เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 458

บทที่ 457 ผมจะปกป้องคุณอย่างดี

“โอ๊ะ” มีคนส่งเสียงแหลมออกมา แต่ไม่ใช่ หานมู่จื่อ แต่เป็นคนที่กำลังดึงแขนเสี่ยวเหยียนอย่างเลิงเยาเยา

ทันใดนั้นทุกคนต่างก็พากันหันมามอง หานมู่จื่อ สีหน้าเปลี่ยนทันที เธอหันหน้าไปหาเย่โม่เซินแล้วพูดเบาๆ ว่า “ปล่อยฉันลงนะ คุณทำอะไรเนี่ย”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เท้าเปล่ามันเย็นหรือไง ผมอุ้มคุณออกไปเอง”

หานมู่จื่อ：“ไม่ต้องอุ้มฉัน ฉันเดินไปเองได้ ปล่อยฉันลงนะ!”

แต่ทว่าเย่โม่เซินไม่แม้แต่จะให้โอกาสเธอได้ขัดขืน เขาอุ้มเธอเดินออกไปข้างนอก แม้กระทั่งสายตาบนเวทีก็ยังมองลงมาที่พวกเขา หานมู่จื่อ ขัดขืนอยู่พักใหญ่ สุดท้ายเธอก็ยอมแพ้ หญิงสาวตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยสภาพที่ผมของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เธอถือโอกาสยื่นมือไปดึงปกเสื้อของเขามาปิดหน้าตัวเองเอาไว้

ที่นี่มีสื่อเยอะมาก ถ้าเกิดโดนถ่ายภาพขึ้นมาต้องยุ่งแน่ๆ

แต่ว่าเย่โม่เซินไม่กลัว แค่เธอปิดหน้าเอาไว้ ทุกคนก็แค่พูดว่าเย่โม่เซินอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งไม่เกี่ยวกับ หานมู่จื่อ

วิธีการของเธอไม่ได้ทำให้เย่โม่เซินไม่พอใจ กลับกันการที่เธอแอบอิงเขา แถมยังเป็นฝ่ายเริ่มใกล้ชิดเขา มันทำให้ความสุขก่อตัวขึ้นในใจเขา ริมฝีปากบางยกยิ้มจากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า

เลิงเยาเยากับเสี่ยวเหยียนยืนอึ้งอยู่ประมาณห้าวินาทีถึงจะเรียกสติกลับมาได้ จากนั้นทั้งสองก็รีบเดินตามเขาออกไป

สื่อที่อยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าใครตะโกนออกมา

“นั่นคือคนที่ร่ำรวยที่อยู่ในวงการธุรกิจ โอ้พระเจ้า เย่โม่เซินของบริษัทตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ย”

“เขาอุ้มใครน่ะ รีบถ่ายรูปเร็ว!”

ไฟสปอตไลต์สว่างขึ้น จากนั้นก็ส่องลงมาที่พวกเขาทั้งสองคน คนที่เดินตามมาข้างหลังอย่างเลิงเยาเยาและเสี่ยวเหยียนรีบเอามือปิดหน้าตามสัญชาตญาณ แต่พวกเธอทั้งสองก็นึกขึ้นมาได้ว่า คนที่พวกเขาถ่ายคือเย่โม่เซินกับ หานมู่จื่อ ไม่ใช่พวกเธอสักหน่อย

เมื่อคิดได้ดังนั้นพวกเธอก็เอามือลง

ขนาด หานมู่จื่อ ก้มหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเย่โม่เซิน แต่ทว่าเธอก็รู้สึกได้ว่ามีกล้องจำนวนมากกำลังถ่ายมาที่พวกเขาอย่างไม่หยุด เธอพูดอะไรไม่ออก เกร็งไปทั้งตัว สื่อและนักข่าวพวกนี้ช่างอยากรู้อยากเห็นจริงๆ

ไม่นึกเลยว่าเสน่ห์ของเย่โม่เซินจะเป็นที่น่าจับตากว่าดาราและเครื่องเพชรพวกนั้นงั้นเหรอ ไม่ไปถ่ายพวกนั้น แต่กลับมาถ่ายเย่โม่เซินเนี่ยนะ

“หึ”

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ หน้าอกของเย่โม่เซินก็ขยับ จากนั้นจึงมีเสียงดังมาจากเหนือศีรษะของเธอ

“ไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องคุณอย่างดี”

หานมู่จื่อ：“……”

เหอ เหอ

คุณไม่อุ้มฉันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก!

แต่ว่าตอนนี้เธอจะพูดอะไรได้ล่ะ ขี่บนหลังเสือแล้วลงยาก รอให้ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ

ราวกับว่าเย่โม่เซินจะทำให้เธอลำบากใจอย่างไรอย่างนั้น เขาเดินไม่เร็ว แถมยังโดนพวกสื่อล้อมไว้พักใหญ่

“คุณทำอะไรน่ะ รีบเดินสิ” หานมู่จื่อ รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก บวกกับกระโปรงที่เธอสวมในวันนี้ มันจัดท่าทางยากมาก เธอกลัวว่าตัวเองจะตายเสียก่อน

เย่โม่เซินมองไปยังพวกสื่อที่อยู่ข้างหน้า แล้วก็นึกถึงคนที่กำลังร้อนรนอยู่ในอ้อมอก รังสีเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากตัวเขา ชายหนุ่มปรายสายตาอันเยือกเย็นไปยังคนกลุ่มนั้น

“หลีกไป”

คนกลุ่มนั้นได้ยินเย่โม่เซินพูดดังนั้น ก็รีบมองหน้ากันไปมา จากนั้นต่างก็พากันถอยหลังแบบไม่รู้ตัว

เขาไม่ไว้หน้าพวกสื่อนั้นแม้แต่น้อย อีกทั้งเขาก็ไม่แคร์ด้วยว่าสื่อและนักข่าวพวกนั้นจะพูดถึงเขายังไง ใจแข็ง ไร้อารมณ์ ไม่มีเหตุผล สำหรับเย่โม่เซินแล้ว คำวิจารณ์ของคนพวกนี้มันไม่ได้สำคัญอะไรเลย

นอกเสียแต่ว่าถ้าใครไม่อยากมีชีวิตอยู่ แล้วไปเขียนข่าวเกี่ยวกับเขาในด้านลบ

ชายคนนี้ไม่เพียงแต่จะใจแข็งไร้อารมณ์ แต่ใครก็ห้ามมายั่วโมโหเขา นอกจากคนที่ไม่อยากอยู่ในเมืองเป่ยอีก

ดังนั้นทุกคนจึงหลีกทางให้เขาโดยอัตโนมัติ แถมยังไม่มีใครกล้าตามเข้าไปอีกด้วย

เลิงเยาเยากับเสี่ยวเหยียนทำตัวเหมือนหางแล้วเดินตามออกไป