปกว่าเดิม

คิดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็ปิดปากเงียบ ปฏิเสธไป

“หึ”เย่โม่เซินหรี่ตาลงอย่างอันตรายและจ้องไปที่เธอ：“ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย พูด！”

น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกและไร้ซึ่งอารมณ์ใด พร้อมทั้งความยำเกรงที่มหาศาล เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแน่น：“แค่ไปซื้อของนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ อีกอย่าง เงินเดือนก็ถูกหักไปหนึ่งเดือนแล้ว และฉันก็ไม่ได้คัดค้านอะไรคุณชายเย่คงรู้แล้วนะคะว่าฉันไปทำอะไรมา？”

เย่โม่เซินนิ่งไป สายตายาวแคบจ้องไปที่เธออย่างอันตราย：“พูดใหม่อีกทีซิ”

เสิ่นเฉียวกำมือถือไว้แน่นแล้วถอยไปอีกทาง ถอยไปพูดไปว่า：“ฉันไม่พูด！”

เย่โม่เซินคิ้วขมวดขึ้นเป็นปม：“จะไปไหน？”

“ไปให้ไกลจากคุณ！”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังวิ่งออกไปข้างนอก

เธอวิ่งออกจากห้องไปอย่างไว เตรียมจะไปหาสาวใช้คนที่เจอกันเมื่อก่อนหน้านี้ เดินไปหันหลังไปมองไป พอเห็นว่าเย่โม่เซินไม่ได้ตามมา เสิ่นเฉียวจึงถอนหายใจออกมา จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นหานเส่โยวส่งข้อมูลมา

หานเส่โยว：ออกมาแล้วนะจ๊ะ รอข่าวดีจากฉันได้เลย

ดูเหมือนว่าเส่โยวน่าจะไปตามเอากระดุมมาได้ เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเธอไม่ต้องกังวลขนาดนั้นแล้ว

เธอยืนนิ่งมองออกไปข้างนอกอยู่สักพัก รอคอยสายโทรศัพท์จากหานเส่โยว

รออยู่นานสองนาน หานเส่โยวจึงโทรหาเธอ“เรียบร้อยแล้ว เธอสบายใจได้แล้วนะ”

เสิ่นเฉียวตื่นเต้นเล็กน้อย ถามอย่างแผ่วเบาว่า：“ได้ของมาแล้วใช่มั้ย？”

“ได้มาแล้ว อยู่ในมือฉันแล้วตอนนี้ ต้องถ่ายรูปให้เธอดูด้วยมั้ย？”

“ไม่ต้องหรอก แค่เธอเอามาได้ก็พอแล้ว แต่ว่า......พวกเธอทำได้ยังไงกัน？ถูกจับได้หรือเปล่า？”

“วางใจเถอะน่า ฉันจัดการให้แล้วเธอยังไม่สบายใจอีก？เฉียวเฉียว เธอไปพักผ่อนได้อย่างสบายใจได้เลย จริงสิ พอถึงเวลาถ้ามีคนอื่นถามเธอ เธอควรรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง？ก็เอาแบบนี้ไปก่อน ฉันมีธุระอื่นอีกวางสายก่อนนะจุ๊บๆ！”

พูดจบ เสียงวางสายโทรศัพท์ของหานเส่โยวก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวยืนอึ้งอยู่กับที่เล็กน้อย เส่โยวทำเรื่องต่างๆอย่างรอบคอบเสมอ เธอคิดว่าเรื่องนี้ก็น่าจะจบไปแบบนี้？

ในขณะที่กำลังพินิจพิจารณาอยู่นั้น สาวใช้คนที่ทำความสะอาดห้องคนนั้นก็วิ่งหายใจหอบมาหา

“คุณนายน้อยสอง”

พอเห็นเธอ เสิ่นเฉียวก็เก็บโทรศัพท์ และทำหน้านิ่ง

“มีอะไร？”

สีหน้าของสาวใช้ตื่นตระหนกมาก กัดริมฝีปากแน่น：“คุณนายน้อยสอง ดิฉัน......ขอโทษด้วยค่ะ！เสี่ยวหยู่เธอเพิ่งมาบอกฉันว่า หล่อนไม่ระมัดระวังทำกระดุมเม็ดนั้นหล่นหายไปแล้วค่ะ”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วขึ้นมา：“หมายความว่ายังไง？กระดุมหายไปแล้วเหรอ？”

“ระหว่างทางตอนที่เธอซื้อของเสร็จกลับมา ไม่ทันระวังขับรถไปชนกับคนอื่นเข้าค่ะ กระดุมก็เลยหล่นหาย แต่พอกลับมาหา ก็หากระดุมเม็ดนั้นไม่เจอแล้วค่ะ......”

รถชน......

เสิ่นเฉียวหนังตากระตุกรัวๆ ทันใดนั้นก็เดินหน้าขึ้นไป：“รถชนเหรอ？ได้รับบาดเจ็บตรงไหนมั้ย？”

สาวใช้ตกใจกลัว พูดติดๆขัดๆ：“ไม่ ไม่มีค่ะ แค่ของหล่นหายไปเท่านั้น ไม่ได้รับบาดเจ็บค่ะ”

ได้ฟังแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ถอนหายใจออกมา

หานเส่โยวนี่ชอบทำให้เธอตกอกตกใจจริงๆ แม้แต่รถชนเรื่องแบบนี้ก็ทำกันได้ โหดร้ายป่าเถื่อนกันจริงๆ！

“คุณนายน้อยสอง เสี่ยวหยู่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ว่ากระดุมของคุณหล่นหายไปแล้ว จะทำยังไงดีคะ......”สาวใช้ยังจำคนที่หนีไปก่อนหน้านี้ได้ ได้ยินว่าเป็นเพราะเธอทำนมหกใส่ตัวคุณนายน้อยสองเลยถูกไล่ออก ก่อนที่เธอจะไปยังพูดว่าร้ายเสิ่นเฉียวไว้มากมาย แค่ทุกคนเดาดูก็พอจะรู้แล้ว

ดังนั้นตอนนี้ในสายตาของสาวใช้คุณนายน้อยสองคนนี้ที่แต่งเข้ามาใหม่นั้น มีการใช้กำลังมากพอแล้ว

“ช่างมัน”เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นานแสนนาน ก่อนจะพูดใหม่ด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยนออกมา：“แค่กระดุมเม็ดเดียวเท่านั้น ในเมื่อหาไม่เจอ งั้นฉันก็จะทำเป็นว่าไม่เคยเจอมันมาก่อนก็แล้วกัน”

“แต่ว่า......กระดุมเม็ดนั้นสำคัญกับคุณมากไม่ใช่เหรอคะ？”

“ที่จริงมันก็สำคัญมากนั่นล่ะ แต่ความปลอดภัยของพวกเธอก็สำคัญเหมือนกัน เพื่อจะหากระดุมเม็ดนี้ฉันไม่อาจทำให้พวกเธอลำบากหรอกนะ？ หาไม่เจอก็ไม่เป็นไร แค่หลังจากนี้พวกเธอไม่พูดถึงเรื่องกระดุมเม็ดนี้ก็พอ ไม่อย่างนั้น......ฉันก็จะกลับมาคิดถึงมันอีก”

สาวใช้รับทราบและพยักหน้าต่อเนื่อง “คุณนายน้อยสองวางใจได้เลยค่ะ ฉันจะไม่พูดถึงมันอีกแล้วฉันจะบอกกับเสี่ยวหยู่ไว้ด้วยคุณนายน้อยสองแค่คุณไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเราแค่นี้ก็ดีมากแล้วค่ะ ขอบคุณจริงๆ！”