เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 487

บทที่ 486 กลัวว่าสมองของคุณจะไม่มีสติ

“ไม่มี” หานมู่จื่อส่ายหน้า “คนที่บาดเจ็บไม่ใช่ฉัน”

ฟังจบ เลิงเยาเยาก็เบิกตากว้างด้วยความสงสัย “ฉันได้ยินเสี่ยวเหยียนพูดว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ได้ยินมาด้วยว่าสิ่งที่ หลินชิงชิงสาดออกมานั้นมันคือน้ำกรด ผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ คนแบบนี้ต่อไปอย่าให้มาเป็นลูกค้าของพวกเรา”

“ลูกค้าหรือ” หานมู่จื่อน้ำคำสองคำนี้เบาๆ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ คงไม่ได้แล้วล่ะ แม้ว่าเธอจะต้องเป็นลูกค้าของเราในอนาคต ก็คงจะไม่มีโอกาสแล้ว”

ครั้งนี้เธอใช้น้ำกรดมาเพื่อทำร้ายคน แม่ว่าจะทำร้ายเธอไม่ได้ แต่กลับไปกระทบโดนเย่โม่เซินจนบาดเจ็บ

ด้วยลักษณะนิสัยของเย่โม่เซิน ทำไมถึงได้ไม่ทำให้เธอต้องลำบากใจ นอกจากนี้ แม้ว่าเย่โม่เซินจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ หานมู่จื่อก็ไม่อาจปล่อยเขาไปได้

เมื่อคิดถึงแผ่นหลังของเย่โม่เซินที่บาดเจ็บเหมือนกับผี ความคิดในใจเธอก็ไม่โกรธอะไร

“พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร เธอคิดวิธีการอะไรแล้วหรือ”

“เธอจงใจจะทำร้ายคน หากว่าถูกเข้าไปทักละก็ ไม่ต้องถึงมือฉัน ก็อาจจะมีคนจัดการเก็บเธอแล้ว” หานมู่จื่อพูดจบ เธอก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อยตรงคิ้ว เธอจึงได้แต่ยื่นมือออกไปบิดตรงระหว่างคิ้ว

เมื่อเลิงเยาเยาได้เห็น ก็พูดกระซิบขึ้นว่า “เมื่อคืนนี้เธอยังนอนหลับไม่เต็มตื่นใช่ไหม ฉันมียาหม่องอยู่ เธอเอาไปถ้าหน้าผากสักหน่อย อาจจะช่วยให้ดีขึ้นนะ”

พูดจบ เลิงเยาเยาก็เปิดกระเป๋าของตัวเอง หยิบขวดยาหม่องออกมาจากข้างในออกมาแล้วยื่นให้กับหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อมองดูขวดยาหม่อง แล้วคิ้วก็ขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เธอ…เธอไม่ค่อยจะชอบกลิ่นของน้ำมันยาชนิดนี้

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ ได้แต่ยิ้มให้กับเลิงเยาเยา “ขอบใจนะ แต่ฉันไม่เป็นอะไร พักสักประเดี๋ยวก็คงดีขึ้น”

เลิงเยาเยาเฝ้ามองเธออยู่สักพัก ถามขึ้นอย่างรวดเร็ว “เธอไม่ชอบกลิ่นแบบนี้หรือ ไม่ต้องกังวลไป ตอนแรกฉันเองก็ไม่ชอบหรอก แต่มันดีจนน่าทึ่งเลยนะ เดี๋ยวฉันช่วยทาให้เธอเอง” พูดจบเธอก็ได้เปิดฝายาหม่องนั้น จากนั้นก็ทาลงบนมือแล้วเดินไปด้านหน้าทาลงไปที่หน้าผากทั้งสองด้านของหานมู่จื่อ”

หานมู่จื่อรู้สึกหงุดหงิดรำคาญกับการกระทำแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเธอไม่คุ้นเคยกับเลิงเยาเยา แต่จริงๆแล้วเธอ..

แต่ แม้ว่าหานมู่จื่อจะแสนเบื่อหน่าย แต่ยังไม่แสดงออกมาทางสีหน้า เธอรู้ว่าก็มีความปรารถนาดีที่ห่วงใยเธอ ถ้าหากเธอแสดงอารมณ์ที่ไม่อดกลั้นออกไปเพียงเล็กน้อย แบบนั้นคงเป็นการทำร้ายใจคนมาก

จนกระทั่งเลิงเยาเยาถอยกลับไป เธอจึงยิ้มให้เธอ “เธอลองดูนะ อีกสักพักก็คงดีขึ้น”

หานมู่จื่อก็ยิ้มกลับให้เธอ “ขอบใจนะ”

เลิงเยาเยาเขินอายเล็กน้อย คิดถึงอะไรบางอย่าง แล้วพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “ฉัน ฉันไม่ได้ห่วงเธอ แต่ฉันแค่…แค่กลัวว่าสมองของเธอจะไม่ปลอดโปร่ง แล้วจะทำงานออกมาไม่ดีต่างหาก”

ขณะเดียวกันเสียงติ้งของลิฟต์ก็ดังขึ้นประตูก็เปิดออก เลิงเยาเยาก็รีบเข้าไป

หานมู่จื่อ”……”

เมื่อเธอกลับไปถึงสำนักงาน เสี่ยวเหยียนก็กำลังจัดการกับสิ่งต่าง ๆบนโต๊ะทำงานของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกลับมาแล้วจึงได้ลุกขึ้นยืน “พระเจ้า ฉันก็คิดว่าเธอจะอยู่โรงพยาบาลตลอด 24 ชั่วโมงเสียอีก หรือว่าเธอรู้แล้วเลยกลับมาใช่ไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดหยอกล้อของเธอ หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเธอ “อะไรนะ ฉันต้องอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด24 ชั่วโมงเธอไม่รู้สึกทุกข์ใจบ้างเลยหรือ ยังจะมาเยาะเย้ยฉันอีกอย่างนั้นหรือ”

“ทำไมจะไม่ได้ละ” เสี่ยวเหยียนยิ้มหรี่ตา “เธอไปอยู่โรงพยาบาล และยังไม่ใช่ตนเองที่ได้รับบาดเจ็บ แล้วทำไมฉันต้องไปทุกข์ร้อนกับเธอด้วยล่ะ”

“โอ้ ฉันไม่ได้เจ็บปวด หรือฉันจะเหนื่อยไม่ได้หรือไง” พูดจบ หานมู่จื่อก็ยื่นมือออกมาบีบคอและไหล่ของตัวเอง เมื่อคืนวานนี้ก็นอนอยู่ท่านั้นบนเก้าอี้ เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว

“เอาล่ะ ฉันก็แค่ล้อเล่นกับเธอเอง ถ้าฉันไม่เป็นทุกข์ร้อนกับเธอ ฉันก็คงจะไม่เข้ามาอยู่ในสำนักงานของเธอช่วยจัดการงานแทนเธอหรอก วันนี้เธอกลับไปก่อนเถอะ เรื่องทั้งหมดส่งมอบมาให้ฉันก่อน พักผ่อนให้เต็มที่ ฉันรู้ว่าเย็นนี้เธอยังต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอีก”

หานมู่จื่อ “......”