เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 509

บทที่ 508 เสี่ยวหมี่โต้วโกรธแล้ว

ดวงตาของเขาลุกโชน พอหานมู่จื่อโดนเขาจับจ้องแบบนี้ก็ชาไปทั่วหนังศีรษะ เธอได้แต่พูดกับเขาว่า “ถ้าไม่มีอะไรเเล้ว คุณก็พักผ่อนเถอะ ฉันกลับก่อน”

“เร็วขนาดนี้เลยหรือ?”เย่โม่เซินมองตาม “อยู่กับผมอีกสักพักเถอะ”

น้ำเสียงแบบนี้ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกร้อนรน

คนที่ตั้งคำถามกับเธออย่างจริงจังในวินาทีสุดท้ายด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ตอนนี้เริ่มผ่อนคลายอีกครั้งราวกับว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ?

หานมู่จื่อนับเลขในใจอย่างเงียบๆ จากนั้นก็พูดว่า “ไม่ได้ ตอนบ่ายฉันมีธุระ ต้องรีบกลับก่อน”

“ธุระอะไร?”เย่โม่เซินถามเพิ่มอีกประโยค แต่กลับทำให้หานมู่จื่อรำคาญ

เธอตกลงกับเสี่ยวหมี่โต้วว่าจะไปรับเขาตอนเลิกเรียน พอนึกถึงเสี่ยวหมี่โต้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขาเกือบจะทับซ้อนใบหน้าของเย่โม่เซิน

พอคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็กระแอมเบาๆ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แต่ฉันต้องไปแล้ว คุณรักษาตัวดีดีล่ะ พรุ่งนี้ถ้าว่างฉันจะมาเยี่ยมใหม่”

“งั้นอาหารเย็นผมล่ะ? คนไม่มา แม้แต่อาหารเย็นก็ไม่ให้เลยหรือ?”ประโยคนี้แฝงไปด้วยความน้อยใจ

หานมู่จื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าคนในครอบครัวของเขาจะไม่มีใครทำอาหารได้ จะให้เซียวซู่เอาอาหารมาให้เขาก็ดูจะเกินไป ผู้ชายอกสามศอกอย่างเซียวซู่ก็คงเป็นกับข้าวที่ซื้อมา

ไม่ได้ หานมู่จื่อส่ายหัว

ทำไมเธอถึงคิดอะไรไร้สาระแบบนี้นะ ตระกูลของเย่โม่เซินออกจะเป็นตระกูลใหญ่โตมีชื่อเสียง ที่บ้านก็ต้องมีพ่อครัว เขาจะกังวลเรื่องอาหารการกินไปทำไม?

พอคิดได้ดังนี้ หานมู่จื่อก็พูดว่า “ให้ฉันคิดดูก่อน ถ้าฉันว่างฉันจะเอาอาหารมาให้”

พอพูดจบหานมู่จื่อก็ไม่ให้โอกาสเขาได้พูดอะไรอีกเลย เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเดินออกไปเพียงพริบตาเดียว

หานมู่จื่อถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอกหลังจากออกจากห้องผู้ป่วย

โชคดีที่เธอหนีออกมาได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเธอไม่รีบออกมาล่ะก็ เย่โม่เซินจะต้องถามต่ออีกแน่ๆ แต่ถ้าไม่ว่างล่ะ?

พอถึงตอนนั้นจะอธิบายอย่างไร

ช่างน่ากลัวจริงๆ

พอคิดถึงเรื่องนี้หานมู่จื่อก็รีบออกจากโรงพยาบาล

โรงเรียน

ขณะนี้มีคนมากมายยืนอยู่บริเวณหน้าประตูทางออก หานมู่จื่อดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองสักพัก ยังเหลือเวลาอีกห้านาทีก่อนที่เสี่ยวหมี่โต้วจะเลิกเรียน เธอจึงรออยู่ที่นั่น

