เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 471

บทที่ 470 เธอแย่งผู้ชายของฉัน

แม้การกระทำของเธอจะดูเหมือนว่ารุนแรง แต่เพราะของที่เธอโยนมามีน้ำหนักเบา จึงไม่ได้โดนตัว หานมู่จื่อ มันหล่นอยู่ตรงข้างเท้าของเธอ

หานมู่จื่อ ก้มลงมองกระดาษที่เธอเหวี่ยงมาฉบับนั้น

มันคือผลงานการออกแบบที่เธอสั่งให้เสี่ยวเหยียนส่งให้ หลินชิงชิง

ตอนนั้นเธอออกแบบวาดนานมาก ไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยทีเดียว

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อ จึงก้มลงเก็บผลงานฉบับนั้นขึ้นมา เธอถามด้วยสีหน้านิ่ง “คุณหลิน ไม่พอใจตรงส่วนไหนคะ คุณพูดมันออกมาได้ ฉันจะแก้ให้คุณเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินชิงชิง จึงแสยะยิ้มออกมา “แก้งั้นเหรอ ผลงานการออกแบบอย่างนี้เธอยังหวังดีเอามาหลอกฉันงั้นเหรอ ถึงจะให้เธอแก้ แล้วเธอจะแก้มันออกมาเป็นแบบไหน?”

สีหน้าและแววตาร้ายกาจของ หลินชิงชิง เมื่อเอามาเทียบกับ หานมู่จื่อ ยังดูนิ่งและสงบกว่าเยอะ เธอยิ้มบางๆ แล้วพูดด้วยเสียงเบา “คุณหลิน จะแก้ให้มันออกมาแบบไหนก็จะแก้ให้ออกมาเป็นแบบนั้น”

“กลัวว่าจะทำไมได้น่ะสิ” หลินชิงชิง เอามือกอดอก แล้วเดินย่ำบนรองเท้าส้นสูงเข้ามาตรงหน้า หานมู่จื่อ ด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ “ท้ายที่สุดคนอย่างเธอ ขนาดของคนอื่นก็ยังอาลัยอาวรณ์ ไม่แน่ผลงานที่เธอออกแบบอาจจะไปลอกของคนอื่นมาก็ได้ ถึงเสื้อแบบนี้จะออกแบบออกมา ฉันก็ไม่กล้าใส่ไว้บนตัวหรอกนะ กลับกันมันจะเป็นตราบาปของฉัน”

หานมู่จื่อ：“.…..”

สีหน้าของเธอเยือกเย็นขึ้นมาในทันที มองหล่อนด้วยแววตาโหดเหี้ยม

แววตาอันโหดเหี้ยมทำให้ หลินชิงชิง อึ้งไป ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นในใจของเธอ

“คุณหลิน รู้ไหมคะว่าคำพูดที่คุณพูดมาเมื่อครู่ฉันสามารถแจ้งหมิ่นประมาทคุณได้นะคะ”

คุณหลิน เลิกคิ้วขึ้น “หมิ่นประมาทงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าฉันพูดอะไรผิดไป อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้แย่งของคนอื่นไป?”

หานมู่จื่อ แน่ใจแล้วว่าเธอมาเพราะเย่โม่เซิน แต่เธอทำเป็นพูดเสียดสีให้คนไม่พอใจ หานมู่จื่อ เก็บผลงานการออกแบบแล้วยิ้มกับ หลินชิงชิง “งั้น คุณหลิน พูดมาดูสิคะว่าฉันแย่งของใครแล้วแย่งอะไร”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินชิงชิง ก็พูดไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ แม้แต่ประโยคเดียวยังตอบออกมาไม่ได้

“คุณพูดว่าฉันแย่งของคนอื่น แต่ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าฉันไปแย่งอะไรของใคร ก็เลยจำเป็นต้องให้ คุณหลิน ไขข้อสงสัยแทนฉันที”

เงียบไปไม่กี่วินาที จู่ๆ หลินชิงชิง ก็ด่าทอออกมาว่า “หานมู่จื่อ อย่ามาเสแสร้ง! เธอกล้าพูดไหมว่าเธอไม่ได้แย่งของของฉัน”

หลินชิงชิงโกรธจนแทบบ้า ส่วน หานมู่จื่อ ยังคงมีท่าทีสบายๆ

เธอมอง หลินชิงชิง ที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตานิ่งๆ ราวกับว่าเธอไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของหล่อน แล้วก็ไม่ได้ยอมรับเรื่องนี้ สิ่งนี้มันทำให้ หลินชิงชิง ยิ่งโมโห

“ฉันบอกไปแล้วว่าถ้าคุณคิดว่าฉันแย่งของคนอื่น คุณพูดมันออกมาได้ เราจะได้มาคุยกัน การที่ด่ากระทบคนอื่นแบบนี้ ฉันรับไม่ได้จริงๆ อีกอย่าง ผลงานการออกแบบชิ้นนี้ ก่อนหน้านี้คุณชมไม่ขาดปาก ตอนนี้กลับมาโมโหใส่ฉันกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่ดูไม่ค่อยเหมาะกับคุณหนูใหญ่แห่ง ตระกูลหลิน เลยนะคะ”

“ตอนนี้เธอเอาฐานะมาขู่ฉันเหรอ จะข่มขู่ฉันงั้นเหรอ”