เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 45

บทที่ 44 เป็นไปได้มั้ยว่าพวกคุณมีชู้

“เธอน่าจะไปทางตระกูลลู่ค่ะ”

สายตาที่มืดมนของเย่โม่เซินดูเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ผ่านไปสักพักปากอันเรียวยาวบางของเขาโค้งตามองศาแบบเยาะเย้ย

“รนหาที่ตายจริง ๆ”

“คุณชายเย่ลู่สุนฉางคนนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย พวกเราต้อง......”

“ไม่จำเป็น”เย่โม่เซินพูดตัดบท ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เธออยากจะส่งให้ถึงมือ ก็มารอดูกันว่าหัวเธอจะแข็งขนาดไหน”

“แต่ว่า！”เซียวซู่ตอบกลับค่อนข้างร้อนรน：“ตายชายที่ตัณหาจัดแซ่ลู่นั้น ถ้าเกิดว่า......”

เย่โม่เซินหรี่ตามองอย่างอันตราย：“งั้นเธอก็ต้องโทษตัวเองแล้วล่ะ！”

เซียวซู่：“......”

**

บริษัทตระกูลลู่

“สุนฉาง เมื่อคืนคุณบอกว่าจะมาฉัน แต่ฉันรออยู่ที่บ้านตั้งนานคุณก็ไม่มา คุณไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย？”หญิงสาวในชุดที่ร้อนแรงพยายามถูไปบนตัวของลู่สุนฉางอย่างหนัก มือทั้งสองข้างโอบคอของเขาไว้และยั่วยวนต่างๆนาๆ

ลู่สุนฉางหัวเราะเสียงต่ำแล้วเข้าไปใกล้ซอกคอของอีกฝ่าย：“ที่รัก เมื่อคืนผมไปงานเลี้ยงมา ยุ่งมากเลย คืนนี้ผมจะไปหานะ”

“จริงนะคะ？ห้ามหลอกฉันอีกนะ”หญิงสาวทำปากจู๋อย่างไม่เต็มใจ และขอจูบ

ลู่สุนฉางสายตามืดมน มือของเขาโอบเอวของหญิงสาวไว้แน่น ก้มหัวลง

“ประธานลู่”เสียงที่นุ่มนวลของหญิงสาวดังขึ้นมาทันใด

ท่าทางของลู่สุนฉางหยุดลง และหญิงสาวในอ้อมกอดก็ถูกขัด เงยหน้าขึ้นมามองไปตามที่มาของเสียงอย่างไม่พอใจ

เสิ่นเฉียวถือกระเป๋าไว้ในมือแน่น เธอยืนมองพวกเขาอยู่กับที่อย่างเขินอาย

ขัดขวางความสุขของคนอื่น เป็นเรื่องที่ไร้คุณธรรมอย่างยิ่ง

แต่บทเรียนครั้งที่แล้วในสวนดอกไม้บอกเสิ่นเฉียวไว้ว่า ถ้าหากเธอห้ามลู่สุนฉางเอาไว้ช้ากว่านี้ อาจเป็นไปได้ว่าพวกเขาคงจะระเริงบทรักสิบแปดบวกต่อหน้าต่อตาเธอไปแล้ว เธอไม่สามารถทนดูได้ แต่เธอไม่อาจมีเวลามารออยู่เฉยๆที่นี่ได้

ลู่สุนฉางจับจ้องไปที่เธอ หรี่สายตาเล็กน้อย “อ้าว？เธอเองเหรอ”

“ที่รัก รู้จักเธอด้วยเหรอคะ？”หญิงสาวมองเสิ่นเฉียว สายตานั้นเผยเจตนาร้ายอย่างทันที และจ้องมองไปที่เธออย่างระแวดระวัง

หญิงสาวเชื่อฟังคำสั่งของลู่สุนฉาง เป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายมากจริง ๆ

เพราะเขาเจ้าชู้สำส่อนมากเกินไปจริง ๆ

“รู้......จักมั้ยเหรอ？” ลู่สุนฉางหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วมองเสิ่นเฉียว：“สาวน้อย พวกเรารู้จักกันมั้ย？”

เสิ่นเฉียวคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่าการมาถึงของเธอคงไม่ราบรื่นเป็นแน่ เธอจึงเตรียมตัวเตรียมใจมาเรียบร้อยแล้ว ได้ยินลู่สุนฉางเอ่ยถามมาแบบนี้ เธอก็ยื่นนามบัตรที่อยู่ในกระเป๋าให้ลู่สุนฉาง：“ฉันคือผู้ช่วยของประธานเย่โม่เซินบริษัทตระกูลเย่ เสิ่นเฉียวค่ะ”

หญิงสาวไม่พอใจ：“ในเมื่อเป็นคนของบริษัทตระกูลเย่ แล้วเธอมาทำอะไรที่ตระกูลลู่？”

เสิ่นเฉียวยิ้มออกมาเล็กน้อย：“มาหาประธานลู่ย่อมเป็นเรื่องของสัญญาค่ะ”

น้ำเสียงของเธอถ่อมตัว สีหน้าแววตาไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามากนัก สายตาเธอจดจ้องไปที่ลู่สุนฉาง

ลู่สุนฉางมองเธออยู่นานสองนาน ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา：“คุยเรื่องสัญญา เธอเหมาะสมเหรอ？อยากให้ฉันเซ็นสัญญาด้วย เว้นแต่ว่าคุณชายเย่ของพวกเธอจะมาขอด้วยตัวเอง”

“คุณชายเย่ขาของเขามีปัญหา ประธานลู่ได้โปรดเข้าใจด้วยค่ะ”

เสิ่นเฉียวยังคงตอบหน้าตาย

ลู่สุนฉางจ้องไปที่เธอสักพัก แล้วพูดกับหญิงสาวในอ้อมแขนขึ้นมาทันใดว่า：“เธอกลับไปก่อน”

หญิงสาวอารมณ์เสีย ไม่ยอมไป：“สุนฉาง อย่าทำแบบนี้สิคะ คุณต้องไปส่งฉันกลับบ้านสิ”

“อย่าดื้อ”สีหน้าของลู่สุนฉางเคร่งขรึมขึ้นมา บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปในทันใด

หญิงสาวมือไม้สั่น มองไปที่เขาอย่างมึนงง ลู่สุนฉางลูบไปที่หัวของเธอ：“ฉันชอบผู้หญิงที่เชื่อฟังที่สุดเลยนะ หื้ม？”