เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 450

ตอนที่449 อนาคตสำคัญมาก

“พระเจ้า เยอะขนาดนี้เชียวเหรอ”

ดวงตาของหลินซิงหั่วเบิกโต มองดูทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“นี่ ทั้งหมดนี่คือ…ผลงานของเธองั้นเหรอ เยอะขนาดนี้เลยเป็นไปได้ยังไง?”

หานมู่จื่อยิ้มบาง พูดเสียงเบาว่า “ของสะสมของพี่ชายฉัน ส่วนใหญ่ก็วางตลาดไปหมดแล้ว มีบางอันก็ซื้อมาไว้ บางอันก็เจอไม่ได้บ่อยบนโลกจากนั้นก็ถูกนำมาเก็บไว้ที่นี่แล้ว”

“ว้าว นางฟ้าคะพี่ชายของเธอนี่ดีกับคุณเกินไปแล้ว” หลินซิงหั่ว ควบคุมใจตนเองไม่อยู่ ไม่คิดว่าผู้ชายคนที่ดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งนั้นกลับเอาใจใส่ขนาดนี้

ทำยังไงดี? เธอรู้สึกใจเต้นเข้าให้แล้ว ฮือฮือ

“ไปกัน” หานมู่จื่อพาเธอเข้าไปด้านใน “กระโปรงตัวนี้เป็นตัวที่ฉันตั้งใจในการออกแบบอย่างมาก แต่ว่าหลังจากตัดเย็บเสร็จไม่ได้วางตลาด ไม่เคยมีใครได้เห็นกระโปรงตัวนี้มาก่อน วันนี้มันถือว่าเป็นคำขอโทษจากฉัน ฉันยกให้เธอ ”

หลินซิงหั่วมองดูกระโปรงนี้มีที่มีแสงดาวสามมิติระยิบระยับ ก็รู้สึกซึ้งใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

“นางฟ้าคุณใจดีจังเลย คิดไม่ถึงว่าฉันเกิดมาจนอายุเท่านี้จะมีโอกาสได้ใส่ชุดที่นางฟ้าได้ออกแบบมากับมือและนี่ก็เป็นผลงานที่มีราคาและคุณค่าเป็นอย่างมาก ชาติที่แล้วฉันคงไปกอบกู้กาแล็คซี่ทางช้างเผือกเอาไว้! นางฟ้าคะ ฉันเรียนเชิญคุณมางานแถลงของฉันนะคะ ถึงตอนนั้นเราไปด้วยกันนะคะ!”

หานมู่จื่อคิดอยู่สึกพักก็พยักหน้า “ดีจังเลย”

หลังจากที่พูดเสร็จเธอก็หมุนตัวกลับมาอย่างฉับไวพูดว่า “พาไปเพิ่มอีกสักคนได้หรือเปล่า?”

“ได้สิคะ นางฟ้าอยากจะพาใครมาก็พามาได้เลยค่ะ”

หลินซิงหั่วมองดูกระโปรงชุดนั้นด้วยความกระตือรือร้น ในตาของเธอเป็นแววประกาย

ก็มองไปที่ชุดกระโปรงแวบหนึ่ง

คงจะเป็นพรหมลิขิตสินะ ตอนแรกที่เธอเย็บชุดนั้นเธอมีความรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าการออกแบบนั้นไม่เหมือนกับที่เธอเคยทำก่อนหน้านี้ ดังนั้นเธอจึงเก็บไว้เพื่อเป็นความชื่นชมของเธอเอง คาดไม่ถึงว่า…วันนี้จะต้องมอบให้แก่หลินซิงหั่ว

ชื่อของหล่อนกับตัวหล่อนเองนั้นก็เหมือนดังดวงดาวที่สว่างระยิบระยับอีกด้วย

หรือว่าโชคชะตาได้กำหนดไว้แล้ว!

กระโปรงถูกหลินซิงหั่วเก็บเข้าในกระเป๋าถุง แต่หล่อนไม่ได้นำกลับไปด้วย หล่อนเอาไว้ที่นี่กับหานมู่จื่อ และบอกว่าเมื่อถึงวันงานแถลงค่อยมาสวมใส่ที่บ้านเธอ

แน่นอนว่าหานมู่จื่อก็ตอบตกลง รอจนหล่อนกลับเธอก็กลับไปที่บริษัท

ตอนที่กลับไปบริษัทก็เป็นเวลาที่ใกล้จะเลิกงานแล้ว เธอเก็บของจากนั้นตอนที่เธอกำลังจะเตรียมออกไป ทนายความก็เข้ามาพอดี

“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิงหาน เรื่องที่ท่านฝากไว้เกรงว่าจะทำไม่ได้แล้วครับ” หลังจากที่ทนายเข้ามาก็รีบพูดต่อ “ทางฝั่งตระกูลเย่นั้นไม่ยอมเปิดปากครับ และก็…ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ยังคงต้องเป็นคุณผู้หญิงหานออกมาคุยเองจะดีกว่า”

เมื่อได้ยินดังนั้นหานมู่จื่อก็นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดว่า “ถ้าหากฉันออกหน้าเอง แล้วทำไมฉันจะต้องจ้างทนายมาด้วยล่ะ?”

คำพูดนั้นกลับไม่ผิดเลยสักนิด ใบหน้าของทนายซีดเซียวลง และเงียบไม่พูดไม่จา

สุดท้ายเขาเลยถือโอกาสวางเอกสารลงบนโต๊ะ และพูดว่า

“สรุปคือคดีนี้ผมรับไม่ได้ครับ คุณผู้หญิงหานเชิญจ้างทนายที่เก่งและมีความสามารถกว่านี้เถอะครับ”

“ทนายจาง” หานมู่จื่อมองไปทางเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ตอนก่อนที่จะรับทำคดีนี้ คุณเองก็รับรู้ชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ายแล้วว่าคือใคร แต่คุณเองก็ยังเซ็นสัญญากับฉัน แล้วตอนนี้คุณกำลังจะผิดสัญญางั้นเหรอคะ?”

“ถ้าผมผิดสัญญาแล้วมันยังไงครับ? เพื่อสัญญาฉบับหนึ่งแต่ผมกลับต้องเสียตำแหน่งหน้าที่การงานผมไปนั่นมันไม่ยิ่งแย่กว่าเหรอครับ? ” ทนายจางวางบัตรใบหนึ่งไว้บนโต๊ะ “อีกทั้งคุณเองก็ละเมิดสัญญากับอีกฝ่ายไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ แล้วผมทำไม่ได้งั้นเหรอ?ผมยอมและยินดีในเรื่องเงินค่าละเมิดสัญญา”

หานมู่จื่อ：“……”

เธอมองดูบัตรที่อยู่บนโต๊ะแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ค่าละเมิดสัญญาสามเท่า?”