เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 460

บทที่ 459 อย่าปล่อยให้เขาหลุดมือ

“เธอนึกว่าฉันไม่รู้หรือไง ถึงเธอจะซ่อนมันอย่างดี แต่ความรู้สึกของคนก็เหมือนท้องของคนตั้งครรภ์ ฉันรู้จักกับเธอมานาน เธอปิดบังฉันไม่ได้หรอก”

“.…..” หานมู่จื่อ มองเธออยู่อย่างนั้น

“เธอคิดมากไปแล้ว การคาดเดาไม่สามารถตัดสินทุกอย่างได้”

“คาดเดาเหรอ” เสี่ยวเหยียนสูดหายใจลึก จากนั้นก็กอดอกมอง หานมู่จื่อ อย่างพิจารณา

“งั้นทำไมเธอถึงไม่กล้ามองฉัน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ก่อน เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอเซิร์ชข่าวของเย่โม่เซินตอนที่ไม่มีใครอยู่ เธอเซิร์ชชื่อใครเยอะที่สุด หรือว่าจะเป็นคนชื่อเหมือนงั้นเหรอ”

หานมู่จื่อ：“……”

ในใจของเธอกระตุกวูบ หัวใจของเธอเหมือนโดนหินกระแทก

“เธอคิดว่าฉันดูไม่ออกงั้นเหรอ คิดว่าตัวเองซ่อนได้อย่างดีแล้วงั้นเหรอ” เสี่ยวเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดออกมาอีก “อันที่จริงฉันเจอเขาระหว่างทางที่เรามาจากเมืองซูถึงเมืองเป่ย แต่ว่าฉันไม่ได้บอกเธอเท่านั้น”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อ ก็เงยหน้าขึ้นมา “เธอว่าอะไรนะ”

บนทางด่วนงั้นเหรอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ที่นั่น

เสี่ยวเหยียนเห็นท่าทีของเธอ ก็เลยเล่าเรื่องราวในวันนั้นให้เธอฟัง หลังจากที่พูดจบ หานมู่จื่อ เหมือนตั้งสติกลับมาได้ วันนั้นเสี่ยวเหยียนไปรับอาหารกลับมาก็มีอาการแปลกๆ แต่วันนั้นโดนเสี่ยวเหยียนหลอกเข้าให้แล้ว

แล้วตอนนี้ล่ะ

เมื่อคิดย้อนกลับไป เธอไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

“ตกใจใช่ไหมล่ะ เพิ่งกลับมาก็เจอเขา บางครั้งฉันก็คิดนะว่าหรือพวกเธอมีโชคชะตาต่อกันอย่างแรงกล้า ไม่งั้นระยะทางจากเมืองซูถึงเมืองเป่ย พวกเธอจะเจอกันได้ยังไง แต่จะพูดว่ามีโชคชะตาต่อกันก็ไม่ได้นะ เพราะวันนั้นพวกเธอไม่ได้เจอกันหรือว่าเพราะฉันเป็นก้างขวางคอ มู่จื่อ ในฐานะที่ฉันเป็นเพื่อนเธอ ฉันคิดแบบเห็นแก่ตัวคือไม่อยากให้พวกเธอคบกันอีก เธอได้รับความเจ็บปวดก็เพราะเขา แต่ว่าเรื่องความรู้สึก ถ้าเธอยังรักเขาอยู่ ฉันก็สนับสนุนเธอนะ”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็เดินมาข้างหน้าแล้วโน้มตัวลงกอดเธอ

หานมู่จื่อ ตะลึงอยู่อย่างนั้น

จู่ๆ เธอก็รู้สึกชื้นๆ บริเวณขอบตาของตัวเอง

ที่แท้หลายปีมานี้เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เสี่ยวเหยียนรู้เรื่องทั้งหมด

ใช่ ถึงแม้ว่าเธอต้องแสร้งทำตัวปกติเมื่อเจอเย่โม่เซิน แต่หลายปีมานี้ภายในใจของเธอยังรักเขามาโดยตลอด ติดตามความเป็นอยู่และข่าวคราวของเขา

รวมไปถึงตอนที่เขาสามารถลุกขึ้นมาจากรถเข็นแล้วเดินได้เหมือนกับคนปกติ เขากลายเป็นผู้ถือครองบริษัทตระกูลเย่ เธอรู้เรื่องพวกนี้ทั้งหมด

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขารักษาขาอย่างไรกันแน่

แต่เมื่อเห็นว่าเขาสามารถเดินได้อีกครั้ง แน่นอนว่าเธอต้องรู้สึกดีใจแทนเขา

ถึงแม้ว่าเธอจะยังรักเขา แต่เธอก็ไม่อยากกลับไปเริ่มใหม่กับเขาอีกแล้ว

เรื่องในอดีตก็เหมือนควันผ่านตา ใครสร้างกฎว่าถ้ายังรักแล้วต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันล่ะ

“ไปเถอะ คุยกับเขาให้ชัดเจน ถามคำถามที่อยู่ในใจของเธอ ถ้าเธอยังรักเขาจริงๆ เธอก็อย่าปล่อยเขาไป” เสี่ยวเหยียนตบบ่าของเธอ เสียงอ่อนโยนที่แทบจะไม่ค่อยได้ยินสักเท่าใด

ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอเอามือลงแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องทำงาน

หานมู่จื่อ ก้มหน้าลงมองรอยชื้นบริเวณไหล่ของตัวเอง

*

บ่ายสองโมง

รถยนต์คันคุ้นเคยจอดอยู่ใต้ตึก เซียวซู่กดมือถือโทรหา หานมู่จื่อ