เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 496

บทที่495 เป็นเธอได้ยังไง

“หรือว่า......เธอทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยกับลูก?”ส้งอานหรี่ตา ดวงตาของเธอเริ่มจะอันตราย เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเริ่มคิดในใจแล้ว

แต่เย่โม่เซินกลับขี้เกียจที่จะอธิบายให้เธอฟัง เขาจึงจับโทรศัพท์แล้วเดินตรงกลับไปนั่งเตียง ไม่อยากจะปริปากคุยกับเธอแม้แต่น้อย

เวลาที่อารมณ์ของเขาไม่ดีนั้น การที่จะให้เขาอธิบายให้เธอฟังนั้นมันเป็นไปไม่ได้

ส้งอานก็ไม่ได้บังคับเขา เธอหาเก้าอี้แล้วนั่งลง เย่โม่เซินไม่พูดอะไร ส้งอานก็จะไม่บังคับเขาให้พูด เธอเลยนั่งรออยู่ตรงนั้นเอาเสียเลย

ยังไงเธอก็กลับมาเมืองเป่ยแล้ว สิ่งที่เธอมีก็คือเวลาที่จะแช่อยู่ที่นี่กับเขา

เขาไม่ยอมพูดหนึ่งวัน งั้นเธอก็จะแช่อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเขาหนึ่งวัน

ต้องมีสักวันที่เขาจะยอมพูดแหละ?

เซียวซู่ที่มองพวกเขาเริ่มทำสงครามประสาทกันอีกแล้ว ได้แต่ทนที่จะไม่กลอกตามองบน

เวลาพวกเขาทำสงครามประสาทกัน คนที่ลำบากก็คือเขาเองไม่ใช่หรือไง? ทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใคร ผลก็คือทำให้อุณหภูมิภายในห้องเย็นลงอย่างทันตา

ท้ายที่สุดเซียวซู่ก็ตัดสินใจจะเป็นคนดี เขาเดินก้าวไปด้านหน้า

“คือว่า...... น้าส้งครับ เราออกไปกันดีไหมครับ เดี๋ยวผมจะเล่าทุกอย่างให้น้าฟังเองนะครับ”

ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด วันนั้นก็ไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่จากเรื่องราวหลายวันมานี้ เขาไม่ต้องไปถึงจุดเกิดเหตุก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

““ก็ได้!”ส้งอานพยักหน้า ลุงขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปกับเซียวซู่

แต่ภายในใจของเย่โม่เซินก็ยังมีความโหดแฝงอยู่ เขาจะตกลงได้ยังไงกัน? ในที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ไปไหน?”

ประโยคสั้นๆหนึ่งประโยค แต่กลับทำให้เซียวซู่กับส้งอานหยุดก้าวเท้าเดิน

“คุณเย่ครับ ไหนๆน้าส้งก็อุตส่าห์มาจากเมืองซูทั้งที ถ้าคุณไม่อยากพูด งั้นเรื่องนี้ให้ผมเป็นคนพูดเองก็ได้ครับ”

เย่โม่เซินเชยตาขึ้นมอง สายตาที่คมดุจดั่งใบมีด “เรื่องของฉันต้องให้นายมาเป็นคนตัดสินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

เซียวซู่ “......ได้ครับ ผมไม่เกี่ยว! ผมออกไปเอง!”

เขาก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ เขาก็อารมณ์เสียเป็นเหมือนกันป้ะ?

พูดจบ เซียวซู่ก็สะบัดแขนแล้วเดินออกไป ไม่นานก็ออกจากห้องพักผู้ป่วย

ส้งอาน “......”

แท้จริงแล้วมันยังไงกันแน่ แต่เย่โม่เซินไม่อนุญาตให้เซียวซู่บอกเธอ งั้นเธอก็รออีกสักหน่อยก็ได้

บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยเข้าสู่ความเงียบ เย่โม่เซินเอาแต่จัดการกับโทรศัพท์ของเขา น่าจะเป็นเพราะหน้าจอที่แตกไม่เหลือชิ้นดี เขาจึงหงุดหงิดเป็นพิเศษ จู่ๆเขาก็ใช้น้ำเสียงที่คลั่งเรียก “เซียวซู่!”

แท้จริงเซียวซู่ก็ไม่ได้ไปไหน เขาก็แค่ไปรออยู่หน้าห้องเฉยๆ

ฉะนั้นตอนที่เย่โม่เซินเรียกเขานั้น เขาจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้ เขาจึงรีบเข้ามา

“คุณเย่?”

“โทรศัพท์! เอาไปซ่อม เดี๋ยวนี้” เย่โม่เซินยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้เขา เซียวซูจึงต้องเดินก้าวขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นผมเอาไปซ่อมก่อนนะครับ”

“เอามาคืนฉันในสามสิบนาที”

เซียวซู่ “......ไม่มีปัญหาครับ!”

หลังจากที่เซียวซู่ออกไป ภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบ ส้งอานพยายามทำให้ตัวเองจิตใจสงบ แล้วเมื่อสักครู่เธอก็ได้เรียบเรียงเรื่องที่คุณแม่หลินเล่าให้เธอฟังอยู่ในหัวอีกรอบ

“ตอนนี้เซียวซู่ไม่อยู่ เรามาคุยกันดีกว่า ตระกูลหลินโทรมาหาน้าบอกว่าลูกไปแกล้งลูกสาวเขา ถึงแม้ว่าน้าจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรที่รุนแรงขึ้นถึงขั้นที่พวกลูกต้องทำกัน แต่ฝั่งนู้นเขาเป็นผู้หญิง ลูกจับเธอไปขึ้นศาล ต่อไปเธอจะอยู่ยังไง? ยังไงเธอก็เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวของตระกูลหลิน”

ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน

ทันทีที่ได้ยินคำเปรียบเทียบนี้ นัยน์ตาของเย่โม่เซินก็เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างเปิดเผย

“แล้วยังไงครับ?”

เธอเกือบจะทำร้ายผู้หญิงที่เธอรัก บัญชีนี้เขายังไม่ทันได้เคลียร์ดีๆเลย

ถึงแม้ตอนนี้บาดแผลจะอยู่บนหลังของเขา แล้วถ้าไม่ใช่เขาที่โดนหล่ะ?