เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 497

บทที่496 ถ้าเกิดว่าแกโทษเธอล่ะ

สายตาของเย่โม่เซินทำให้เธอทำตัวไม่ถูก สุดท้ายหานมู่จื่อจึงเลือกที่จะหลบสายตาแทน

ส้งอานเป็นหมอ จึงรู้โดยสัญชาตญาณว่าต้องตรวจบาดแผลของเย่โม่เซินอย่างไร หานมู่จื่อรออยู่ข้างๆครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงหายใจของส้งอาน จากนั้นเธอก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำ ทำไมลูกถึงได้รับบาดเจ็บแบบนี้?”

ไม่มีใครตอบคำถามของส้งอาน เธอยังคงดูบาดแผลของเย่โม่เซินอยู่ สุดท้ายเธอทนดูแผลต่อไปไม่ได้ จึงพันแผลให้เขาใหม่ จากนั้นก็ไปนั่งเงียบๆสงบสติอารมณ์คนเดียว

หลังจากที่เธอสงบสติอารมณ์ลง ส้งอานหันไปมองเย่โม่เซินแล้วถามขึ้นว่า

“อย่าบอกนะว่า บาดแผลพวกนี้เป็นฝีมือของหลินชิงชิง?”

หลังจากได้ยิน เย่โม่เซินก็แสยะยิ้มออกมา “หรือว่าผมจะเป็นคนทำมันเอง?”

ส้งอาน “………….”

ถึงแม้จะรู้ว่าหลินชิงชิงอาจจะทำร้ายเย่โม่เซิน แต่ส้งอานก็คิดไม่ถึงว่าบาดแผลจะเป็นแบบนี้ เธอเคยเห็นบาดแผลแบบนี้……..แต่ก็น้อยครั้งมาก ทว่าความน่ากลัวของบาดแผลนั้นทำให้ส้งอานจำได้อย่างชัดเจน เพราะฉะนั้นส้งอานจึงรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นเลยว่าบาดแผลที่หลังของเย่โม่เซินได้มาได้อย่างไร

ถ้าบาดแผลพวกนี้หลินชิงชิงเป็นคนทำจริงๆ แล้วส่งเธอขึ้นศาล ก็เหมือนจะสมเหตุสมผล

ได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้ แถมยังเป็นการทำร้ายร่างกายโดยเจตนา

“งั้น……….”อยู่ๆส้งอานก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี เธอมาโดยการวานจากคุณแม่หลิน แต่ตอนนี้……….เธอต้องรักและเป็นห่วงหลานชายของตัวเองสิ ทว่าบาดเจ็บก็ได้รับแล้ว ตอนนี้ส้งอานแปลกใจกับอีกเรื่องหนึ่งมากกว่า

สายตาของเธอมองไปยังตัวของหานมู่จื่อด้วยความสงสัย “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธออีก? แล้วพวกเธอไปพบกันตอนไหน?”

ในที่สุดหัวข้อบทสนทนาก็วกกลับมาหาตัวเอง? หานมู่จื่อถอนหายใจในใจ รู้สึกว่านี่คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ทว่าเย่โม่เซินยังคงทำหน้าบึ้ง งั้นเธอมาอธิบายเองดีกว่า

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“คุณน้าส้งคะ ตอนนี้คุณชายเย่เป็นลูกค้าของบริษัทฉันค่ะ”

หลังได้ยินสิ่งที่เธอพูด ส้งอานก็ตกใจจนเบิกตากว้าง เย่โม่เซินเป็นลูกค้าของบริษัทเธอ? หมายความว่ายังไง?

และเย่โม่เซินที่อยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินคำพูดของหานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วเป็นปม

“ลูกค้า? หมายความว่ายังไง?”

หานมู่จื่อพูดขึ้นเบาๆว่า “ฉันเปิดบริษัทออกแบบ และคุณเย่ก็มาว่าจ้างบริษัทของเราค่ะ” เมื่อฟังถึงตรงนี้ ส้งอานก็เข้าใจในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น

ฟังจากสิ่งที่เธอพูดแล้ว เย่โม่เซินเป็นคนเข้าไปพัวพันกับเธอเองสินะ?

คิดไปคิดมาก็จริงอย่างที่ว่า ตั้งแต่เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องผู้ป่วยนี้ ดวงตาของหลานชายของส้งอานก็เหมือนจ้องไปยังตัวเธออยู่ตลอด และการใช้สรรพนามของเธอก็ใช้คำว่า ‘คุณ’ มันแสดงให้ชัดเจนเลยว่าไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว

“ทำไมสรรพนามการเรียกเปลี่ยนไปล่ะ?”ในเวลานั้นเอง เย่โม่เซินถามออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

หานมู่จื่อ “…………”

เธอประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามของเย่โม่เซิน ทำเพียงมองไปยังส้งอาน แล้วยิ้มออกมาอย่างมีมารยาท

อาจจะเป็นเพราะรู้สึกบรรยากาศรอบห้องแปลกๆ เมื่อเย่โม่เซินเห็นว่าเธอไม่ตอบ จึงเอ่ยปากเรียกชื่อเธอ “มู่จื่อ”

หานมู่จื่อกะพริบตา จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ที่จริงแล้ว คุณเย่ได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยฉันค่ะ เพราะเช่นนั้นช่วงเวลาที่เขาพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันจะมาเฝ้าเขาตลอดค่ะ”