เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 486

บทที่ 485 ใช้ชีวิตไปให้สุด

เย่โม่เซินมือหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของหานมู่จื่อ ริมฝีปากอันบางนั้นโค้งขึ้นเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ผมนอนหนุนคุณทั้งคืน ช่วยคุณทำแบบนี้ไม่เป็นอะไรหรอกเรื่องเล็กน้อย”

หานมู่จื่อ “......” เธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาที จากนั้นก็ผลักมือเขาออก “นี่ไม่ใช่อยู่ที่ปัญหาเล็กหรือใหญ่ แต่เป็นเรื่องปัญหาบาดแผลของนาย”

พูดจบ เธอก็ยืนขึ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “โอเค ขาของฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ลุกขึ้นได้แล้ว นายรีบนั่งให้ดีเถอะ”

ในตอนที่เธอเตรียมตัวจะไปห้องน้ำ ขณะที่เดินยังคงกะเผลกอยู่เล็กน้อย หลังจากขาเพิ่งจะหายดี ดังนั้นจึงยังเดินไม่ค่อยราบรื่น แต่หานมู่จื่อยังคงเดินไปห้องน้ำภายใต้สายตาของใครบางคน

จนกระทั่งเธอออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าในห้องผู้ป่วยมีคนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน นั่นคือเซียวซู่่

เมื่อเห็นเขา หานมู่จื่อก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ดึงกระดาษเช็ดมือมาเช็ดมือให้แห้ง พลางเดินเข้าไป

“ทำไมมาแต่เช้าเชียว” เธอถามไปอย่างเป็นธรรมชาติ เซียวซู่่ไม่ได้โต้ตอบอะไร ได้แต่เพียงพยักหน้าเบาๆ

“วันนี้คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ตอนเย็นค่อยมาใหม่” เย่โม่เซินพูดพลางมองไปยังหานมู่จื่อ

ได้ยินแบบนั้น หานมู่จื่อหยุดฝีเท้า สายตามองไปยังใบหน้าของเขา “ตอนเย็นค่อยมาใหม่อย่างนั้นหรือ”

เย่โม่เซินยกริมฝีปากลึกเข้า ค่อยๆขมวดคิ้ว “เธอไม่เต็มใจหรือ”

“......”

เธอไม่เต็มใจอะไรที่ไหนกัน เพียงแต่เธอคิดว่าเธอจะอยู่ดูแลเขาตลอด 24 ชั่วโมง ไม่คิดว่าเขาจะให้เซียวซู่่มาสลับเวรกับเธอ

เขายังมีสำนึกที่ดี

“อย่างนั้นตอนเย็นฉันมาใหม่ เดี๋ยวจะเอาอาหารมาให้คุณ วันนี้ฉันกลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน”

เธอนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้มาตลอดทั้งคืน ตอนนี้ปวดหลังปวดเอวไปหมดทั้งตัว อีกอย่างเธอยังต้องกลับไปที่บริษัทเพื่อจัดการธุระสักหน่อย

“โอเค ตอนเย็นผมจะรอคุณ”

ตอนที่หานมู่จื่อกำลังจะออกไปก็ได้ยินเย่โม่เซินพูดประโยคนี้ ทำให้รู้สึกคลุมเครืออย่างอธิบายไม่ถูก เธอมองไปยังเซี่ยวซู่หนหนึ่ง ก็พบว่าเขาก็มองมายังเธอ

ใบหน้าร้อนผ่าว หานมู่จื่อรีบออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าขณะที่ออกมาเธอไม่ลืมที่จะหยิบกระติกเก็บอุณหภูมิที่ตนเองนำมาเมื่อวานนี้กลับไปด้วย

รอจนกระทั่งเธอออกไปแล้ว เซี่ยวซู่ก็มีสีหน้าเย็นชาลง

“คุณชายเย่ ครั้งนี้ท่านหุนหันพลันแล่น จนบาดเจ็บแบบนี้ แล้วจะบอกกับน้าส้งได้อย่างไร”

“แล้วใครบอกว่าจะต้องบอกเธอล่ะ” เย่โม่เซินพูดไปอย่างลอย ๆ หลังจากหานมู่จื่อกลับไปแล้ว เขาก็เผลอจะเอนตัวลงนอนอย่างลืมตัว แต่เมื่อแผ่นหลังถูกสัมผัส ก็เจ็บปวดจนทำให้เขาลุกกลับขึ้นมานั่งทันที ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกได้กลายเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

มันไม่เหมือนกับเมื่อคืนนี้เลย ที่ยังนอนร้องไห้อย่างน่าเวทนาอยู่ตรงนั้นกับหานมู่จื่อ

“ไม่ให้บอกน้าส้ง แล้วถ้าหากว่าน้าส้งถามขึ้นมาจะให้ทำอย่างไรครับ” เซี่ยวซู่มีใบหน้าและดวงตาที่ซึมเล็กน้อย “คุณชายเย่ไม่ได้บาดเจ็บธรรมดา อีกอย่าง น้าส้งก็เป็นหมอ...เธอมองเพียงพริบตาเดียวก็รู้แล้ว ถ้าหากบอกให้น้าส้งได้รู้ว่า คุณบาดเจ็บเพราะไปช่วยคุณหาน เธอคงจะต้อง...”

“เรียกใครว่าคุณหาน” เย่โม่เซินพูดขัดจังหวะเขา ขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พึงพอใจ “เรียกว่าคุณนายน้อย”

เซียวซู่่ “...คุณชายเย่”

“ทำไม” เย่โม่เซินงอริมฝีปากขึ้นอย่างเยือกเย็น “ฉันได้รับบาดเจ็บ พูดอะไรดูไม่มีน้ำหนักแล้วหรือไง”

เซี่ยวซู่ลดสายตาลงทันที พูดไปอย่างหดหู่ “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ว่า...คุณชายเย่บาดเจ็บสาหัสแบบนี้ ผมคิดว่าต่อไปคุณชายเย่ยังจะต้อง...”

“ถึงเวลาที่นายจะต้องมาสอนฉันแล้วเหรอ” ไม่ทันจะรอให้เขาพูดประโยคหลังเสร็จสิ้น เย่โม่เซินก็พูดขัดจังหวะเขาอย่างเย็นชา

“คุณชายเย่ เรื่องก็ผ่านไปห้าปีแล้ว คุณ...”

“ไสหัวออกไป” เย่โม่เซินจู่ ๆก็หัวร้อนขึ้นมา แล้วระเบิดคำพูดออกไปแบบนั้น