เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 46

บทที่ 45 เย่โม่เซินมาแล้ว

“คุณ！”เสิ่นเฉียวหน้าซีดไปเล็กน้อย มองไปที่เขาอย่างไม่สบอารมณ์

ลู่สุนฉางยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม：“ฉันพูดอะไรผิด？ไม่ได้กิ๊กกัน？แม้ว่าเย่โม่เซินจะพิการ พวกคุณก็ไม่อาจกิ๊กกันได้”

ได้ยินคนพูดถึงเย่โม่เซินว่าเป็นคนพิการ เสิ่นเฉียวก็หัวลุกเป็นไฟ เธอกำช้อนกาแฟในมือแน่น：“ประธานลู่ นี่ไม่ได้เป็นการพูดจาดูถูกเหยียดหยามกันอยู่ใช่มั้ยคะ？”

“ว่าไงนะ？”ลู่สุนฉางแบมือออกอย่างไร้ค่า แล้วเอนตัวลงไปข้างหลัง หัวเราะออกมา：“นี่เป็นเรื่องที่ใครๆเขาก็รู้กันไม่ใช่เหรอ？เย่โม่เซินถ้าไม่ใช่ว่านกเขาไม่ขัน นายท่านของตระกูลเขาจะเร่งรีบหาผู้หญิงให้เขาทำไมกันล่ะ？หามาก็ไม่มีประโยชน์ เขาทำไม่ได้อยู่แล้ว คนพิการคนหนึ่ง จะแต่งเมียไปทำไม？นี่เหมือนเป็นการทำลายชีวิตคนอื่นเลยไม่ใช่เหรอ？แต่เธอเป็นตัวแทนป่าวประกาศได้นะ ถ้าเขานักเขาไม่ขันจริงๆ ฉันไม่ถือนะถ้าจะให้ทำแทนเขาน่ะ......”

พูดไม่ทันขาดคำ กาแฟที่ร้อนมากๆก็สาดเข้าใส่หน้าของลู่สุนฉางโดยไม่มีแม้แต่การเตือนล่วงหน้า

เสิ่นเฉียววางแก้วกาแฟในมืออย่างแรง กัดฟันแล้วจ้องไปที่เขา：“คนอย่างคุณที่เลือกเด็ดดอกไม้ไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน สำส่อนจนไม่รู้ว่าอารมณ์นั้นคือสิ่งใด แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรไปตัดสินคนอื่น？แถมยังดูถูกเหยียดหยามเขาอีก คุณมันก็แค่คนต่ำช้า！”

คนในร้านกาแฟตกตะลึงเมื่อเห็นภาพดังกล่าว ตกใจจนต้องหันมามองทางนี้

กาแฟแก้วนั้นร้อนมาก หลังจากที่สาดไปบนหน้าของลู่สุนฉาง เขาอึ้งไปสักพักก่อนจะตอบกลับไปว่า：“เธอกล้าสาดใส่ฉัน？”

จากนั้นก็ลุกขึ้นง้างมือจะตบไปที่เสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวยืนอยู่กับที่ จ้องหน้าเขาอย่างไม่หวั่นเกรง

น่าเสียดายที่มือของเขายังไม่ทันได้ไปสัมผัสใบหน้ารูปไข่อันข่าวผองของเสิ่นเฉียว ก็ถูกหยุดเอาไว้ก่อนแล้ว！

เซียวซู่จับแขนของเขาไว้“จะมาตบตีคนของเราต้องขออนุญาตจากคุณชายเย่ก่อน！”

พูดจบ เธอก็ออกแรงในมือ ผลักลู่สุนฉางกระเด็นออกไป

ลู่สุนฉางถอยหลังแล้วไปชนกับโต๊ะข้างๆ ทำให้เขาสะดุดล้มลงไปกับพื้น

เสิ่นเฉียวตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าจนมองไปที่คนที่มาถึง เธอที่เผชิญหน้ากับลู่สุนฉางที่กำลังจะตบหน้าเธอด้วยสีหน้าแววตาที่นิ่งเฉยตอนนี้ใบหน้าเธอกลับแสดงอารมณ์ตกใจอย่างขวัญผวาออกมาให้เห็น

เธอกำชายเสื้อแน่น แล้วมองไปที่เย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างทำตัวไม่ถูก

เขามาได้ยังไง？

เห็นอยู่ว่าตอนที่เธอออกมาเขายังไม่ได้ออกมาจากออฟฟิศเลยนะ แต่นี่เขาหาเธอเจอได้อย่างแม่นยำขนาดนี้ได้ยังไง？

อย่าบอกนะว่าเขารู้มาโดยตลอด？

นึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เย่โม่เซินถามเธอ อยู่ ๆเสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่

ลู่สุนฉางตะเกียกตะกายขึ้นมาจากกองที่ยุ่งเหยิงนั้น คางของเขาถูกต่อยเข้าไปหนึ่งหมัด เลือดไหลออกมาจากมุมปาก หลังจากลุกขึ้น เขาปาดเลือดตรงมุมปากของตัวเอง จากนั้นก็หัวเราะเยาะออกมา แล้วเอาเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆยกขึ้นมาแล้วโยนไปทางเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่！”เซียวซู่ยืนอยู่ไม่ห่างจากลู่สุนฉาง แต่ก็ไม่คิดว่าลู่สุนฉางจะกล้าทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าได้ขนาดนี้

“อ้า”เสิ่นเฉียวตอบสนองทันที เธอไม่ไตร่ตรองใดๆพุ่งเข้าไปขวางตรงหน้าของเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินกำลังจะพูดว่าอีกฝ่ายหาเรื่องตาย นึกไม่ถึงเวียนหัวตามืด ทันใดนั้นก็เป็นยัยโง่เสิ่นเฉียววิ่งเข้ามาโอบกอดเขาไว้ ราวกับว่าอยากจะบังแทนเขา ตอนที่เธอโน้มตัวลงมา เส้นผมที่นุ่มสลวยของเธอก็กระทบไปโดนบนใบหน้าของเขา น้ำหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอบวกกับการใกล้ชิดของเธอและลมหายใจที่เข้ามาหาเขา

เย่โม่เซินถึงกับตะลึงไปทั้งตัว

“อยากตายหรือไง ทำอะไรน่ะ？หลบไปซะ！”เห็นลู่สุนฉางโยนเก้าอี้มาทางนี้ก็ตวาดใส่ทางนี้ สายตาของเย่โม่เซินนิ่งไป เขาจับแขนของหญิงสาวเอาไว้ แล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง จากนั้นมืออีกข้างก็หมุนล้อวีลแชร์อย่างว่องไง

ปัง！！！

เก้าอี้ที่โยนมาตกกระทบกับพื้นเปล่า เป็นจุดที่เย่โม่เซินเพิ่งหมุนล้อวีลแชร์หนีไป

น่าจะใช้แรงมหาศาล เพราะพื้นตรงที่เก้าอี้ตกใส่มีรอยออกมาให้เห็นบางส่วน

คนในร้านที่เห็นภาพนี้ ต่างตกใจจนแทบหัวใจวาย

แต่โชคดี ที่ช่วงกำลังหน้าสิวหน้าขวานนั้น เย่โม่เซินพาเสิ่นเฉียวหลบพ้นได้