หลังจากรอเกือบห้านาที ในที่สุดเสียงกริ่งเลิกเรียนก็ดังขึ้น

จากนั้นก็มีคุณครูคนหนึ่งพาเด็กกลุ่มหนึ่งออกมาจากชั้นเรียนเรียงเป็นแถวยาว

เนื่องจากความปลอดภัยเป็นเรื่องสำคัญ คุณครูที่นี่จะจดจำหน้าผู้ปกครองของเด็กนักเรียนได้ จากนั้นก็เรียกชื่อเด็กให้ออกมาจากแถว ร่างของหานมู่จื่อดูโดดเด่นมากในกลุ่มผู้คน พอคุณครูเห็นเธอแล้วก็ยิ้มให้เล็กน้อย “เสี่ยวหมี่โต้ว วันนี้หม่ามี๊มารับหนูแล้ว”

แม้ว่าหานมู่จื่อไม่ได้มาโรงเรียนบ่อยๆ แต่เนื่องจากเธอดูโดดเด่นเป็นพิเศษ และบวกกับที่เสี่ยวหมี่โต้วเป็นที่รักของคุณครู ดังนั้นคุณครูจึงจำเธอได้

เสี่ยวหมี่โต้วถูกเรียกชื่อก็เดินออกมาจากแถว จากนั้นก็มองออกไปด้านนอก

สองเเม่ลูกสบตากันอย่างช้าๆ ดวงตาดำขลับของเสี่ยวหมี่โต้วซึ่งดูสงบนิ่งและไร้คลื่นก็เปล่งแสงเจิดจ้า จากนั้นเขาก็วิ่งไปหาหานมู่จื่อ

“ช้าๆ เดี๋ยวล้ม”พอคุณครูเห็นฉากนี้ก็รีบพูดกำชับเพราะกลัวว่าเขาจะล้ม

เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหน้า “หม่ามี๊โกรธคุณน้าอยู่หรือ ถึงไม่กล้าโทรศัพท์หาคุณน้า?

หานมู่จื่อแทบจะสำลัก

ที่แน่ๆเธอทำให้หานชิงโกรธจริงๆ

เนื่องจากหานชิงไม่เห็นด้วยที่เธอไปหามาสู่กับเย่โม่เซิน แต่เพราะช่วงนี้เย่โม่เซินได้รับบาดเจ็บ เธอจึงต้องไปหาเขาที่โรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ อีกทั้งทุกวันมีแต่เรื่องยุ่งๆ เธอจึงไม่ได้มีเวลาไปสนใจหานชิงเลย

เธอเงียบไปสักพัก พลางคิดว่าก่อนหน้านี้เธอพูดกับหานชิงแรงเกินไป

อย่างไรเขาก็เป็นพี่ชายของเธอ เขาเป็นที่พักพิงที่แข็งแกร่งของเธอ

บาดแผลที่ได้รับมาตอนแรกก็มีพี่ชายคนนี้ที่คอยช่วยประคับประคองมาได้จนถึงทุกวันนี้

แต่ตอนนี้เธอกลับมาดูแลผู้ชายที่หักอกเธอ ไม่น่าแปลกใจที่หานชิงจะโกรธ

พอคิดได้ดังนั้น หานมู่จื่อก็เม้มริมฝีปากและถือโทรศัพท์ด้วยความสับสน

“หม่ามี๊ ถ้าหม่ามี๊ไม่กล้าโทร เสี่ยวหมี่โต้วจะโทรเอง แต่หลังจากโทรเสร็จหม่ามี๊ก็เป็นคนรับเองนะ”

หานมู่จื่อ “...งั้นก็ช่างเถอะ” เธอหัวเราะพลางเก็บโทรศัพท์ไว้ และคิดว่าตอนเย็นๆจะส่งข้อความวีแชทไปถามดู

แต่ไม่คิดว่าอยู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วจะโกรธขึ้นมา เขาบุ้ยปาก “หม่ามี๊นิสัยไม่ดี คุณน้าดีกับหม่ามี๊ขนาดนี้ แต่หม่ามี๊ยังไม่ยอมโทรศัพท์ไปหาคุณน้า”

พอพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็กระโดดลงจากรถเข็น “เสี่ยวหมี่โต้วไม่สนใจหม่ามี๊แล้ว”

จากนั้นร่างเล็กก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนหานมู่จื่อห้ามไว้ไม่ทัน พอเธอรู้ตัวอีกที เสี่ยวหมี่โต้วก็หายไปแล้ว

หานมู่จื่อตะลึงไปสักพัก จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าเด็กคนนี้....