เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 504

บทที่ 503 สู้คนอื่นไม่ได้

“คุณจะยอมฟังหรือ?”หานมูจื่อแปลกใจเล็กน้อย เห็นๆกันอยู่ว่าเมื่อวานเขาไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจ แต่ทำไมอยู่ๆวันนี้ถึงถามความเห็นจากเธอล่ะ?

เย่โม่เซินโอบเอวเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและพูดด้วยความสนิทสนมว่า “ก็พูดมาสิ”

“……”

หานมู่จื่ออยากผลักเขาออกไป แต่มือของเขากลับล็อกเอวเธอไว้อย่างแน่นหนา สุดท้ายเธอทำได้แต่อดทนและพูดว่า “ฉันให้โอกาสเธอก็ได้ แต่ว่า...ฉันขอเจอเธอก่อนที่เปิดศาลสักครั้ง”

ถ้าหากเย่โม่เซินยอมให้โอกาส อย่างงั้นเธอยากรู้หลินชิงชิงตอนนี้มีความคิดอะไรกัน การกักตัวเมื่อไม่กี่วันมานี้จะเปลี่ยนความคิดเธอได้หรือเปล่า?

หรือว่าจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ตายใจ? ยังแค้นเธออย่างฝังลึก?

พอได้ยินคำว่าได้โอกาส คุณแม่หลินก็แทบน้ำตาไหล เธอเดินไปจับมือหานมู่จื่อด้วยความตื้นตันใจ

“ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ คุณเป็นคนดี เมื่อไหร่ที่ชิงชิงออกมาได้ ฉันจะให้เธอมาขอโทษคุณให้ได้ ฉันต้องขอบคุณพวกคุณจริงๆ”

ส้งอานดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก เมื่อวานนี้เย่โม่เซินยังคงยืนหยัดอย่างหนักแน่น แต่มาวันนี้แค่หานมู่จื่อพูดเพียงแค่ประโยคเดียวก็คล้อยตามไปแล้วงั้นหรือ?

หรือต้องการ...ทำแบบนี้ต่อหน้าแม่ของหลินชิงชิง?

คิดได้สักพัก ส้งอานก็ส่ายหัวและสลัดความคิดวุ่นวายออกให้หมด

***

หานมู่จื่อเพียงแค่อยากดูท่าทีของหลินชิงชิงว่าเป็นอย่างไร เธอจะได้ตัดสินใจอีกครั้งว่าต้องทำอะไร

แม้ว่าเย่โม่เซินจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอคิด แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเธอ เธออยากทำอะไรก็ทำไป ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเธอ

เย่โม่เซินทำตามคำพูดของเธออย่างว่าง่าย แต่ทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆเขากลับดูตกใจและต่างคิดไปคนละอย่าง

ตามความคิดของส้งอาน หลานชายของเธออยู่ในกำมือของหานมู่จื่อจริงๆ และแน่นอนว่า...นี่เป็นไปตามความคาดหมายของเธอ เธอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้อยู่ในใจ และแอบยิ้มอย่างปลอบใจ

แม่ของหลินชิงชิงเองก็ตกใจเช่นกัน

เย่โม่เซินดูเย็นชามากเมื่อตอนที่พบกันครั้งแรก ก่อนที่จะพบกันจริงๆ เธอเคยเห็นเขาผ่านทางโทรทัศน์หรือหน้าหนังสือพิมพ์เท่านั้น หากไม่เคยเจอกันมาก่อนก็สัมผัสได้ถึงออร่าความแข็งแกร่งผ่านแววตาที่เฉียบคมและเย็นชาคู่นั้น ดังนั้นการที่หลินชิงชิงชอบเขาตั้งแต่ตอนที่ไปดูตัว คุณแม่หลินเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นแบบนี้ ยังรอคอยว่าลูกสาวของเธอจะพิชิตใจเขาได้ในสักวันหนึ่ง

แต่ว่า...ตอนนี้กลับเห็นเขาดูจงรักภักดีกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

และผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่ลูกสาวของเธอ

หากจะบอกว่าไม่อิจฉา ก็เห็นว่าจะเป็นการโกหก

อย่างไรก็ตามเธอมาอิจฉาริษยาตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร? เธอผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก เธอรู้ว่าหัวใจผู้ชายถ้าอยู่ที่ใครแล้ว มันก็จะอยู่กับคนคนนั้นจริงๆ ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไขว่คว้า เขาก็จะเข้ามาหาเอง และทำให้เธอมีความสุข

แต่ถ้าใจของเขาไม่ได้อยู่กับคนคนนั้นแล้ว ไม่ว่าจะเสียหยาดเหงื่อแรงกายสักแค่ไหน เขาก็จะไม่มองอยู่ในสายตา

และยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ชายอย่างเย่โม่เซิน

ถึงจะต้องแพ้คนอื่นจนลูกสาวเธอเสียผู้เสียคน คุณแม่หลินก็ยอม!

ตอนนี้เธอเพียงต้องการให้ลูกสาวของเธอออกมาโดยไม่เป็นอะไร พอคิดถึงตรงนี้คุณแม่หลินก็ถูมืออย่างประหม่าและมองหานมู่จื่อ โดยหวังว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะยอมใจอ่อนให้เธอ

“คุณอยากตามพวกเรามางั้นหรือ?” หานมูจื่อขมวดคิ้วเมื่อได้ยินว่าเย่โม่เซินบอกว่าจะตามมาด้วย แม้แต่ส้งอานที่อยู่อีกด้านก็โน้มตัวเข้ามา “ไม่ได้ แกยังได้รับบาดเจ็บ อยู่ในห้องผู้ป่วยก็ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าแกตามพวกเราออกไปข้างนอกจะทำให้อ่อนเพลียได้!”