เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 461

บทที่ 460 พวกเรายังคงเป็นสามีภรรยากัน

“คุณชายเย่คือลูกค้า เพราะฉะนั้นเรื่องสถานที่นัดพบให้คุณชายเย่เป็นคนตัดสินใจ” เซียวซู่พูดตอบอย่างปกติ

หานมู่จื่อ อึ้งไปเล็กน้อย เธอคิดไปคิดมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ใช่ เขาเป็นลูกค้า ความคิดของเขาสำคัญที่สุด ที่ที่เขานัดก็ต้องเป็นที่ที่เขานัด

หานมู่จื่อ ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินนัดไว้ที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใด เธอหยิบมือถือขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปกำชับเสี่ยวเหยียนว่าถ้าเลิกงานแล้วเธอยังไม่กลับไป ให้เสี่ยวเหยียนไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้าน แล้วก็ไม่ต้องรอเธอแล้ว

เมื่อส่งข้อความเสร็จเรียบร้อย หานมู่จื่อ จึงเก็บมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างวางใจ จากนั้นเธอก็พิงเบาะแล้วหลับตาลง

เดิมทีเธอแค่อยากงีบสักพัก แต่เธอดันหลับไปซะอย่างนั้น เมื่อเธอตื่นขึ้นมา รถก็จอดสนิทแล้ว รอบๆ เต็มไปด้วยความเงียบ เซียวซู่ก็ไม่ได้อยู่ในรถแล้ว

หานมู่จื่อ มองไปรอบๆ แล้วพบว่านี่คือภัตตาคารที่อยู่ไม่ห่างจากชายทะเล

ภายในภัตตาคาร เธอเห็นร่างคุ้นเคยของใครบางคนอยู่ไกลๆ

เย่โม่เซิน

หานมู่จื่อ ยกมือขึ้นมาลูบตาตัวเอง จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นเธอก็เปิดประตูรถแล้วเดินไปหาเย่โม่เซิน

ในเมื่อมาแล้ว งั้นตอนนี้เธอก็ไม่ต้องแสร้งทำอีกแล้ว

เธอเดินไปนั่งตรงหน้าของเย่โม่เซิน

“ตื่นแล้วเหรอ”

เย่โม่เซินรู้ตั้งแต่ที่เธอเดินลงมาจากรถ แต่เธอยังทำเป็นเดินอย่างเฉยเมยมานั่งตรงหน้าเขา ยิ่งเธอเฉยเมยมากเท่าใด ภายในใจของเย่โม่เซินก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น

เพราะว่าครั้งนี้ หานมู่จื่อ เป็นฝ่ายนัดเขามาเป็นครั้งแรก

บริกรเดินเข้ามา “รับอะไรดีครับ คุณผู้หญิง”

หานมู่จื่อ ยิ้มบางๆ “ฉันขอกาแฟค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เธอเพิ่งตื่น ทำให้รู้สึกอ่อนล้าเล็กน้อย

บริกรออกไปแล้ว หานมู่จื่อ ถือโอกาสดูการตกแต่งของร้านนี้ ใช้สีฟ้าเป็นหลัก ราวกับท้องทะเลสีฟ้าอันกว้างใหญ่ที่อยู่บนชายหาดประกอบเสริมซึ่งกันและกัน

ต่างฝ่ายต่างเงียบ เมื่อกาแฟมาเสิร์ฟ หานมู่จื่อ เอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็ใช้ช้อนคนกาแฟในแก้ว

“คุณเย่โม่เซิน”

เธอเอ่ยชื่อเขาอย่างเกรงใจ

เย่โม่เซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ถ้าคุณมาเจรจาธุรกิจ คุณเรียกผมแบบสุภาพได้ แต่ในช่วงเวลานี้คุณห้ามพูดเรื่องส่วนตัว แต่ถ้าคุณจะมาคุยเรื่องส่วนตัวงั้นก็เรียกแค่ชื่อผม”

เขารับไม่ได้จริงๆ ที่เธอเรียกเขาแบบสุภาพ เรียกราวกับเป็นคนแปลกหน้าอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อ ที่กำลังคนกาแฟถึงกับต้องชะงักไป หลังจากนั้นเธอก็ช้อนตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วพูดออกมาใหม่ว่า “โอเค งั้นวันนี้เราจะไม่คุยเรื่องงาน เรามาคุยเรื่องส่วนตัวกัน”

สายตาของเย่โม่เซินจ้องไปที่เธอ “งั้นคุณเรียกชื่อผมให้ฟังหน่อย”

หานมู่จื่อ： “……”

“คุณต้องทำให้ฉันลำบากใจขนาดนี้เลยเหรอ”

“คุณคิดว่าผมกำลังทำให้คุณลำบากใจงั้นเหรอ” เย่โม่เซินขมวดคิ้ว “ผมทำให้คุณลำบากใจอะไร”