เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 498

บทที่497 เธอยังไม่เข้าใจอีกหรอ

หานมู่จื่ออึ้งไปครู่หนึ่ง

“หมายความว่ายังไง?”

เธอคิดไปคิดมา ก็พอเข้าใจความหมายของเย่โม่เซิน และหลังจากนั้นเธอก็หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “โทษฉันก็เป็นเรื่องปกตินี่ เพราะตอนนี้ฉันก็โทษตัวเองเหมือนกัน”

หลังได้ยินสิ่งที่เธอพูด เย่โม่เซินก็หรี่ตาลง “โทษตัวเธอเอง?”

หานมู่จื่อหลับตาลง

ใช่สิ เธอโทษตัวเองมาโดยตลอด

ที่เย่โม่เซินได้รับบาดเจ็บเธอก็มีส่วนผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเขาก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บแบบนี้ โทษตัวเธอที่ ทำไมถึงไปหาหลินชิงชิงตั้งแต่แรก ถึงแม้จะนัดกันไว้แล้ว ทว่าเขาไม่ว่างก็ควรปล่อยไป ทำไมเธอถึงไปหาหลินชิงชิงโดยตรง?

ถ้าเธอไม่ได้ไปร้านอาหารนั้นตั้งแต่แรก เธอก็จะไม่ได้พบกับเย่โม่เซินใช่ไหม?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “ถ้าฉันไม่ไปร้านอาหารนั้น ก็จะไม่เกิดเรื่องมากมายแบบนี้ บางทีตอนนี้นายกับคุณหลินอาจจะ……….”

สมหวังกันแล้ว

“ไม่มีคำว่าถ้า!”น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเย่โม่เซินพูดขัดขึ้น เขาเม้มปากแล้วพูดขึ้นว่า “จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจอีกหรอ?”

“อะไร?”

“ห้าปี ตลอดเวลาห้าปีเต็มๆทำไมฉันถึงไม่หย่า”

หานมู่จื่อ “………….”

ในตอนนี้ แววตาของเย่โม่เซินลึกล้ำและเป็นประกาย ราวกับดวงดาวนับล้านดวงที่ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืน

คำพูดของเขา มันมีผลต่อหัวใจเธอจริงๆ

แต่ว่า……..ห้าปีที่แล้วทั้งๆที่เขา……..

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อถอยออกห่างจากเขาหลายก้าว แล้วพูดขึ้นด้วยความปากแข็งว่า “ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ดีกว่า เราเคลียร์ปัญหาตรงหน้าให้เสร็จก่อนค่อยคุยกัน”

หนีอีกครั้ง……….

แววตาของเย่โม่เซินหมองลงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “โอเค ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงมันก็ไม่ต้องพูด ในเมื่อสักวันหนึ่งเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่แล้ว”

บทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้

หลังจากที่ส้งอานกลับไปก็โทรไปหาเซียวซู่ทันที เพื่อสอบถามเหตุการณ์ทั้งหมด และได้เข้าใจถึงเรื่องราวหลายๆอย่าง หลังจากที่รู้ว่าหลินชิงชิงเป็นคนทำร้ายก่อนจริงๆ เธอก็โกรธขึ้นมาทันที จากนั้นก็รีบโทรไปหาคุณแม่หลินโดยตรง

คุณแม่หลินไม่คิดว่าเธอจะโทรมาเร็วขนาดนี้ ในใจก็รู้สึกเป็นห่วงลูกของตัวเอง ขณะเดียวกันก็เช็ดน้ำตาไปด้วย หลังรับสายเธอก็ถามขึ้นด้วยความดีใจว่า “อานอาน มันมีความคืบหน้าแล้วใช่ไหม? โม่เซินว่ายังไงบ้าง ลูกสาวของฉันชิงชิงออกมาได้แล้วใช่ไหม?”

ส้งอานไม่ได้พูดอะไรออกไป คุณแม่หลินรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงเรียกขึ้นอีกครั้ง “อานอาน?”

ผ่านไปสักพัก ปลายสายถึงจะมีเสียงที่เย็นชาตอบกลับมา “พวกเรารู้จักกันมานานแล้วใช่ไหม?”

คุณแม่หลินอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “ใช่ ใช่สิ”