เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 508

บทที่ 507 ไม่ตัดใจ

จะกลับมาอีกทำไมอย่างงั้นหรือ?

จำได้ว่าคำถามนี้เธอไม่ใช่คนแรกที่ถาม

ดูเหมือนว่ามีหลายคนล้วนถามคำถามนี้กับเธอ หลังจากที่พวกเขารู้เรื่องราวในอดีต

กลับมาทำไม?

เธอเกิดและเติบโตที่นี่ เธอจากไปอย่างน่าเศร้าเมื่อห้าปีที่แล้ว จากนั้นก็เปลี่ยนชื่อนามสกุลตัวเอง

ตอนนี้เธอคิดว่าเธอสามารถเผชิญหน้ากับเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ เธอจึงอยากจะกลับมา มันผิดงั้นหรือ?

เธอค่อยๆเงยหน้ามองหลินชิงชิง “เรื่องที่ฉันกลับมา เกี่ยวอะไรกับเธอ?”

ทำไมคนหลายๆคนมักถามคำถามนี้กับเธอ เธออยากกลับก็แค่กลับ

“เพราะเขาใช่ไหม?”หลินชิงชิงกัดริมฝีปากและถามอย่างไม่พอใจ “เธอมีท่าทีเย็นชากับเขา ไม่ใช่เพราะเธออยากกลับมาหาเขางั้นหรือ?”

หานมู่จื่อพูด “แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ?”

“เกี่ยวสิ”หลินชิงชิงยังมีท่าทีไม่พอใจ “ถ้าเธอไม่ชอบเขา ฉันก็ยังพอมีโอกาส แต่ถ้าเธอต้องการให้เขากลับไป ฉันก็ไม่มีโอกาสเลยสักนิด”

“...”

หานมู่จื่อมีผลต่อเธอจริงๆ หลังจากทำสิ่งเหล่านั้นแล้ว ในหัวของเธอก็ยังคิดถึงแต่เย่โม่เซิน เธออ้าปากค้างหัวเราะด้วยความขบขัน “แม่เธอบอกว่าเธอสำนึกผิดแล้ว และอยากจะขอโทษฉันด้วยความจริงใจนี่? นี่เธอสำนึกผิดแล้วจริงๆน่ะหรือ?”

“ฉันสำนึกผิดแล้วกับฉันชอบเขามันคนละเรื่อง ฉันผิดเองเรื่องสาดน้ำกรด เพราะตอนนั้นฉันคิดว่าเธอแย่งเขาไปจากฉันจริงๆ ฉันจึงทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยแบบนี้กับเธอ ฉันสำนึกผิดจากใจจริง ฉันขอโทษเธอ แต่ว่า...”

“แต่ว่าเธอยังตัดใจจากเขาไม่ได้ เธอคิดว่าตัวเองยังมีโอกาส?”

สิ่งที่หลินชิงชิงพูดมา เธอไม่ได้ปฏิเสธและทำได้เพียงหรี่ตาลง

“ฉันชอบเขาจริงๆ ฉันรู้ว่าเธอเป็นอดีตภรรยาของเขา แต่ถ้าหากเธอไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขา เธอก็ให้โอกาสคนอื่นไม่ได้หรือ? ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอโทษเธอจากใจจริง!!”

พอพูดจบหลินชิงชิงก็ลุกขึ้นยืนจ้องหน้าหานมู่จื่อ จากนั้นก็โค้งตัวขอโทษเธอ

หานมู่จื่อค่อนข้างแปลกใจ เธอคิดว่าคงเป็นเรื่องยากสำหรับคนคนนี้ที่จะขอโทษใครสักคน เธอไม่ได้คาดหวังว่าทัศนคติของเธอจะดีขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเธอรู้ความจริง เธอจึงมีท่าทีเปลี่ยนไป?

หัวใจของผู้หญิงเป็นแบบไหนกันนะ?

เดิมทีเรื่องนี้ทำไปเพราะเห็นแก่หน้าของน้าส้ง และตอนนี้เธอเต็มใจที่จะขอโทษ อีกทั้งยังสำนึกผิดจากใจจริง เรื่องนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับหานมู่จื่อ

อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ลำบากใจ

“หลังจากออกมาแล้ว เธอจะพุ่งเป้ามาที่ฉันอีกไหม?”หานมู่จื่อถาม

พอได้ยินดังนั้นหลินชิงชิงก็นิ่งไปสักพัก จากนั้นก็ส่ายหน้า

“แม้ว่าฉันจะเกลียดเธอ แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นคนที่ไร้เหตุผลขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าเธอจงใจ ดังนั้นฉันจึงอยากให้เธอได้รับบทเรียน น้ำกรดนั่นเป็นน้ำกรดที่เจือจางแล้ว ไม่ได้ร้ายแรงอะไรขนาดนั้น เพราะไม่อย่างนั้นล่ะก็...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานมู่จื่อก็เหลือบตาขึ้น “เธอยังกล้าคิดว่าตัวเองทำดีเพียงเพราะน้ำกรดนั้นถูกเจือจางหรือ?”

หลินชิงชิงเบ้ปาก “เปล่า ฉันก็เเค่ตรวจสอบดูแล้วถึงได้รู้ว่ามันไม่ได้อันตรายขนาดนั้น เพราะฉะนั้น...”

“……”

หานมู่จื่อไม่รู้จริงๆว่าเธออยากบอกอะไร เธอหลับตา “ถึงฉันจะยกโทษให้เธอแล้ว แต่เย่โม่เซินเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บ อย่างไรเธอก็ควรได้รับการสั่งสอน”