เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 475

บทที่ 474 หนี้เสน่ห์

พวกหานมู่จื่อถือว่าได้ย้ายเข้ามาอย่างเป็นทางการแล้ว หลังจากนอนหลับมาคืนหนึ่ง ท่าทางการเดินของเสี่ยวเหยียนก็แปลกประหลาดไป

“ให้ตายเถอะ! ถ้าไม่ใช่ว่ามีชักโครก ฉันคิดว่าฉันเข้าห้องน้ำนั่งลงไปไม่ได้แน่ๆ” เสี่ยวเหยียนนวดขาที่ปวดเมื่อยของตัวเอง สีเหมือนร้องไห้ไม่ออก “ก็แค่ทำความสะอาดทั้งเช้าเท่านั้น ขาของฉันต้องเป็นแบบนี้เลยเหรอ? มันไม่เอาไหนมากเกินไปแล้วมั้ง?”

เธอบ่นในขณะที่ชี้ไปที่ขาของตัวเอง

หานมู่จื่อก็ไม่ต่างกัน

ทั้งสองปกติจะออกกำลังกายไม่มากนัก ในตอนที่ทำงานหนักอย่างกะทันหัน ก็จะทำให้กล้ามเนื้ออักเสบ หรืออ่อนล้ามากเกินไป

สีหน้าของหานมู่จื่อไม่ค่อยดีนัก โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ถ้า ถ้าเป็นวันจันทร์ เธอรู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถใส่รองเท้าส้นสูงไปทำงานได้แล้ว

“ใช่แล้ว เมื่อวานหลินชิงชิงไม่ได้เข้ามา วันจันทร์เธอต้องสะสมไฟโกรธมากมาย เพื่อมาหาเรื่องพวกเราแน่นอน”

เมื่อนึกถึงหลินชิงชิง หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับ

“คุณไม่อยากอยู่กับเย่โม่เซิน แต่เขากลับมารังควานคุณตลอด หลินชิงชิง ก็ชอบเขาอีก และมาเพ่งเล็งคุณเพราะเขา มู่จื่อ......คุณต้องคิดหาวิธีดู ตอนนี้หลินชิงชิงเป็นลูกค้าของเรา เป็นแบบนี้เรื่อยไปก็ไม่ไหว คงไม่ใช่ว่าจะรับมือทุกครั้งเหมือนกันครั้งที่แล้ว?”

“ฉันก็กำลังคิดอยู่” หานมู่จื่อหลับตาลง ที่จริงเธอเคยคิดเรื่องนี้ แต่ใครผูกคนนั้นแก้

นี่คือหนี้เสน่ห์ที่เย่โม่เซินได้มาจากการนัดดูตัวด้วยตัวเอง มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

หามาถึงที่ อย่างอธิบายไม่ได้ มาหาเรื่องเธอ ทำให้รู้สึกปวดหัวจริงๆ

เมื่อคิดถึงในกรณีที่เขายังไม่ได้หย่ากับตัวเอง ก็ไปนัดดูตัวกับผู้หญิงคนอื่น หานมู่จื่อก็รู้สึกอึดอัดอย่างมาก

เหอะๆ ยังมีหน้ามาบอกกับตัวเองว่า พวกเขาไม่ได้หย่ากันเลย

ไม่ได้หย่ากัน เขาไปนัดดูตัวอะไรกัน?”

หานมู่จื่อไม่รู้เลยว่า ความโกรธของตัวเองได้เพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“คิดอะไรอยู่” เสี่ยวเหยียนขยับเข้าไป ถามคำถามที่สำคัญมาก “ที่จริง ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ในร้านอาหาร คุณจงใจให้ฉันออกไป ให้ฉันพาเสี่ยวหมี่โต้วไปก่อน เป็นเพราะว่ากลัวเขาจะเห็นเสี่ยวหมี่โต้วใช่ไหม?”

หานมู่จื่อ “......”

ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย

เธอรู้สึกกลัวจริงๆ

เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ตอนนี้เขายังไม่ยอมเลิกรากับคุณ เพราะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของเขาใช่ไหม?”

เมื่อหานมู่จื่อได้ยิน ในใจก็รู้สึกสะดุ้ง “ลูกของเขา?”

“ใช่สิ เหมือนกันมากขนาดนั้น ถ้าดูก็มองออกทันทีว่าเป็นลูกของเขา” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าแล้วพูดอย่างไม่คิดอะไร

แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้หานมู่จื่อสะดุ้งตกใจ เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ ความคิดก็สับสนอีกครั้ง ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของเขา ถ้าอย่างนี้ชายแปลกหน้าที่อยู่ในรถตอนนั้น.....

ความทรงจำกระจัดกระจายเล็กน้อย พร้อมกับสารพัดความรู้สึกในอดีต พุ่งปะทะใส่ตัวเธอไม่ยั้ง ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็รู้สึกว่า ตัวเองถูกความรู้สึกเหล่านี้ กดดันจนหายใจไม่ออก จึงต้องดึงตัวเองออกจากมันอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว ฉันไม่อยากให้เขารู้ถึงการมีอยู่ของลูก ถ้าเกิดสถานการณ์เหมือนครั้งที่แล้ว เสี่ยวเหยียน...... คุณต้องช่วยฉันนะ!”

พูดถึงในตอนท้าย หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวเหยียนอย่างจริงจัง

ดวงตานั้น สามารถบอกได้ว่าจริงใจยิ่งนัก

แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอถึงจะทำแบบนี้ แต่ระหว่างเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่จำเป็นต้องถามอะไรมากเลย เพียงแค่ทำตามก็พอแล้ว เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วตกลง

เย่โม่เซินหน้าด้านมาก วันรุ่งขึ้นโทรหาเธออีกแล้ว พูดอะไรเรื่อยเปื่อย ทำเรื่องที่น่าเบื่อเหมือนกับวัยรุ่นหนุ่มสาว ที่เพิ่งรักกันใหม่ๆชอบทำกัน

หานมู่จื่อรู้สึกเบื่อมาก แต่เย่โม่เซินดูเหมือนจะสนุกกับมัน

“เย่โม่เซิน ถ้าคุณว่างจนเบื่อมากจริงๆ นั้นฉันมีสิ่งหนึ่ง ที่อยากให้คุณช่วยทำ”

เรื่องอะไร คุณว่ามา”