เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 505

บทที่ 504 หนูไม่อยากเจอเขา

“เขา เขามาได้อย่างไร?”

“ใคร?”คุณแม่หลินไม่รู้ว่าเธอกำลังหมายถึงใคร ดังนั้นจึงถามเธออีกครั้ง

หลินชิงชิงกอดคุณแม่หลินแน่นและฝังหน้าเธอลงไป “แม่ หนูไม่อยากเจอเขาตอนนี้ สภาพหนูน่าเกลียดขนาดนี้จะให้เขาเจอหนูในสภาพนี้ได้อย่างไร? เดิมทีเขาไม่ชอบหนูอยู่แล้ว พอยิ่งเห็นสภาพหนูเป็นแบบนี้หนูก็ยิ่งไม่มีหวัง”

เธอพูดเสียงเบาๆแต่มีเพียงคุณแม่หลินเท่านั้นที่ได้ยิน ที่จริงแล้วลูกสาวของเธอพูดออกมาแบบนี้ เธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

คนที่หลินชิงชิงพูดถึงก็คือเย่โม่เซิน

เนื่องจากสองวันมานี้หลินชิงชิงซูบผอมลงมากและไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัว เธอถูกกักบริเวณอยู่ในนี้มาโดยตลอด ดังนั้นพอเย่โม่เซินต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เด็กสาวชื่นชอบ ภาพลักษณ์ของเธอก็เหมือนถูกพังทลายลงทั้งหมด

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคุณแม่หลินจะต้องช่วยหลินชิงชิงก้าวผ่านความลำบากใจนี้ไปได้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้เมื่อเทียบกับหน้าตาแล้ว ชื่อเสียงและชีวิตของเธอคือสิ่งสำคัญที่สุด ดังนั้นคุณแม่หลินจึงต้องมองข้ามเรื่องเหล่านี้ไปและจับมือหลินชิงชิงขึ้นมา “เด็กดี ลูกอย่าสนใจไปเลยว่าเขาจะอยู่ที่นี่หรือไม่ แม่มาวันนี้ก็เพื่อมาช่วยลูก เรื่องที่ลูกทำผิดก่อนหน้านี้ วันนี้ต้องขอโทษเขาดีดี ยอมรับความผิดที่ตัวเองก่อไว้ และต่อไปนี้อย่าทำผิดอีก เข้าใจไหม?”

หลังจากหลินชิงชิงที่ฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนคุณแม่หลินได้ยินดังนั้น ร่างกายก็สั่นระริก จากนั้นก็เงยหน้าพูดเบาๆ “แม่ แม่กำลังพูดอะไร?”

“ยอมขอโทษดีดี เข้าใจไหม?”คุณแม่หลินจ้องหน้าเธอและพูดเตือนเธอ “แม่เสียแรงกายแรงใจไปมาก กว่าจะได้โอกาสนี้มา ถ้าลูกไม่ยอมขอโทษก็จะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว”

“ขอโอกาส? นี่แม่ไปขอร้องผู้หญิงคนนั้นหรือ?”หลินชิงชิงเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมา ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความเกลียดชังและโกรธแค้น คุณแม่หลินตกตะลึง เธอกัดฟันและบีบข้อมือลูกสาวเธอแรงๆ พลางกดเสียงต่ำพูดว่า “ฟังแม่ให้ดีนะหลินชิงชิง วันนี้ลูกจะต้องขอโทษพวกเขาด้วยความสำนึกและจริงใจ อย่าแสดงอารมณ์แบบนี้ออกมาทางสายตาเด็ดขาด เพราะเรื่องนี้ลูกเป็นคนผิด!”

ความผิดของเธอ?

เธอทำอะไรผิด? หลินชิงชิงไม่ได้คิดว่าตัวเธอผิด สิ่งเดียวที่เธอผิดก็คือเธอไม่ได้สาดน้ำกรดบนหน้าหานมู่จื่ออย่างรวดเร็วและแม่นยำจนทำให้เธอมายืนอยู่ในจุดนี้

“หนูไม่ขอโทษ”หลินชิงชิงพูดด้วยแววตาโกรธแค้น “นี่ไม่ใช่ความผิดของหนู เธอแย่งผู้ชายของหนูไปก่อน!”

“เด็กโง่ ลูกพูดบ้าอะไร?” คุณแม่หลินเบิกตากว้าง มีลางสังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นมาใจ ลูกสาวของเธอดื้อดึงไม่ยอมขอโทษในเวลานี้ “ลูกรู้หรือไม่ ถ้าวันนี้ลูกไม่ยอมขอโทษ ลูกจะต้องถูกขังอยู่ในนี้อีกนานมากเท่าไหร่!”

อะไรนะ?

พอได้ยินว่าตัวเองจะต้องโดนขังอยู่ในที่แห่งนี้ หลินชิงชิงก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามจะให้เธอไปขอโทษผู้หญิงที่แย่งผู้ชายของเธอไปเนี่ยนะ? เธอจะทำได้อย่างไร?

“ลูกเลือกเอาเอง ถ้าลูกยอมขอโทษก็จะได้ออกไป แต่ถ้าไม่...ก็ต้องอยู่ในนี้ แม่เชื่อว่าลูกรู้...ว่าควรเลือกข้อไหน”

พอพูดถึงตรงนี้ คุณแม่หลินก็ปล่อยหลินชิงชิงให้เธอทำในสิ่งที่เธอเลือก

หลังจากที่เธอลุกขึ้นยืน เธอก็มองไปที่หานมู่จื่อด้วยรอยยิ้มและพูดเบาๆ “ฉันพูดกับเธอเรียบร้อยแล้ว ไม่กี่วันมานี้ที่เธอลำบากอยู่ที่นี่ เธอคงรู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำผิด เธอคงคิดได้แล้วล่ะ”

หานมู่จื่อมองไปทางคุณแม่หลินพลางคิดว่าผู้เป็นแม่คนนี้ลำบากเหลือเกิน

เมื่อความรักของผู้เป็นแม่อยู่ตรงหน้า หานมู่จื่อก็รู้สึกเคารพเธออย่างมาก ดังนั้นเธอจึงค่อยๆพยักหน้า