เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 476

บทที่475 ฉันด้อยกว่าเธอตรงไหน

ยังเป็นร้านอาหารนั้น เพราะที่นี่อยู่ใกล้กับบริษัทของหานมู่จื่อ และเย่โม่เซินก็ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะไปเลือกใหม่อีกร้าน

ดังนั้นเขากับหลินชิงชิงยังคงพบกันในร้านอาหารก่อนหน้านี้

รูปลักษณ์ของเย่โม่เซินนั้น เดิมทีเดินไปถึงไหนก็สะดุดตาทุกที่อยู่แล้ว ก่อนหน้านั้นเคยมาที่นี่สองสามครั้ง ดังนั้นคนที่นี่จำเขาได้หมดแล้ว ครั้งนี้เห็นเขามาอีกแล้ว ทุกคนเลยแอบวิพากษ์วิจารณ์อยู่หลังเคาน์เตอร์

หลินชิงชิงมองเห็นฉากนี้ รู้สึกอึดอัดใจอย่างประหลาด

เธอรู้แน่นอนกับระดับพราวเสน่ห์ของเย่โม่เซิน ดังนั้นเวลานี้ที่สายตาของคนอื่นส่องมา เธอก็รู้สึกอึดอัดในใจ ทันทีที่นึกถึงว่า ชายคนอย่างนี้ ถูกหานมู่จื่อแย่งไปแล้ว และยังเป็นเพราะว่า ตัวเองเรียกหานมู่จื่อมาเอง ในใจของเธอก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง

เป็นผู้ชายที่ดีเลิศเลอเช่นนี้ ตอนนั้นทำไมเธอถึงไม่ได้ระแวงไว้เลย? นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนเห็นแล้ว ก็จะรู้สึกหวั่นไหวหัวใจเลยนะ!”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินชิงชิงก็เหลือบมองชายตรงข้ามอย่างประหม่า เขาเป็นฝ่ายนัดตัวเอง แม้ว่าในใจเธอจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่ได้ดีใจเลย เพราะเธอไม่รู้ว่าเย่โม่เซินกำลังจะพูดอะไรกับตัวเองกันแน่

หลินชิงชิงทำได้เพียงกัดริมฝีปากล่างไว้ มองคนตรงหน้าอย่างลังเล

“โม่ โม่เซิน คุณ......”

คำคำหนึ่ง ทำให้เย่โม่เซินยกเปลือกตาที่เป็นเยือกเย็นขึ้นมาได้สำเร็จ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมโหด “คุณหลิน ฉันคิดว่าเราไม่ได้สนิทมากพอ ถึงขั้นไม่เรียกนามสกุล”

คำพูดของเขาเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ที่เจอกัน เย็นชา ไร้ความปรานี ปราศจากความอบอุ่นและอารมณ์ใดๆ

หลินชิงชิงรู้สึกหัวใจสั่นสะท้าน กัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แล้วพูดว่า “เรากำลังนัดดูตัวอยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันเรียกชื่อคุณโดยไม่มีนามสกุล มีปัญหาอะไร?”

เมื่อได้ยิน แววตาของเย่โม่เซินมีความดูหมิ่น ปลายนิ้วเคาะบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ “ใช่ เรากำลังนัดดูตัว แต่คุณหลินฟังไม่ออกที่ฉันเรียกคุณเหรอ? ตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มเจอกัน ฉันก็เคยบอกคุณแล้วใช่ไหม? เห็นได้ชัดว่า คุณไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ”

สีหน้าของหลินชิงชิงยิ่งขาวซีดมากขึ้น ชายคนนี้พูดแบบนี้ต่อหน้าโดยตรง ทำให้เธอที่เป็นผู้หญิงรู้สึกอับอายอย่างมาก

แต่ว่า ยิ่งเขาทำอย่างนี้กับเธอ เธอก็พบว่า ตัวเองหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น

เธอรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ไร้ค่ามาก แต่เธอก็ชอบผู้ชายตรงหน้ามากจริงๆ

หลินชิงชิง แทบจะกัดริมฝีปากล่างของเธอเองขาดแล้ว นิ้วมือที่เธอวางใต้โต๊ะ ได้ถูกเล็บแทงจนเป็นแผลแล้ว ความเจ็บปวดสู่หัวใจ ทำให้เธอมีสติขึ้นมาบ้าง ความเกลียดชังและความอิจฉาในใจ ลุกลามอย่างรวดเร็วราวกับไฟ เธอมองไปที่เย่โม่เซิน

“เป็นเพราะเธอ ใช่ไหม?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วมุ่น

“เพราะอะไร?” หลินชิงชิง เรียกร้องด้วยความโกรธเคือง “คนที่นัดดูตัวกับคุณคือฉัน แล้วทำไมคุณถึงมองเธออย่างแตกต่าง? เธอมีอะไรดี?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง จ้องมองเธออย่างเย็นชา

แววตานั้น เหมือนกับกำลังมองคนแปลกหน้า

เพราะอะไรๆ? หลินชิงชิงนัดดูตัวกับเขา เคยเจอกันตั้งหลายครั้ง แต่เขาก็ยังใช้สายตาที่ราวกับว่าไม่รู้จักเธอเลยแบบนี้จ้องมองตัวเอง แต่เขากลับอุ้มเธอขึ้นมาในงานแถลงข่าว

“เป็นเพราะอะไรกันแน่? ฉันด้อยกว่าเธอตรงไหน? ไม่ดีตรงไหน? คุณสามารถบอกฉันได้ไหม? พัฒนาไปตามที่คุณต้องการ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

“คุณหลินอาจจะเข้าใจผิดนิดหน่อย สิ่งที่เธอมีแต่คุณไม่มี ไม่ต้องเหนื่อยเสียเปล่าแล้ว”

“คืออะไร?”หลินชิงชิงกัดริมฝีปากล่างแล้วถามขึ้น “เธอมีอะไรที่ฉันไม่มี?”

“วันนี้เรียนคุณออกมา อยากจะพูดกับคุณให้ชัดเจน ต่อไปอย่าไปรังควานเธออีก!”

เมื่อได้ยิน ในที่สุดหลินชิงชิงก็เข้าใจแล้ว เธอไปที่ชายหนุ่มเยือกเย็นตรงหน้าอย่างตกตะลึง “ หลังจากนั้นก็หัวเราะเยาะ “ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เธอถึงกับต้องไปฟ้องคุณเลยหรือ เป็นผู้หญิงที่ใจแคบจริงๆ คุณชอบแบบนี้เองหรือ? คุณรู้ไหมว่าเธอได้มี......”

ประโยคหลังยังไม่ทันพูดออกมา เย่โม่เซินก็ลุกขึ้นยืนทันที ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา “ฉันชอบผู้หญิงที่ใจแคบแบบนี้ คุณจะทำอะไรฉันได้? ยังไงก็ตามผู้หญิง ควรรู้จักความอับอายบ้างถึงจะดี”