เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 462

บทที่ 461 เรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

สำหรับ หานมู่จื่อ แล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึง เธอยืนอึ้งอยู่พักใหญ่สติก็ยังไม่กลับมา

ยังเป็นสามีภรรยาในทางกฎหมาย นี่มันหมายความว่าอย่างไร

หานมู่จื่อ รู้สึกราวกับหัวใจของตัวเองหยุดเต้น

เย่โม่เซินลุกขึ้นยืน ขาอันเรียวยาวขยับไปมาจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขายื่นมือออกมาปัดเศษที่ติดอยู่ตรงหน้าผากของเธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอันทรงเสน่ห์

“ห้าปีมานี้ พวกเราไม่ได้หย่ากันเลย”

หานมู่จื่อ เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอมองเขาอย่างอึดอัด

เป็นไปได้ยังไง

“คุณคิดว่าคนที่จะเป็นผู้หญิงของเย่โม่เซินคิดจะเป็นหรือไม่อยากเป็นก็ได้งั้นเหรอ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ แววตาของเย่โม่เซินก็มีเลศนัย ความรู้สึกที่อยู่ในแววตาของเขาเธอไม่สามารถรับรู้ได้เลย เขาขยับเข้ามายื่นมือจับไหล่ของเธอ จากนั้นก็โน้มตัวลงไปพูดรดใบหูของเธอ

“ผมจะไม่ปล่อยคุณไป ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอ้อนวอน เพราะว่าคุณเป็นผู้หญิงของผมมาโดยตลอด คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกให้หยุด”

หานมู่จื่อ อึ้งอยู่อย่างนั้นประมาณสามวินาที แล้วก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว แล้วพูดตำหนิว่า “ทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกให้หยุด แยกกันอยู่ห้าปี ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับความยินยอมจากคุณ ฉันก็สามารถหย่ากับคุณได้!”

เสียงของเธอค่อนข้างดัง เรียกสายตาของผู้คนที่อยู่รอบๆ แต่เย่โม่เซินกลับไม่สนใจ ต่อให้คนอื่นมามุงดู เขาก็ไม่สนใจ

ส่วน หานมู่จื่อ นั้นค่อนข้างจะสนใจเรื่องนี้ แต่ว่าเพราะคำพูดที่ว่าเธอไม่มีสิทธิ์บอกให้หยุดของเย่โม่เซินทำให้เธอโมโห เธอจึงตอบกลับไปด้วยความโมโห ตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง

คำว่าหย่าออกมาจากบอกของเธอ มันทำให้คนหงุดหงิดจริงๆ

เขาเดินเข้ามาก้าวหนึ่ง จากนั้นก็บีบแขนของเธอ

“ถ้าการหย่ามันง่ายอย่างที่คุณคิด ตลอดห้าปีมานี่ทำไมคุณยังเป็นภรรยาของผม”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อ ก็เบิกตาโต “คุณบังคับฉันเหรอ”

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เขาจ้องมองไปที่เธอด้วยแววตานิ่ง

หลังจากนั้น หานมู่จื่อ ใช้แรงสะบัดมือเขาออก เธอก้าวถอยหลังอย่างไม่ค่อยมั่นคง เรื่องนี้มันกะทันหันเกินไป เธอต้องกลับไปถามหานชิงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หานมู่จื่อ หมุนตัวเดินออกไป เดิมทีเย่โม่เซินจะตามเธอไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของเธอ เขาก็ก้าวไม่ออก

สิ่งที่เขาบอกกับเธอเมื่อครู่ เธอจำเป็นต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ ให้เธอใช้เวลากับตัวเองอย่างเงียบๆก็ดีเหมือนกัน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็หันไปหาเซียวซู่ที่ยืนอยู่อีกข้าง “ไปส่งเธอ เดินทางปลอดภัย”

เซียวซู่พยักหน้า จากนั้นก็รีบตามเธอไป

เดิมที หานมู่จื่อ จะนั่งรถกลับไปเอง แต่เซียวซู่ขับรถมาจอดหน้าเธอ

“คุณShelly ขึ้นรถเถอะครับ ที่นี่หารถแท็กซี่ยากมาก อีกอย่างผมเป็นคนพาคุณมา คุณชายเย่ให้ผมไปส่งคุณครับ”

เมื่อได้ยินชื่อของเย่โม่เซิน แววตาของเธอก็วูบไหว จากนั้นเธอก็ช้อนตามองไปยังเซียวซู่ที่นั่งอยูในรถ “สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงไหม”

ได้ยินดังนั้น เซียวซู่อึ้งไป เขาไม่ได้ตอบ

“คุณเป็นผู้ช่วยของเขา คุณรู้เรื่องของเขาทุกอย่าง บอกฉันมาว่าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ห้าปีมานี่ ฉันไม่ได้หย่ากับเขามาโดยตลอดงั้นเหรอ”

สุดท้ายเซียวซู่ก็พยักหน้า สีหน้าของเขาดูหนักใจ

“ใช่ครับ”

หานมู่จื่อ รู้สึกเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในใจมันแตกสลายหมดแล้ว เธอทุกข์จนแทบจะหายใจไม่ออก

แล้วการที่เธอจากมาหลายปีมันคืออะไร

เรื่องตลกเรื่องหนึ่งงั้นเหรอ