เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 459

บทที่ 458 เธอยังรักเขาใช่ไหม

หลังจากที่เข้ามานั่งในรถ หานมู่จื่อ ยืดเท้าของตัวเองได้เสียที รถเคลื่อนตัวผ่านเย่โม่เซิน หานมู่จื่อ สัมผัสได้ว่าสายตาของเขากำลังมองมาที่ตัวเอง จนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถ สายตาอันร้อนแรงนั่นถึงจะจางหายไป

เธอพรูลมหายใจออกมา จู่ๆ เลิงเยาเยาก็ยื่นหน้าเข้ามาด้วยท่าทีสงสัย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากเม้าท์สักหน่อย เธอกับเย่โม่เซินของบริษัทตระกูลหาน”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น” หานมู่จื่อ พูดอย่างรวดเร็ว จนทำให้ภาพที่เลิงเยาเยากำลังเพ้อฝันอยู่หายไปในพริบตา

เลิงเยาเยารู้สึกมึนงงเล็กน้อย ผ่านไปครู่ใหญ่เธอถึงตั้งสติได้ “ไม่จริงมั้ง ถ้าพวกเธอไม่มีอะไรจริงๆ งั้นทำไมเขาถึง…”

เสี่ยวเหยียนจงใจกระแอมออกมานิ่งๆ จากนั้นก็พูดเบาๆ ว่า “เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็เหมือนควัน ไม่ต้องถามอะไรแล้ว”

เลิงเยาเยา: “อย่าบอกนะว่าพวกเธอมีอดีตกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อ ก็จ้องเสี่ยวเหยียนเขม็ง เสี่ยวเหยียนรีบหุบปากลงทันที “ไม่มีอะไร ฉันก็พูดไปเรื่อย แต่ว่าวันนี้ฉันโมโหจริงๆ นะ กระโปรงของ จ้าวยี่หรู สรุปแล้วมันยังไงกันแน่ ทำไมถึงไปอยู่บนตัวเธอได้ แถมเธอยังได้หน้าในงานแถลงข่าวอีก คนพวกนั้นต้องเข้าใจว่าหานชิงกำลังจีบเธออยู่แน่นอน!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อ ก็รู้สึกว่าเรื่องราวมันเลยเถิดไปจนถึงขั้นที่เธอไม่ได้คาดคิดเอาไว้

“พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ เป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่ชายของฉันจะเป็นคนส่งให้ เพราะฉะนั้น…”

“พี่ชายเธองั้นเหรอ” เลิงเยาเยาเบิกตาโพลง ดูเหมือนว่าตัวเองจะรู้ความลับอะไรบางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เธอไม่รู้เหรอ” เสี่ยวเหยียนมองเธออย่างตกใจ “มู่จื่อเป็นน้องสาวของหานชิง”

เลิงเยาเยารู้สึกหายใจติดขัดเล็กน้อย มุมปากของเธอกระตุก “นะ น้องแท้ๆ เหรอ”

“ถ้าไม่ใช่น้องแท้ๆ หรือว่าสร้างขึ้นมางั้นเหรอ” เสี่ยวเหยียนหัวเราะแล้วปรายตามองเธอ จากนั้นเธอก็กอดแขนของ หานมู่จื่อ “ตกใจมากใช่ไหมล่ะ ฉันนึกว่าพวกเธอจะรู้แล้ว ที่แท้ยังไม่รู้นี่เอง”

เลิงเยาเยาพูดอะไรไม่ออก เธอไม่เพียงไม่รู้ แต่เธอเข้าใจมาโดยตลอดว่า หานมู่จื่อ คือคนรักของหานชิง แต่เพราะไม่ชอบเธอ ดังนั้นก็เลยไม่ได้ให้ความสำคัญกับตัวตนของเธอ

แต่ที่เธอคิดมามันเป็นเพียงการเข้าใจผิด

เธอเป็นคนรักของหานชิงซะที่ไหนกันล่ะ เธอเป็นน้องสาวของหานชิงต่างหาก

ที่แท้เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหาน

ทันใดนั้นเลิงเยาเยารู้สึกเพียงความเจ็บที่ใบหน้าของตัวเอง

เมื่อส่งเลิงเยาเยาถึงบ้านแล้ว หลังจากนั้นรถก็เคลื่อนตัวไปยังตระกูลหาน เมื่อถึงตระกูลหาน หานมู่จื่อ ก็เดินเท้าเปล่าขึ้นไปบนบ้าน หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา เธอก็พบว่าห้องมีเพียงความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าหานชิงกับเสี่ยวหมี่โต้วจะไม่อยู่

หานมู่จื่อ หยิบมือถือแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เจอเสี่ยวเหยียนอยู่ที่นั่นพอดี

“พวกเขาไปไหนล่ะ”

“ได้ยินคนดูแลบ้านบอกว่าพี่ชายเธอพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเที่ยวข้างนอก จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง” หานมู่จื่อ พยักหน้า จากนั้นเธอก็ดูเวลา ตอนนี้ยังไม่ถือว่าดึก

อีกอย่างหานชิงก็รู้ถึงความเหมาะสม ดังนั้นเธอจึงกลับห้องได้อย่างวางใจ

หลังจากที่เธอเอนตัวลงนอน ก็นึกถึงท่าทางของเย่โม่เซินที่ขอร้องให้เธอเพิ่มเพื่อนวีแชทเมื่อช่วงค่ำ

เธอเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นก็กดเข้าแอพลิเคชั่นวีแชท เห็นเย่โม่เซินอยู่ในรายชื่อเพื่อนของเธอ โปร์ไฟล์ของเย่โม่เซินเหมือนมีแรงดึงดูด หานมู่จื่อ ดูไปดูมาก็กดเข้าไปอย่างไม่สามารถอดใจได้ จากนั้นเธอก็เข้าไปดูประวัติของเขา

สุดท้ายเธอกดเข้าไปในรายชื่อเพื่อนของเขา

ราวกับที่เธอคิดเอาไว้ เย่โม่เซินไม่มีเพื่อนสักคน

อย่าว่าแต่จะแชร์อะไรเลย ขนาดการอัปเดตอะไรจากตัวเขาเองก็ยังไม่มี

ถ้าเขาไม่เพิ่มเพื่อนต่อหน้าของเธอ หานมู่จื่อ คงคิดว่าโปร์ไฟล์นี้ไม่มีคนเล่น