เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 464

บทที่ 463 คือใคร

หานมู่จื่อ เก็บมือถือ หลังจากนั้นจึงหัวเราะออกมา “แต่พวกคุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน”

หญิงสาวคนนั้นยิ้มหวาน “ประธานส่งรูปของคุณให้ฉันแล้วค่ะ ให้ฉันจำหน้าคุณไว้ คุณมู่จื่อเชิญทางนี้ค่ะ”

ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง

พี่ชายคนนี้รอบคอบดีจัง หานมู่จื่อ รู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอพยักหน้าแล้วเดินตามหญิงสาวคนนั้นไป

หลังจากถึงที่หมาย หานมู่จื่อ เอ่ยขอบคุณหญิงสาวคนนั้น แล้วก็เดินเข้าไปหาหานชิง

เธอเคาะประตูห้องทำงาน น้ำเสียงนุ่มลึกดังออกมาจากข้างใน

“เข้ามา”

หานมู่จื่อ จึงผลักประตูเข้าไป พบว่าหานชิงกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา

มือข้างหนึ่งกำลังยกกาแฟขึ้นจิบ อีกมือหนึ่งกำลังพลิกเอกสาร

แถมวันนี้หานชิงยังสวมแว่นตากรอบทอง ดูเป็นผู้ดีอย่างมาก

ตอนที่ หานมู่จื่อ กำลังยืนเอ๋ออยู่ หานชิงรู้สึกว่าเงียบแปลกๆ ก็เลยช้อนตามองไปยังเธอ

“มู่จื่อ เธอมาได้ยังไง”

เมื่อเห็น หานมู่จื่อ ท่าทางสงบนิ่งของหานชิงก็หายไปในทันที เขาวางแก้วในมือลง จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

หานมู่จื่อ ตั้งสติได้ เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้เธอ ในใจเธอมีคำถามมากมายที่อยากจะถามให้ชัดเจน แต่รู้สึกว่าทำเช่นนี้จะดูเหมือนจงใจจนเกินไป

เธอก็เลยยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เคยมาบริษัทของพี่ ก็เลยมาแวะมาดูหน่อย”

แม้ว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ แต่หานชิงเป็นพี่ชายของเธอ ทำไมจะไม่เข้าใจน้องสาวของตัวเองล่ะ เมื่อเห็นยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจ เขาจึงเดินออกไปสั่งให้เลขาเอาเครื่องดื่มเข้ามาให้เธอ จากนั้นจึงเดินไปข้างเธอแล้วถามขึ้น

“ที่บริษัทไม่ยุ่งหรือไงถึงมีเวลาแวะมาที่นี่”

หานมู่จื่อ ไม่ได้นั่งลง แต่กลับเดินไปรอบๆ แล้วหยุดลงตรงข้างหน้าบานหน้าต่างขนาดใหญ่ มองไปยังความรุ่งเรืองของเมืองแห่งนี้

ขณะนี้เป็นเวลาโพล้เพล้ พระอาทิตย์กำลังตกอยู่ไกลๆ ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยแสงยามพระอาทิตย์ตก มันงดงามจนไม่คิดว่านี่คือความจริง

“พี่ พี่มีเรื่องอะไรที่ยังไม่บอกฉันหรือเปล่า”

หานชิงชะงักฝีเท้าลง ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาสีดำ หลังจากนั้นเขาก็เดินไปยืนขนาบไหล่ของเธอ

“ยัยเด็กโง่ พี่มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกเธอเหรอ” พูดจบหานชิงก็ยื่นมือออกไปลูบหัวของ หานมู่จื่อ น้ำเสียงของเขาเอ็นดูเธอ

จู่ๆ ยัยเด็กคนนี้เปลี่ยนไปแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“เป็นอะไรไป” เมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไร หานชิงจึงเอ่ยถาม

หานมู่จื่อ กะพริบตาปริบๆ แล้วมองไปยังหานชิง เธอสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยถาม “ทำไมพี่ไม่บอกว่าฉันกับเย่โม่เซินยังไม่หย่ากัน”

วินาทีต่อจากนั้น มือที่หานชิงกำลังลูบหัวเธอชะงักไป

ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ หานชิงจ้องเธออยู่อย่างนั้น ส่วน หานมู่จื่อ ยืนอย่างเงียบๆ แต่ทว่าความเจ็บปวดมันแทบจะล้นออกมาจากแววตาของเธอ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน หานชิงดึงมือกลับมา

“เธอเจอเขาแล้วเหรอ”

เขาไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ

หานมู่จื่อ รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังดิ่งลงไป ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นเรื่องจริง

“พี่ยอมรับแล้วเหรอ” เธอเอ่ยถาม

หานชิงไม่ได้ตอบอะไร เขามองเธอด้วยแววตานิ่งและเยือกเย็น จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปทางอื่น

“ไม่ใช่ไม่บอกเธอ แต่ฉันกำลังหาวิธีจัดการมาโดยตลอด แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะมาเจอกันอีก”

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ หานมู่จื่อ จึงเข้าใจแล้ว ที่แท้หานชิงรู้เรื่องนี้มาโดยตลอด แต่กลับไม่บอกเธอเท่านั้น